Τα μήλα πέφτουν όταν ωριμάσουν. Σπεύδουν να συναντήσουν τη γη. Το φεγγάρι; Γιατί δεν πέφτει ; Μέχρι και τον 17^Ο αιώνα οι απαντήσεις των Ευρωπαίων είχαν τις πηγές τους στα ΦΥΣΙΚΑ του Αριστοτέλη και αποτελούσαν ένα είδος αναντίρρητης αλήθειας. Για δύο περίπου χιλιάδες χρόνια η βιασύνη του μήλου να κινηθεί προς το έδαφος ήταν η εκδήλωση μιας έμφυτης ιδιότητάς του να «επιστρέψει’ στη φυσική του θέση, όπως ένα άλογο που έχει απομακρυνθεί από τον στάβλο του και σπεύδει να επιστρέψει εκεί. Από την άλλη μεριά το φεγγάρι δεν θα μπορούσε να έχει «γήινη» συμπεριφορά. Βρισκόταν στον ουρανό και τα ουράνια αντικείμενα, σύμφωνα με τις κυρίαρχες αντιλήψεις, δεν ήταν δυνατόν να έχουν οποιαδήποτε σχέση με τα γήινα. Τον 17^ο αιώνα και αφού η αναντίρρητη αυτή «αλήθεια» είχε αρχίσει να εμφανίζει ρωγμές έχει πλέον ρωγμές, έκανε την εμφάνισή του στο προσκήνιο ο Ισαάκ Νεύτων για να δώσει μία άλλη απάντηση . Η πτώση του μήλου ήταν το αποτέλεσμα μιας αλληλεπίδρασης ανάμεσα στο μήλο και τον πλανήτη Γη, ενώ, από την άλλη, τα ουράνια γεγονότα υπακούουν στους ίδιους νόμους με τα γήινα. Διακόσια πενήντα χρόνια αργότερα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν θα δώσει μια απάντηση διαφορετική. Το επεισόδιο με το μήλο δεν ξέρουμε εάν συνέβη πραγματικά. Ο Νεύτων ποτέ δεν έγραψε κάτι γι αυτό. Υπάρχει μόνο μία σχετική αφήγηση από έναν άνθρωπο που υπήρξε προσωπικός του φίλος. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γιαγιά και μια γιαγιά. Η μία κανονική, η άλλη φυσικός κοκκινομάλλα, ο εγγονός Ηλίας να δυσκολεύεται με τον Αϊνστάιν και να συμφωνεί με τον Νεύτωνα και η εγγονή Αλεξάνδρα να προτιμά τον Αριστοτέλη. Στο μεταξύ έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του το φάντασμα .

Η Φυσική κατάγεται από την παράξενη ιδέα των προσωκρατικών ότι η «φύση υπακούει σε νόμους». Ως θυγατέρα της φιλοσοφίας πορεύτηκε μαζί της μέχρι τις αρχές του 17^ου αιώνα, εποχή κατά την οποία αυτονομήθηκε. Η αυτονόμησή της από την «μητέρα» πραγματοποιήθηκε από τη στιγμή που υιοθέτησε μια καινούρια πρακτική που ονομάστηκε πειραματική μέθοδος. Αξιοποιώντας τη νέα μέθοδο – για την εδραίωση της οποίας ο ρόλος του Γαλιλαίου υπήρξε καταλυτικός - ο ερευνητής δεν παρακολουθεί τη φύση «να μιλάει » αλλά «την ΑΝΑΚΡΙΝΕΙ» ζητώντας της να ομολογήσει ότι υπακούει σε κάποιο νόμο. Τον 17^ο αιώνα το πείραμα αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό. Οι πειραματιστές υπήρξαν οι μεγάλοι τεχνίτες της επιστήμης. Ήταν ο Γαλιλαίος και ο Boyle, o Robert Hooke, ένας από τους κορυφαίους του 17^ου αιώνα, ήταν ο Coulomb και ο Lavoisier κατά τον αιώνα που ακολούθησε, ο Ampère, o Joule και ο Kelvin τον 19^ο και ψηλότερα ίσως από όλους ο Michael Faraday, παιδί του 19^ου αιώνα και κορυφαίος ίσως πειραματιστής όλων των εποχών και ο Ernest Rutherford o σημαντικότερος πειραματικός του 20^ου αιώνα. Ο ρόλος των πειραματικών στην ιστορική εξέλιξη της επιστήμης περιείχε και μια «αυθάδεια» στην αλαζονεία των μαθηματικών, μια δικαίωση για την κοινή χειρωνακτική εμπειρία. Το μονόπρακτο είναι μια σουρεαλιστική διαμαρτυρία ενός απλού λάστιχου που υποβάλλεται σε ΑΝΑΚΡΙΣΗ με σκοπό να ομολογήσει ότι υπακούει στον νόμο των ελαστικών παραμορφώσεων, έναν από τους πρώτους εμπειρικούς νόμους της νεογέννητης τότε Φυσικής, ο οποίος αποδίδεται στον Robert Hooke.