ΚΥΡΙΑΚΗ
Όλα είναι ίδια στην Υπερκόλαση
 


                                

 

    

 

Δεν ξέρουμε εάν κάποιος πάτησε τη σκανδάλη. Ένα τρομακτικό μπαμ - ή μπανγκ, όπως λένε οι Αμερικάνοι - και η παράσταση αρχίζει. Γεννιέται ένα καινούργιο είναι, εμπεριέχει ένα δικό του γίγνεσθαι, εμπεριέχει το μέλλον.

 

    Δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα το νεογνό έχει πια μεγαλώσει. Μία ιδιόρρυθμη «εγγονή του», η Ανθρώπινη Σκέψη, καταφέρνει και επιστρέφει στο τότε. Με το θρασύτατο βλέμμα της μπορεί και βρίσκει την άκρη του νήματος, γυρίζει πίσω στο νεογέννητο Σύμπαν .  ίσως το πρώτο και μοναδικό, ίσως ένα ακόμα ανάμεσα σε άλλα Σύμπαντα που είχαν προηγηθεί. Αρκείται στο ίσως. Μπορεί ωστόσο και «βλέπει» ορισμένα από αυτά που συμβαίνουν την πρώτη ημέρα του δικού της Σύμπαντος, την πιο σκοτεινή απ’ όλες.

 

     Η πρώτη ημέρα της Δημιουργίας είναι πολύ μικρή. Από το άχρονο μηδέν μέχρι το 10-43 του πρώτου δευτερολέπτου. Η Σκέψη ξαναπροβάλλει σε αργό γύρισμα τα συμβαίνοντα, ή μάλλον ελάχιστα από αυτά, ώστε να μπορέσει να τα δει. Μιλάει γι' αυτά χρησιμοποιώντας  έννοιες δοκιμασμένες στην Πραγματικότητα του δικού της σήμερα, έννοιες-προϊόντα αφαίρεσης, σφυρηλατημένες και αποτελεσματικές. Σωματίδια, Κίνηση, Αλληλεπίδραση. Και η ανθρώπινη αφαιρετική Σκέψη, γδύνοντας τα γεγονότα και τα αντικείμενα, με τρόπους που εκείνη επιλέγει, «βλέπει» μέσα σ’ αυτά όντα που τα αποκαλεί σωματίδια να κινούνται και να αλληλεπιδρούν.

 

    Την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας όλα είναι ίδια και η ζέστη φοβερή. Υπάρχουν μόνο όμοια σωματίδια. είναι αεικίνητα και αλληλεπιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι τέσσερις «διαφορετικές» – ή, έστω, φαινομενικά διαφορετικές – δυνάμεις της φυσικής του σήμερα  (1) εμφανίζονται ως μία.

 

     Το Σύμπαν της Κυριακής είναι πολύ μικρό και το πιο ζεστό πράγμα που έχει υπάρξει ποτέ. Πολύ μικρό σε σχέση με τις διαστάσεις των ανθρώπινων εμπειριών . τόσο μικρό που η μεγαλωμένη με υλικό εμπειρίας φαντασία μας να δυσκολεύεται να συλλάβει εικόνες με κινούμενα σωματίδια μέσα σ’ αυτό. Ένας ενοποιημένος χωρόχρονος, ο οποίος προς το τέλος της μέρας είχε το μέγεθος ενός μόνο ατόμου.

 

       Και μια ζέστη φοβερή που και τα καζάνια της κόλασης να θεωρούνται δροσιά. 1023 βαθμοί της θερμοκρασιακής κλίμακας Κέλβιν είναι κάτι πολύ μακριά και από τις πιο τολμηρές ανθρώπινες φαντασιώσεις. Στην οπτική του Μικρόκοσμου η Υπερκόλαση αυτή αντανακλά τις πυρετώδεις κινήσεις των νεογέννητων σωματιδίων. και ίσως είναι εκείνη που επιβάλλει την ενιαία μορφή στα σωματίδια και στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο ενός νοησιακού ίσως.

 

   Το μόνο σχετικά σίγουρο είναι ότι στις μέρες που ακολουθούν το καινούργιο Σύμπαν θα μεγαλώνει διαρκώς και θα ψύχεται.

  Την πρώτη εκείνη ημέρα της Δημιουργίας οι φυσικοί της εποχής μας, γεμάτοι αμφιβολίες για όλα όσα λένε γι αυτήν, θα την αποκαλούν και Εποχή της κβαντικής βαρύτητας (2).

 Για μία ακόμη φορά θα δώσουν όνομα σε κάτι το  οποίο αδυνατούν (3)  να διαπιστώσουν ότι υπάρχει.   

 

               ΔΕΥΤΕΡΑ

 

               Επιστροφή στην πρώτη σελίδα