Στην αγοροπαρέα, τότε στο Κουκάκι, ήμασταν πέντε και τους δύο τους φωνάζαμε Νίκο. Με απλή αριθμητική έβγαινε το πρώτο συμπέρασμα. Οτι «το 40 τοις εκατό των παιδιών της παρέας είναι Νίκοι». Και με την μεγάλη ευκολία που έχουν οι προέφηβοι στο να χρησιμοποιούν την ΕΠΑΓΩΓΗ και να καταλήγουν σε αβίαστες γενικεύσεις βγάζαμε και το δεύτερο συμπέρασμα . «Το πιο διαδεδομένο από τα ονόματα γένους αρσενικού στην Ελλάδα είναι το Νίκος και για την ακρίβεια στους 100 αρσενικούς Ελληνες οι 40 έχουν βαφτιστεί Νίκοι». Αργήσαμε να καταλάβαμε ότι αυτό δεν ήταν παρά «μια ΘΕΩΡΙΑ εκτεθειμένη στην διάψευση ή στην επιβεβαίωσή της». Όταν πια το καταλάβαμε «για τα καλά», είχαν συμβεί τρία πράγματα. Το πρώτο ότι ανάμεσα στους συμφοιτητές το Νίκος ήταν σπανιότερο από το Γιάννης και από το Δημητράκης αλλά και από το Παναγιώτης που συνήθως κυκλοφορούσε ως Πάνος. Το δεύτερο ότι είχαμε σπουδάσει Φυσική και είχαμε κατανοήσει πόσο βασανιστικό είναι όχι το να διατυπώνεις μια θεωρία αλλά το να ερευνάς εάν ισχύει. Το τρίτο ήταν ότι είχαμε ενηλικιωθεί, πράγμα που σημαίνει ότι «είχαμε περιορίσει την ευκολία των γενικεύσεων». Κι αυτό εάν πρόκειται για πνευματική ενηλικίωση. Γιατί δεν είναι καθόλου λίγοι οι ενήλικοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ταυτίζουν μια θεωρία τους με την Αλήθεια. Ενώ ο -κατά τη γνώμη μας- πνευματικά ώριμος και ανήσυχος συνήθως φτιάχνει τρεις θεωρίες την ημέρα και το βράδυ τις έχει απορρίψει και τις τρεις. Βέβαια και αυτό που λέω τώρα δεν είναι παρά μία θεωρία που ενσυνείδητα εμπεριέχει τη διάσταση της υπερβολής.

Τελικά τι ισχύει; Είναι ή δεν είναι το Νίκος το συχνότερα εμφανιζόμενο ελληνικό ανδρικό όνομα; Πάντως εάν κάποιος ξένος έλθει στην Ελλάδα και έχει ευκολία στο να χρησιμοποιεί την επαγωγή, γρήγορα θα καταλήξει στο συμπέρασμα για το ποιο είναι το πιο διαδεδομένο από τα ανδρικά ονόματα. Αρκεί να μάθει το μικρό όνομα του Πρωθυπουργού, του Προέδρου της Δημοκρατίας, του τέως βασιλιά, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του επίτιμου προέδρου του ίδιου κόμματος, του Γενικού γραμματέα του άλλου μεγάλου κόμματος . . . . . . . Είναι έτοιμος να αναφωνήσει «δεν μπορεί να είναι σύμπτωση . . . . . το Κωνσταντίνος – Κώστας είναι το πρώτο ελληνικό όνομα».

Αναζητήσαμε μια απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα αλλά και σε συναφή ερωτήματα του τύπου «τι συμβαίνει με τα άλλα ονόματα; Σε ποια θέση βρίσκεται το Θόδωρος και σε ποια ο Νικήτας;

τι γίνεται με τα σπανιότερα όπως το Φανούρης, το Βρασίδας, το Ναπολέων και το Πρόδρομος ; Τι συμβαίνει με τα αρχαιοελληνικά; Έχουν καταποντιστεί από τα χριστιανικά; Ποιος έχει κυριαρχήσει ο Αριστοτέλης ή ο Πλάτων; Υπάρχει Ελληνας που τον φωνάζουν Δημόκριτο, Λαέρτη ή Θαλή; Πόσοι είναι οι Αχμέτ, οι Ισμαήλ και οι Αλή; Υπάρχουν Ελιέζερ, Αβραάμ και Ναούμ;»

Κάναμε λοιπόν μία έρευνα σε 20000 ονόματα με την ΕΠΙΓΝΩΣΗ ότι τα συμπεράσματα δεν συνιστούν τίποτε άλλο από μία ΘΕΩΡΙΑ. Βέβαια το δείγμα είναι αρκετά μεγάλο, αλλά . . . . . .

Η έρευνα έδειξε ότι το πιο διαδεδομένο από τα ελληνικά ονόματα – και μάλιστα σε απόσταση ασφαλείας από το δεύτερο – είναι το . . . . . .

Ερευνα πάνω στο «ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑΤΑ»