Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Δεν ξέρουμε εάν κάποιος πάτησε τη σκανδάλη. Ένα τρομακτικό μπαμ - ή μπανγκ, όπως λένε οι Αμερικάνοι- και η παράσταση αρχίζει. Γεννιέται ένα καινούργιο είναι, εμπεριέχει ένα δικό του γίγνεσθαι, εμπεριέχει το μέλλον.

Δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα το νεογνό έχει πια μεγαλώσει. Μία ιδιόρρυθμη «εγγονή του», η Ανθρώπινη Σκέψη, καταφέρνει και επιστρέφει στο τότε. Με το θρασύτατο βλέμμα της μπορεί και βρίσκει την άκρη του νήματος, γυρίζει πίσω στο νεογέννητο Σύμπαν ^. ίσως το πρώτο και μοναδικό, ίσως ένα ακόμα ανάμεσα σε άλλα Σύμπαντα που είχαν προηγηθεί. Αρκείται στο ίσως. Μπορεί ωστόσο και «βλέπει» ορισμένα από αυτά που συμβαίνουν την πρώτη ημέρα του δικού της Σύμπαντος, την πιο σκοτεινή απ’ όλες.

Η πρώτη ημέρα της Δημιουργίας είναι πολύ μικρή. Από το άχρονο μηδέν μέχρι το 10^-43 του πρώτου δευτερολέπτου. Η Σκέψη ξαναπροβάλλει σε αργό γύρισμα τα συμβαίνοντα, ή μάλλον ελάχιστα από αυτά, ώστε να μπορέσει να τα δει. Μιλάει γι' αυτά χρησιμοποιώντας έννοιες δοκιμασμένες στην Πραγματικότητα του δικού της σήμερα, έννοιες-προϊόντα αφαίρεσης, σφυρηλατημένες και αποτελεσματικές. Σωματίδια, Κίνηση, Αλληλεπίδραση. Και η ανθρώπινη αφαιρετική Σκέψη, γδύνοντας τα γεγονότα και τα αντικείμενα, με τρόπους που εκείνη επιλέγει, «βλέπει» μέσα σ’ αυτά όντα που τα αποκαλεί σωματίδια να κινούνται και να αλληλεπιδρούν.

Την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας όλα είναι ίδια και η ζέστη φοβερή. Υπάρχουν μόνο όμοια σωματίδια^. είναι αεικίνητα και αλληλεπιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι τέσσερις «διαφορετικές» – ή έστω φαινομενικά διαφορετικές -δυνάμεις της φυσικής του σήμερα (1) εμφανίζονται ως μία.

Το Σύμπαν της Κυριακής είναι πολύ μικρό και το πιο ζεστό πράγμα που έχει υπάρξει ποτέ. Πολύ μικρό σε σχέση με τις διαστάσεις των ανθρώπινων εμπειριών ^. τόσο μικρό που η μεγαλωμένη με υλικό εμπειρίας φαντασία μας να δυσκολεύεται να συλλάβει εικόνες με κινούμενα σωματίδια μέσα σ’ αυτό. Ένας ενοποιημένος χωρόχρονος, ο οποίος προς το τέλος της μέρας είχε το μέγεθος ενός μόνο ατόμου.

Και μια ζέστη φοβερή που και τα καζάνια της κόλασης να θεωρούνται δροσιά. 10²³ βαθμοί της θερμοκρασιακής κλίμακας Κέλβιν είναι κάτι πολύ μακριά και από τις πιο τολμηρές ανθρώπινες φαντασιώσεις. Στην οπτική του Μικρόκοσμου η Υπερκόλαση αυτή αντανακλά τις πυρετώδεις κινήσεις των νεογέννητων σωματιδίων^. και ίσως είναι εκείνη που επιβάλλει την ενιαία μορφή στα σωματίδια και στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο ενός νοησιακού ίσως.

Το μόνο σχετικά σίγουρο είναι ότι στις μέρες που ακολουθούν το καινούργιο Σύμπαν θα μεγαλώνει διαρκώς και θα ψύχεται.

Την πρώτη εκείνη ημέρα της Δημιουργίας οι φυσικοί της εποχής μας, γεμάτοι αμφιβολίες για όλα όσα λένε γι αυτήν, θα την αποκαλούν και Εποχή της κβαντικής βαρύτητας (2). Για μία ακόμη φορά θα δώσουν όνομα σε κάτι το οποίο αδυνατούν (3) να διαπιστώσουν ότι υπάρχει.

Η δεύτερη μέρα είναι λιγότερο ζεστή και σχετικά μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Διαρκεί από το 10^-43 μέχρι το 10^-35 (10 εις την μείον 35) του πρώτου δευτερολέπτου.

Το βρέφος μεγαλώνει διαρκώς. Αρχέγονα σωματίδια απροσδιόριστης μορφής κινούνται και αλληλεπιδρούν. Η σύγχρονη Σκέψη διακρίνει σωματίδια Ύλης, κοινούς προγόνους των λεπτονίων και των κουάρκ, αλλά και τα αντισωματίδιά τους ^. αυτά ανήκουν στην Αντιύλη.

Οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις εκδηλώνονται «σήμερα» με δύο μορφές. Η μία είναι η Βαρυτική. Η άλλη είναι οι τρεις -Ηλεκτρομαγνητική, Ασθενής, Ισχυρή - ενοποιημένες. Ο Δημιουργός έχει αφήσει να φανούν ορισμένες από τις προθέσεις του. Οι δυνάμεις θα πρέπει κάποτε να ξεχωρίσουν.

Δεν ξέρουμε - και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ - εάν ο Δημιουργός είναι ένα είδος Θεού ή μία εγκεφαλική σύλληψη «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του ανθρώπου, ινδοευρωπαίος με γενειάδα ή μαύρος με κοντό μαλλί είτε γυναίκα ασιάτισσα είτε κάτι μη περιγράψιμο. Και στις δύο πάντως περιπτώσεις, ον ή πλάσμα ικανό να πατήσει τη σκανδάλη για το μεγάλο μπαμ αλλά και να προωθήσει τα πράγματα βάσει αρχικού σχεδίου που θα τα οδηγούσε αναπόφευκτα σε γαλαξίες, σε άτομα άνθρακα, σε κουκουναριές και σε όντα με τη δυνατότητα να τον επινοήσουν.

Μία τρίτη, εντελώς διαφορετική εκδοχή, επιμένει στο ότι η πορεία των γεγονότων ήταν ένα σκληρό παιχνίδι ανάμεσα στο Χάος και στην Τάξη, παιχνίδι στο οποίο η Τάξη εμφανίστηκε χωρίς κανέναν εκπρόσωπο, παιχνίδι χωρίς κανόνες περιγράψιμους από τον συγκροτημένο με υλικό Σύμπαντος ανθρώπινο εγκέφαλό μας.

Η τρίτη ημέρα της Δημιουργίας «ξημερώνει» στο 10^-35 (10 εις την μείον 35) του δευτερολέπτου και διαρκεί μέχρι το δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.

Τα αρχέγονα σωματίδια μεταμορφώνονται σε κουάρκ και σε ισάριθμα αντικουάρκ, σε νετρίνα και σε αντινετρίνα, σε ηλεκτρόνια και σε άλλα τόσα ποζιτρόνια, και το σαιξπηρικών προδιαγραφών έργο αρχίζει. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Οφηλία και Άμλετ.

Κάθε συνάντηση ενός κουάρκ με το αντικουάρκ του σημαίνει εξαΰλωση και των δύο. Οι κουάρκ πεθαίνουν μαζί με τις αντικουάρκ Ιουλιέτες τους και ο θάνατος ζεσταίνει, έστω και πρόσκαιρα, τα υπόλοιπα συστατικά του Κόσμου. Και με κάθε ηλεκτρόνιο συμβαίνει το ίδιο. Η συνάντηση με ποζιτρόνιο συνεπάγεται εξαφάνιση και των δύο και ο θάνατος έχει τη μορφή φωτονίων.

Στο σύνολό του, βέβαια, το Σύμπαν εξακολουθεί να μεγαλώνει και να ψύχεται. Κάπου εκεί ο Δημιουργός φαίνεται πως παραμέρισε τους δισταγμούς και πήρε τη μεγάλη απόφαση. Η αρχική συμμετρία Ύλης και Αντιύλης θα έπρεπε να διαταραχθεί έστω και ελαφρά υπέρ της Ύλης. Η απόφαση είχε σαν άμεση συνέπεια να αρχίσουν να περισσεύουν τα κουάρκ. Ορισμένοι «Ρωμαίοι» κουάρκ δεν θα συναντήσουν ποτέ την αντικουάρκ «Ιουλιέτα» τους και θα επιζήσουν για να φτιάξουν, κάποτε, άστρα, μουριές, χελιδόνια, νήσο Χίο, Μάνη, κορίτσια και παιδιά.

Την τρίτη ημέρα της Δημιουργίας, το Σύμπαν, με μέγεθος μιας μπάλας του τένις, κατευθύνεται προς την επιλογή Ύλη. Ωστόσο το δρομολόγιο θα πραγματοποιηθεί δύσκολα. Κι αυτό γιατί η Κόλαση επιμένει^. η θερμοκρασία της ακτινοβολίας διατηρείται σε τρομακτικά υψηλές τιμές και καθένα από τα υψηλής ενέργειας φωτόνια που τη συγκροτούν μπορεί να γεννήσει Αντιύλη. Είναι, δηλαδή, δυνατόν να σβήσει και στη θέση του να εμφανιστεί ένα ζευγάρι ηλεκτρονίου με ποζιτρόνιο. Όσο η θερμοκρασία είναι μεγαλύτερη από το κατώφλι (4) 5,93.10⁹ Κέλβιν, τα ποζιτρόνια της Αντιύλης θα ξανάρχονται μαζί με τα δίδυμα αδελφάκια τους. Η Κόλαση επιβάλλει επιστροφές στην Αντιύλη.

Καθώς η Τρίτη ξετυλίγεται, τα φωτόνια πλημμυρίζουν το νεαρό Σύμπαν, συνεισφέρουν στο ενεργειακό περιεχόμενο περισσότερο από τα σωματίδια Ύλης και Αντιύλης. Η ενέργεια με τη μορφή ακτινοβολίας κυριαρχεί ποσοτικά πάνω στην ενέργεια με τη μορφή μάζας. Οι συγκρούσεις είναι λοιπόν δύο. Η μία ανάμεσα σε Ύλη και Αντιύλη είναι ανελέητη. Η άλλη έχει στόχο την ποσοτική επικράτηση της Ύλης/Ακτινοβολία-Ενέργεια πάνω στην Ύλη/Μάζα.

Οι δύο συγκρούσεις διεξάγονται και σε κοινό πεδίον μάχης, καθώς ορισμένα φωτόνια -φορείς της ακτινοβολίας - εξαϋλώνονται αφήνοντας δίδυμα, έναν στρατιώτη της μίας πλευράς κι έναν στρατιώτη της άλλης. Κάθε φωτόνιο που «σβήνει» αφήνει στη θέση του ένα «αποδεκτό» ηλεκτρόνιο και ένα «τέρας Αντιύλης», ποζιτρόνιο με θετικό φορτίο. Και τα δύο θα μπουν στο παιχνίδι θανάτου-γέννησης με τις τρεις προσχεδιασμένες προοπτικές.

[

Η πρώτη είναι ότι η Ύλη θα νικήσει την Αντιύλη στον Μεγάλο Πόλεμο. Και όχι απλώς θα νικήσει. Η εξέλιξη θα οδηγήσει σε πλήρη, σχεδόν, αφανισμό των παιδιών της Αντιύλης, των ποζιτρονίων και των αντικουάρκ.

Η δεύτερη προοπτική είναι ότι η Ύλη ως μάζα θα επικρατήσει ποσοτικά της Ύλης-ακτινοβόλου ενέργειας.

Η τρίτη, τέλος, προοπτική είναι ότι η ενηλικίωσή του Σύμπαντος θα συντελείται με γενική κατεύθυνση από μορφές απλές σε μορφές συνθετότερες.

Για όλες αυτές τις προοπτικές υπάρχουν βασικοί κανόνες^. κάτι σαν Εντολές του Δημιουργού.

Μία βασική εντολή είναι εκείνη που επιβάλλει τη διατήρηση ποσοτήτων όπως

η μάζα-ενέργεια, το ηλεκτρικό φορτίο και η ορμή. Οτιδήποτε και να συμβεί,

οσοιδήποτε ταυτόχρονοι θάνατοι Ρωμαίων με Ιουλιέτες, γεννήσεις τεράτων ή συγκροτήσεις πρωτονίων του μέλλοντος, στις ποσότητες αυτές απαγορεύεται και το

να λιγοστέψουν αλλά και το να αυξηθούν.

[

Προς το τέλος της τρίτης ημέρας ξεχωρίζει και η Ηλεκτρασθενής αλληλεπίδραση ως ενοποιημένη μορφή της Ασθενούς και της Ηλεκτρομαγνητικής και η μέρα τελειώνει με τα κουάρκ να κυκλοφορούν για τελευταία φορά ελεύθερα, χωρίς να «υποψιάζονται» ότι από αύριο θα είναι ισοβίως φυλακισμένα βάσει κάποιας θεϊκής απόφασης είτε βάσει κάποιας εσωτερικής δυναμικής που υπάρχει μέσα στην ίδια την Πραγματικότητα.

Η Τετάρτη είναι μακρόστενη. Ένας διάδρομος στο τέλος του οποίου το Σύμπαν γιορτάζει τα πρώτα του γενέθλια. Γίνεται «ενός δευτερολέπτου».

Καθώς η μέρα ξετυλίγεται και η ζέστη συνεχώς υποχωρεί, συμβαίνουν διάφορα πράγματα.

Ένα από αυτά είναι η ρήξη μιας προϋπάρχουσας ενότητας. Όσο η θερμοκρασία

είναι πάνω από την κρίσιμη τιμή 3^.10¹⁵ Κέλβιν , η ενότητα μεταξύ της Ασθενούς και της Ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης είναι εμφανής. Διεπόμενες από τον ίδιο νόμο και εκδηλωνόμενες με την ίδια ένταση οι δύο δυνάμεις είναι μία . Η Ηλεκτρασθενής. Καθώς όμως κυλάει η μέρα, η θερμοκρασία ελαττώνεται. Μόλις πέσει κάτω από την τιμή 3^.10¹⁵ Κ, οι δύο αλληλεπιδράσεις θα ξεχωρίσουν.

Στους αιώνες που ακολουθούν θα «κυκλοφορούν» ως δύο δυνάμεις διαφορετικές. Σ’ ένα πολύ μακρινό μέλλον κάποια πλάσματα του ενήλικου πλέον Σύμπαντος -όντα με όραση αμφιβληστροειδούς αλλά και με βλέμμα Σκέψης ικανής να διεισδύει στο αθέατο και να ρίχνει ματιές- θα αποκαλύψουν το κοινό παρελθόν των «δύο», καθώς και το ενιαίο που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική διαφορετικότητα.

Οι sapiens sapiens του μακρινού εκείνου μέλλοντος θα καταφέρουν να «δουν» τρία αόρατα σωματίδια –μποζόνια (5)- σε στυλ “βαριών φωτονίων” με τα οποία πραγματοποιείται η μία αλληλεπίδραση, η Ασθενής, ενώ τα συνήθη φωτόνια- φορείς της ακτινοβολίας- θα τα δουν και ως σωματίδια ανταλλαγής με τα οποία συντελείται η άλλη, η συγκριτικά ισχυρότερη αλληλεπίδραση, η Ηλεκτρομαγνητική. Και η Σκέψη τους, διασχίζοντας μονοπάτια δύσβατα, θα μπορέσει, τελικά, να διακρίνει ότι, μέσα σε ειδικές συνθήκες Κόλασης, οι δύο δυνάμεις είναι μία. Η Ηλεκτρασθενής.

Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου από τη γέννησή του, το Σύμπαν της Τετάρτης είναι ένα κοσμικό ρευστό Ύλης/μάζας και Ύλης/ακτινοβολίας με θερμοκρασία 10¹¹ (10 εις την ενδεκάτη) Κέλβιν. Εκτός από φωτόνια, νετρίνα και αντινετρίνα μπορεί κανείς να συναντήσει και άφθονα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια, το κατώφλι θερμοκρασίας των οποίων είναι κάτω από τη θερμοκρασία αυτή.

Το βρέφος Σύμπαν εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά πυκνό. Αδιαφανές ακόμα και για τα νετρίνα τα οποία διατηρούνται σε κατάσταση θερμικής ισορροπίας, καθώς είναι αναγκασμένα να συγκρούονται με φωτόνια, με ηλεκτρόνια και με ποζιτρόνια που βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους.

Η ώρα είναι 0,11 του πρώτου δευτερολέπτου και η θερμοκρασία έχει πέσει στους 3^.10¹⁰ (3 επί 10 εις την ενδεκάτη) Κέλβιν . Είναι όμως, ακόμα και τώρα, μεγαλύτερη απ΄ το κατώφλι -5,93^.10⁹ Κέλβιν- των ηλεκτρονίων. Αυτό θα πει ότι στο «Κοσμικό Μαιευτήριο» συνεχίζουν να γεννιούνται δίδυμα από την ακτινοβολία. Κάθε φορά, ένα με αρνητικό φορτίο ηλεκτρόνιο και ένα «τέρας Αντιύλης» με φορτίο θετικό. Έτσι, παρά τους συνεχείς θανάτους εξαΰλωσης στον πόλεμο Ύλης- Αντιύλης, καμιά μείωση πληθυσμού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχει γίνει αισθητή.

Καθώς η μέρα γέρνει προς το τέλος της θα συμβεί και το συνταρακτικό γεγονός, ένα από εκείνα που θα σημαδέψουν το μέλλον. «Με πηλό κουάρκ ο Δημιουργός φτιάχνει πρωτόνια», αφού έχει εν τω μεταξύ φροντίσει να εφεύρει την εξαιρετική κόλλα γλοιονίων. Τα κουάρκ εγκλωβίζονται για πάντα, τρία μέσα σε κάθε πρωτόνιο. Δύο όμοια Up κι ένα τρίτο Down θα ζήσουν για πάντα εκεί, μαζί και τα τρία. (6) , αδιάσπαστα, αναλλοίωτα και αθάνατα, θα ταξιδεύουν μαζί στο αδιάκοπα διαστελλόμενο Σύμπαν, συγκρατούμενα με την εξαιρετική κόλλα γλοιονίων, την ισχυρότερη από τις τέσσερις γνωστές αλληλεπιδράσεις. Σε κάθε πρωτόνιο του μαρκαδόρου με τον οποίο, δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα, γράφονται όλα αυτά, υπάρχουν δύο κουάρκ Up και ένα κουάρκ Down, φυλακισμένα για πάντα εκεί.

Στα πρώτα γενέθλια του Σύμπαντος οι τέσσερις αλληλεπιδράσεις έχουν πια ξεχωρίσει. Καθεμιά έχει αναλάβει έναν ειδικό ρόλο. Στο πάρτυ των γενεθλίων, νεογέννητα πρωτόνια και νετρόνια κυκλοφορούν στους διαδρόμους. Μαζί με τα ηλεκτρόνια και τα νετρίνα αποτελούν, τώρα, τους εκπροσώπους της Ύλης. Τέρατα εξακολουθούν να υπάρχουν^. κυρίως ποζιτρόνια και αντινετρίνα. Μαζί και μια πλημμύρα από φωτόνια που εκπροσωπούν την Ύλη/Ακτινοβολία. Τα ίδια αυτά φωτόνια είναι και οι «μεσολαβητές» της Ηλεκτρομαγνητικής δύναμης.. Όλα αυτά τα σωματίδια μαζί με τους υπόλοιπους «μεσολαβητές»,- τα βαρυτόνια για τη Βαρυτική, τα τρία συγκεκριμένα μποζόνια για την Ασθενή και τα γλοιόνια για την Ισχυρή-συγκροτούν τον ηλικίας ενός δευτερολέπτου καινούργιο Κόσμο. Το βρέφος Σύμπαν εύχεται χρόνια πολλά στον εαυτό του.

Σε σχέση με τις προηγούμενες, η Πέμπτη είναι πολύ πιο διαφανής για την ανθρώπινη Σκέψη. Διαρκεί τρία περίπου λεπτά. Από τα πρώτα γενέθλια μέχρι τη στιγμή που τελειώνει η προϊστορία του Σύμπαντος. Ξημερώνει με πρωτόνια και νετρόνια και τελειώνει με πυρήνες Ηλίου, αφού στο μεταξύ μειωθούν πολύ τα ηλεκτρόνια και τα δίδυμα τεραταδερφάκια τους και βρουν δρόμους ελευθερίας τα νετρίνα.

Από το χάραμα κιόλας της μέρας, η αρκετά πλέον μειωμένη πυκνότητα, συνδυαζόμενη με τη σχετικά πεσμένη θερμοκρασία, θα επιτρέψει στα νετρίνα να αυξήσουν τους χρόνους ελεύθερης διαδρομής τόσο όσο να συμπεριφέρονται σαν ελεύθερα σωματίδια και να μη δεσμεύονται σε καταστάσεις ισορροπίας όπως συνέβαινε μέχρι και την Τετάρτη. Από το ξημέρωμα της Πέμπτης το Σύμπαν γίνεται διαφανές για όλα τα νετρίνα κι εκείνα οι μεγαλύτεροι αλήτες του Κόσμου. Θα μπορούν κάποτε να διασχίζουν πλάκες μολύβδου χωρίς την παραμικρή σκέδαση, θα εισχωρούν μέσα στον πλανήτη Γη και θα βγαίνουν από την άλλη μεριά χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα.

Η θερμοκρασία πέφτει διαρκώς. Καθώς η Κόλαση «μαλακώνει», επιβάλλονται καταστάσεις διαφορετικές. 1,09 δευτερόλεπτα από την Αρχή, η θερμοκρασία είναι μόνο διπλάσια από το «κατώφλι» που επιτρέπει τη δίδυμη γένεση. Στις καινούργιες συνθήκες, τα ηλεκτρόνια και τα ποζιτρόνια εξολοθρεύονται γρηγορότερα σε σχέση με τη δυνατότητα να γεννηθούν από ακτινοβολία. Δεκατέσσερα, περίπου, δευτερόλεπτα από την Αρχή, η «γενοκτονία» βρίσκεται, πλέον, σε εξέλιξη. Η θερμοκρασία της Ακτινοβολίας είναι πια «μόνο» 3^.10⁹ Κ , κάτω δηλαδή από το κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι το μαιευτήριο ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων δεν λειτουργεί πια. Όσα ηλεκτρόνια είχαν προλάβει να γεννηθούν εξαϋλώνονται μαζί με τα ποζιτρόνια, τα τελευταία τέρατα Αντιύλης.

Όλα σχεδόν τα ηλεκτρόνια εξολοθρεύονται αλλά μια σημαντική πτυχή των εξελίξεων του μέλλοντος θα θεμελιωθεί πάνω στο σχεδόν. Αυτό σημαίνει ότι ορισμένα ηλεκτρόνια - περίπου ένα στο εκατομμύριο - θα διασωθούν, έτσι ώστε να μην παραβιαστεί η Εντολή που επιβάλλει τη διατήρηση του ηλεκτρικού φορτίου. Τα ηλεκτρόνια αυτά θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, ώστε το αρνητικό φορτίο τους να εξουδετερώνει το θετικό φορτίο ισάριθμων πρωτονίων και το ολικό φορτίο του Σύμπαντος να παραμείνει μηδέν. Οι Εντολές του Δημιουργού έχουν χαρακτήρα νόμων που δεν παραβιάζονται. Τα ελάχιστα διασωθέντα από τη γενοκτονία ηλεκτρόνια θα παίξουν κάποτε στο παιχνίδι της κοσμικής γονιμότητας έναν ρόλο απρόβλεπτο ή προσχεδιασμένο^. αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Η Πέμπτη είναι όμως πάνω απ’ όλα η ημέρα της Πυρηνοσύνθεσης που σημαδεύεται από την πρώτη αποτυχία του Δημιουργού. Υπάρχουν ήδη πρωτόνια. Καθένα τους αποτελεί και έναν πιθανό πυρήνα Υδρογόνου στο Σύμπαν των Ατόμων του μέλλοντος. Κάθε όμως πρωτόνιο δείχνει και διαθέσιμο να συνυπάρξει με άλλα πρωτόνια ή με νετρόνια για τη συγκρότηση συνθετότερων μορφών Ύλης. Η διαθεσιμότητά του οδηγεί τον Δημιουργό σε νέες συνθέσεις.

Με δύο πρωτόνια και δύο νετρόνια δημιουργείται ένα σταθερότατο σωματίδιο που πρόκειται να παίξει ένα ρόλο πρωταγωνιστή στην Ιστορία της Ύλης. Το όνομά του θα είναι πυρήνας Ηλίου ή Ήλιον-4. Έρχεται στον κόσμο με μάζα μικρότερη από εκείνη που είχαν αθροιστικά τα τέσσερα σωματίδια που το συγκροτούν. Ένα έλλειμμα μάζας ισοδύναμο με την ενέργεια που ελευθερώνεται κατά τη σύντηξή τους.

Γιατί η πυρηνοσύνθεση του Ηλίου έκρυβε για τον Δημιουργό-Συγκολλητή μία μεγάλη έκπληξη. Αντί να απαιτεί κάποιες ποσότητες ενέργειας, κάποιον «κόπο», τέλος πάντων, για την πραγματοποίησή της, πρόσφερε γενναιόδωρα ενέργεια στο υπόλοιπο Σύμπαν. Ήταν ένας καινούργιος μηχανισμός απελευθέρωσης ενέργειας, ο οποίος δεν αυθαδίαζε στην Εντολή για διατήρηση της ενέργειας^. η αποδιδόμενη ενέργεια δεν ερχόταν από το πουθενά αλλά από κάποια ισοδύναμη μάζα που έπαυε να υπάρχει. Μ’ έναν παρόμοιο μηχανισμό σύντηξης τα άστρα του μέλλοντος θα μπορούσαν να φωτίζουν τον Κόσμο.

Πέμπτη ημέρα της Δημιουργίας και οι πανομοιότυποι πυρήνες Ηλίου κάνουν ταχύτατα την εμφάνισή τους. Η αρχική αυτή πυρηνοσύνθεση θα αποτελούσε πρότυπο για τη δημιουργία των βαρύτερων πυρήνων που προβλέπει το αρχικό Σχέδιο , στην κατεύθυνση μιας διαρκώς μεγαλύτερης συνθετότητας.

Το Σχέδιο, όμως, θα αποτύχει. Κι αυτό γιατί το νέο σωματίδιο είναι «εκνευριστικά» σταθερό. Εσωστρεφές, ανέραστο και με αριστοκρατική νοοτροπία, αρνείται να πάρει μέρος στο παιχνίδι. Η εξέλιξη φρενάρει πάνω του. Δύο πυρήνες Ηλίου, ακόμα κι όταν αγγίζουν ο ένας τον άλλον, δεν προχωρούν σε σύντηξη. Το Ήλιον-4 αρνείται να ενωθεί με Ήλιον-4 ή έστω με κάτι άλλο και μπλοκάρει το αρχικό Σχέδιο. Ο πλάσμα της Σκέψης μας Δημιουργός γεύεται την πρώτη αποτυχία.

Καθώς τελειώνει η Πέμπτη και μαζί της η πρωταρχική πυρηνοσύνθεση, το Σύμπαν, εκτός βέβαια από λεπτόνια, δεν περιέχει παρά μόνο Υδρογόνο και Ήλιον^. είναι δηλαδή στείρο. Ο Δημιουργός όμως δεν δείχνει να απογοητεύεται. Έχει ήδη έτοιμα τα αυριανά του σχέδια για δημιουργία Ατόμων. Θα δοκιμάσει, αρχικά έστω και μόνο με Υδρογόνο και Ήλιον. Όσο για συνθετότερα σωματίδια, έχει από τώρα στο μυαλό του τη δεύτερη προσπάθεια στο εσωτερικό των Άστρων. Αυτά, βέβαια, είναι σχέδια για το ερχόμενο Σάββατο.

Η απόδραση των φωτονίων, η οριστική ποσοτική επικράτηση της Ύλης/Μάζας πάνω στην Ύλη/Ακτινοβόλο ενέργεια και η εμφάνιση των πρώτων Ατόμων στο προσκήνιο συνιστούν τα βασικά επεισόδια της πάρα πολύ «μεγάλης» Παρασκευής^. διαρκεί 700.000 χρόνια.

Καθώς το Σύμπαν εξακολουθεί να διαστέλλεται, η ακτινοβολία «κρυώνει» και η ενέργεια των φωτονίων υποχωρεί. Αργά αλλά και σταθερά αποδεσμεύονται από την Ύλη/Μάζα και αρχίζουν να αλητεύουν στο Σύμπαν. Η αλληλεπίδραση δηλαδή με την Ύλη/Μάζα παύει να είναι το πρωταρχικό στοιχείο της ύπαρξής τους και βασικό τους παιχνίδι γίνεται η κίνηση. Το ότι η ενέργειά τους ελαττώνεται δεν σημαίνει και ότι λιγοστεύουν. Είναι το ίδιο «πολλά».

Καθένα τους όμως έχει λιγότερη, κατά μέσον όρο, ενέργεια. Σε αριθμό είναι ένα εκατομμύριο φορές περισσότερα από τα βαρυόνια, (7) τους βασικούς δηλαδή φορείς της μάζας του Κόσμου. Τα πράγματα ωστόσο εξελίσσονται έτσι ώστε κάποια στιγμή να υπερισχύει η ισοδύναμη ενέργεια των βαρυονίων. Πρόκειται για την τελική έκβαση μιας από τις μεγάλες συγκρούσεις. Η ποσοτική επικράτηση της Ύλης/Μάζας πάνω στην Ύλη/ Ακτινοβόλο Ενέργεια θα σημαδεύει το Σύμπαν στο υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής προς το μέλλον.

Παρασκευή, βέβαια, σημαίνει κυρίως «λυκαυγές της εποχής των Ατόμων». Στα λίγα ηλεκτρόνια που επέζησαν της γενοκτονίας επιφυλάσσεται ένας ιδιαίτερος ρόλος. Σε κάποια στιγμή που η θερμοκρασία έχει πέσει τόσο ώστε «να το επιτρέπει», κάτω δηλαδή από τους 3000 Κ, τα διασωθέντα θα αρχίσουν να συγκρατούνται από πυρήνες έτσι ώστε να αποτελέσουν τις «επιδερμίδες» καινοφανών για εκείνη τη στιγμή αλλά και συνθετότερων σωματιδίων τα οποία, δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα, μια ορισμένη φυλή του Σύμπαντος θα τα ονομάσει Άτομα. Και εννοείται ότι τα Άτομα της Παρασκευής είναι μόνο Άτομα Υδρογόνου και Άτομα Ηλίου.

Χρειάστηκε να κυλήσουν 700.000 χρόνια από την Αρχή της Δημιουργίας μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα Άτομα στο προσκήνιο της Ιστορίας της Ύλης αλλά το επεισόδιο αυτό θα είναι βασικό σταυροδρόμι της πορείας προς μεγαλύτερη συνθετότητα. Γιατί κατά την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας - και αφού προηγουμένως δημιουργηθούν βαρύτεροι από τον Ήλιον 4 ατομικοί πυρήνες, ως παιδιά των Άστρων - τα Άτομα βασιζόμενα στις ηλεκτρονικές επιδερμίδες τους θα συστεγαστούν, με επιλεγμένους συντρόφους, σε Μόρια, ένα γεγονός που θα ανοίξει μονοπάτια για πρωτεΐνες, τριανταφυλλιές και ανθρώπινες συνειδήσεις.

Τα μονοπάτια δηλαδή θα οδηγούν σε γειτονιές κάποιων άστρων στις οποίες θα δημιουργηθούν νησίδες ζωής. Το Σάββατο προβλέπεται, εκτός των άλλων, να είναι και μέρα Αστροφυσικής, Χημείας και Βιολογίας, επιστήμες τις οποίες πρέπει να παίζει στα δάχτυλα ο πλάσμα της Σκέψης μας Δημιουργός.

Το Σάββατο είναι «ατελείωτο». Διαρκεί δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια.

Αρχίζει με την εμφάνιση των πρώτων Ατόμων Υδρογόνου και Ηλίου και τελειώνει σ’ ένα παραλιακό ταβερνάκι της νήσου Χίου, του πλανήτη Γη.

Την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας το Σύμπαν συνεχίζει να διαστέλλεται προχωρώντας προς το δικό μας σήμερα. Ο υπεύθυνος για την εξέλιξη της δομής του είναι κυρίως η Βαρύτητα. Ενώ οι τρεις άλλες δυνάμεις θα αναλάβουν τις λειτουργίες του Μικρόκοσμου, η Βαρύτητα θα διαμορφώσει τον χωρόχρονο, θα δώσει στο Σύμπαν τη δική του Γεωμετρία, θα αναλάβει τη βασική ευθύνη για τη γέννηση, την ενηλικίωση και τον θάνατο των αστεριών, θα αποτελέσει τον βασικό ιστό για την οργάνωση του Κόσμου.

Τρία δισεκατομμύρια χρόνια από την αρχή της Δημιουργίας θα βγουν στη σκηνή οι Κβάζαρ και στα επτά δισεκατομμύρια χρόνια θα αρχίσουν να γεννιούνται οι πρώτοι γαλαξίες αστεριών.

Μετά την οδυνηρή αποτυχία της Πέμπτης, ο πλάσμα της Σκέψης μας Δημιουργός θα ξαναδοκιμάσει. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος. Να οικοδομήσει πυρήνες βαρύτερους, πολυπληθείς δηλαδή συστεγάσεις πρωτονίων και νετρονίων μέσα στο ίδιο σωματίδιο. Η προηγούμενη απόπειρα είχε σταματήσει στους πυρήνες Ηλίου και η εξέλιξη είχε φρενάρει εκεί.

Τώρα έχει καταλάβει ότι για να αποφύγει την οδύνη μιας καινούργιας αποτυχίας χρειάζεται τρία τουλάχιστον πράγματα^. ένα καινούργιο περιβάλλον «μέτριας κόλασης», όπως εκείνο της προηγούμενης Πέμπτης, ένα διαφορετικό κόλπο ώστε να «πείσει» το φαινομενικά ανέραστο Ήλιον να πάρει μέρος στο παιχνίδι αλλά και μια τρίτη προϋπόθεση που δεν είναι τίποτε άλλο από περισσότερος χρόνος.

Η ιδέα πρέπει να ήρθε γρήγορα. Το κατάλληλο περιβάλλον θα μπορούσε να είναι το εσωτερικό των άστρων. Το γεγονός αυτό θα κάλυπτε και την τρίτη προϋπόθεση^. η διάρκεια της ζωής ενός άστρου του πρόσφερε τον «πολύ χρόνο» που τόσο είχε ανάγκη. Όσο για το καινούργιο κόλπο αυτό ήταν τρεις πυρήνες Ηλίου και όχι δύο όπως την προηγούμενη φορά.

Μέσα στον φούρνο ενός άστρου και καθώς γινόταν το «άγγιγμα» δύο πυρήνων Ηλίου έκλεισε συμφωνία με την Τύχη, έτσι ώστε, ακριβώς τη στιγμή εκείνη, να κάνει την εμφάνισή του ένας τρίτος πυρήνας. Το τέκνον της συνεύρεσης των τριών ήταν ο πυρήνας Άνθρακα, το αγαπημένο παιδί του Σύμπαντος, ο θησαυρός. Χωρίς αυτόν, η αναρρίχηση σε μορφές συνθετότερες θα ήταν δύσκολο να βρει δρόμους να προχωρήσει. Γεννημένος από έναν τόσο δύσκολο τοκετό, ο Άνθρακας θα γίνει ένας εξαιρετικός παίκτης στο παιχνίδι της κοσμικής γονιμότητας, και όχι μόνο σ’ αυτό. Ο ίδιος θα γίνει κάποτε ο «μικρός ήρωας» της χημικής και της βιολογικής εξέλιξης.

Στη δεύτερη αυτή προσπάθεια ο πλάσμα της Σκέψης μας Δημιουργός τα κατάφερε. Στο εσωτερικό ενός άστρου -και για την ακρίβεια ενός Κόκκινου Γίγαντα- το αριστοκρατικής νοοτροπίας Ήλιον-4 θα δώσει Άνθρακα και σε επόμενη σύντηξη πυρήνων Άνθρακα με πυρήνες Ηλίου θα δημιουργηθεί Οξυγόνο. Από κει και πέρα, το Νάτριο, το Αργίλιο και κάποτε το Άζωτο θα εμφανιστούν όλα σαν παιδιά των άστρων, σαββατογεννημένα και με προοπτικές. Στο εσωτερικό κάθε Κόκκινου Γίγαντα, οι φούρνοι θα δουλεύουν συνέχεια. Πυρίτιο, Φωσφόρος, Θείο, Ασβέστιο, ακόμα και Σίδηρος θα παρασκευαστεί εκεί. Το αρχικό Σχέδιο της πυρηνοσύνθεσης, ενώ απέτυχε κατά την αρχική φάση των τριών περίπου λεπτών, υλοποιείται τώρα στα μαγειρεία των Άστρων.

Η καρδιά όμως του Κόκκινου Γίγαντα θερμαίνεται συνεχώς. Πλησιάζει τους 5^.10⁹ βαθμούς Κέλβιν και η καινούργια κόλαση απειλεί με αποσύνθεση τα υπομονετικά δημιουργημένα υλικά. Τα «φαγητά» ετοιμάστηκαν ύστερα από τόσες προσπάθειες αλλά η θερμοκρασία του φούρνου ανεβαίνει επικίνδυνα και απειλεί να τα κάψει.

Η εντολή του Δημιουργού, αυτή τη φορά, θα είναι κατ’ επιλογήν για ορισμένα μόνον άστρα. Τα άστρα αυτά θα καταρρεύσουν με μια τρομακτική έκρηξη. Σουπερνόβα θα λένε οι Homo sapiens sapiens, πολλά χρόνια μετά, για τις τέτοιου είδους μεταγενέστερες εκρήξεις, τις οποίες καθυστερημένα θα αντιληφθούν.

Το ζήτημα είναι ότι -με την έκρηξη- η αστρική μάζα, με τα φαγητά έτοιμα, εκσφενδονίζεται προς κάθε κατεύθυνση για να ξανακάνει τη διαδρομή που είχε κάνει το Σύμπαν κατά το παρελθόν. Με μία όμως σοβαρή διαφορά: τώρα υπάρχουν και πυρήνες βαρύτεροι από τον Ήλιον-4. Άνθρακας, Άζωτο, Οξυγόνο, Νικέλιο, Χαλκός, Χρυσός, Ουράνιο προσφέρονται στο Σύμπαν, «καλοψημένοι» και έτοιμοι να συνεχίσουν κάπου αλλού την καριέρα τους μέσα σε άστρα που θα γεννηθούν, σε βουνά που θα δημιουργηθούν, σε σαλιγκάρια που θα υπάρξουν.

Το εγχείρημα Σουπερνόβα συνιστά εντυπωσιακή επιλογή του «πλάσματος της Σκέψης μας Δημιουργού» ώστε να συνεχιστεί το κοσμικό παιχνίδι της συνθετότητας. Και αυτό όχι μόνο επειδή οι βαρύτεροι πυρήνες πρέπει να διανεμηθούν στο Σύμπαν αλλά και επειδή τα Άτομα και τα Μόρια δεν θα μπορούσαν να οικοδομηθούν στους φούρνους των μαγειρείων οποιουδήποτε Άστρου. Η κοσμική εξέλιξη θα συνεχιστεί πλέον μέσα στο ψύχος του Διαστήματος.

Εν τω μεταξύ ο Γενικός Διευθυντής του Σύμπαντος, η θηλυκού γένους Βαρύτητα εμφανίζεται συγκρατημένη και προσεκτική. Υπάκουη πάντοτε σε εντολές-Νόμους του Δημιουργού, συμπεριφέρεται έτσι ώστε να συγκρατεί τα άστρα μέσα σε γαλαξιακά συγκροτήματα. Επιτρέπει σε μερικά άστρα να ακτινοβολούν για δισεκατομμύρια χρόνια και γύρω από αυτά διατηρεί πλανήτες σε τροχιές, ορισμένους μάλιστα σε αποστάσεις τέτοιες ώστε οι συνθήκες να ευνοούν νησίδες ζωής που θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Δέκα δισεκατομμύρια χρόνια μετά το Μεγάλο Μπανγκ, θα γεννηθεί ένα τέτοιο άστρο, με εννέα πλανήτες περιφερόμενους γύρω του. Σε έναν από αυτούς τα πράγματα θα οδηγηθούν στην εμφάνιση φαινομένου ζωής με οργανισμούς βασισμένους σε Άνθρακα. Δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια μετά το Μπανγκ, στον πλανήτη αυτόν, κάποιοι βιογράφοι του Σύμπαντος, θα κάνουν την εμφάνισή τους.

Σαββατόβραδο σε παραλιακό ταβερνάκι, της νήσου Χίου, του πλανήτη Γη, Ιούλιος και εκείνη κάτι του λέει για σαλοτραπεζαρίες και Αστροφυσική. Σηκώνει το κεφάλι και ρίχνει καστανόχρωμους προβολείς κατευθείαν πάνω της. Του αρέσει να την ακούει.

«Τον καναπέ τον φτιάχνει μαραγκός, η σπανακόπιτα απαιτεί σύζυγο ή μαγείρισσα και η οικοδομή οικοδόμο. Αυτά μας έλεγε η καλή μας δασκάλα η Εμπειρία. Και εξακολουθεί να μας λέει τα ίδια. Ακόμα κι έναν βαρύ γλυκό να θελήσεις να πιεις κάποιος πρέπει να τον φτιάξει. Και η Σκέψη μου, μεγαλωμένη με υλικό εμπειρίας, αδυνατεί να συλλάβει ότι κάτι μπορεί να φτιάχνεται μόνο του».

Η φωνή της έχει έναν τόνο που αποθαρρύνει τον αντίλογο.

«Πώς έγιναν, λοιπόν, τα πρωτόνια, τα μακρομόρια και τα γαλαξιακά σμήνη; Το Σύμπαν χρειάστηκε Δημιουργό και εάν δεν υπήρξε, η Σκέψη μου νιώθει την παρόρμηση να τον πλάσει, τη ανάγκη να τον φανταστεί^. και τον φαντάζεται.»

Ο πλάσμα της Σκέψης Δημιουργός, αόρατος, στην τρίτη άδεια καρέκλα, παρακολουθεί και δείχνει ευχαριστημένος. Τα πρωτόνια πάνε καλά, τα γλοιόνια κατά τη διαδρομή τους αναπαράγονται, τα μόρια δουλεύουν μια χαρά και το αγόρι, το καθισμένο απέναντι, δείχνει να αγαπάει το κορίτσι. Πιάνει με τα δύο δάχτυλα το μουστάκι του - μια κίνηση που κάνει όποτε είναι ικανοποιημένος με κάτι - και φέρνει στο «δημιουργικό» μυαλό του την εξολόθρευση των πρωτονίων, την αποτυχία του με το Ήλιον και τα άστρα του Σαββάτου. Καλή ιδέα, τελικά, αυτή με το Σουπερνόβα. Αν δεν την είχε αξιοποιήσει, δεν θα υπήρχαν τώρα αυτοί οι δύο, να κοιτάζονται τόσο τρυφερά. Αλλά και αν κάτι οτιδήποτε είχε πάει διαφορετικά δεν θα υπήρχαν όντα όπως αυτά να τον επινοήσουν.

To κορίτσι αδυνατεί, φυσικά, να ανιχνεύσει την ύπαρξη του αόρατου πλάσματος. Αγγίζει το υπαρκτό χέρι του αγοριού και συνεχίζει:

«Το Υδρογόνο της επιδερμίδας σου ενωμένο χημικά με Οξυγόνο, με Άζωτο και με Άνθρακα έχει πρωτόνια μεγάλης ηλικίας, φτιαγμένα μάλλον την Τετάρτη. Πρωτόνια αθάνατα, τουλάχιστον για τα δικά μας μέτρα. Τα αόρατα πρωτόνια της παλάμης σου θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν στο Σύμπαν και τότε που δεν θα υπάρχει κανείς από τους δυο μας. Το Οξυγόνο σου βέβαια είναι πολύ νεότερο και οπωσδήποτε αστρογέννημα, όπως και το ασβέστιο της ωμοπλάτης σου. Σαββατογεννημένα και τα δύο, μαγειρεύτηκαν πριν από πάρα πολλά χρόνια στο ζεστό στομάχι ενός Κόκκινου Γίγαντα. Έτσι που με ακούω να το λέω, μου φαίνεται σαν παραμύθι. Αλλά και ο Σίδηρος που υπάρχει στο αίμα μας, κάπως έτσι πρέπει κι αυτός να ήρθε στον Κόσμο».

Του αρέσει που του αγγίζει το χέρι. Την κοιτάζει και σκέφτεται ότι το πιο νεαρό απ’ όλα είναι μάλλον το χρυσάφι στο σκουλαρίκι της. Πρέπει να ήρθε στον Κόσμο μέσα σε συνθήκες τρομακτικά υψηλής θερμοκρασίας, λίγο πριν από την έκρηξη μιας Σουπερνόβα.

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Η έβδομη ημέρα της Δημιουργίας είναι ακόμα εκεί. Το Σύμπαν είναι πια τόσο μεγάλο που η θερμοκρασία της ακτινοβολίας «υποβάθρου» (8) είναι 3 βαθμοί της κλίμακας Κέλβιν. Καμία σχέση με την Κόλαση των πρώτων ημερών.

Παραπομπές

1. Ως μεταξύ σωματιδίων αλληλεπιδράσεις θεωρούνται: η Βαρυτική, η Ηλεκτρομαγνητική, η Ασθενής και η Ισχυρή.

2. Την «πρώτη ημέρα της Δημιουργίας» το Σύμπαν ήταν τόσο μικρό που οι κβαντικές διακυμάνσεις πρέπει να έπαιξαν σημαντικό ρόλο

3. Σε ενέργεια 10²⁷ Volt, γνωστή και ως ενέργεια Planck, η βαρυτική αλληλεπίδραση, ανάμεσα σε δύο οποιαδήποτε σωματίδια, γίνεται τόσο ισχυρή όσο και οποιαδήποτε άλλη δύναμη μεταξύ τους. Οι φυσικοί της εποχής μας ισχυρίζονται ότι σε ένα τέτοιο ενεργειακό πλαίσιο όλες οι αλληλεπιδράσεις ενοποιούνται. Η ενέργεια Planck είναι, όμως, 10¹⁵ φορές ισχυρότερη από τη μέγιστη δυνατή ενέργεια ενός σημερινού επιταχυντή.

4. Η θερμοκρασία 5,93^.10⁹ Κ αποτελεί «κατώφλι» για το σωματίδιο ηλεκτρόνιο , όπως και για το ίσης μάζας ποζιτρόνιο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ακτινοβολία με θερμοκρασία πάνω από 5,93^.10⁹ Κ μπορεί να γεννήσει ένα ηλεκτρόνιο και μαζί ένα «δίδυμο» ποζιτρόνιο. Για ένα άλλο σωματίδιο το «κατώφλι» είναι διαφορετικό. Η τιμή του εξαρτάται από τη μάζα ηρεμίας κάθε σωματιδίου.

5. Όλα τα γνωστά σωματίδια του Σύμπαντος μπορούν να ενταχθούν σε δύο κατηγορίες ^. σε φερμιόνια και σε μποζόνια .

Φερμιόνια είναι τα δομικά συστατικά της ύλης. Είναι σωματίδια με ημιακέραιο σπιν, τα οποία οφείλουν το όνομά τους στο γεγονός ότι ικανοποιούν τη στατιστική Fermi - Dirac. Στοιχειώδη φερμιόνια είναι τα κουάρκ και τα λεπτόνια, από τα οποία το ηλεκτρόνιο και το νετρίνο (ηλεκτρονίου) είναι τα πιο γνωστά. Μπορούμε να πούμε ότι τα φερμιόνια είναι τα «σωματίδια ύλης». Έχουν ως κοινό στοιχείο το ότι υπακούουν στην απαγορευτική Αρχή του Pauli. Δύο, δηλαδή, οποιαδήποτε φερμιόνια απαγορεύεται ι- βάσει μίας ακόμα «εντολής του Δημιουργού» - να βρεθούν την ίδια χρονική στιγμή στην ίδια κβαντική κατάσταση. Και κάτι ακόμα ένα φερμιόνιο, όπως λόγου χάριν το “διάσημο” ηλεκτρόνιο, μπορεί να γεννηθεί μόνον εάν γεννηθεί ταυτόχρονα και το αντισωματίδιό του.

Σύμφωνα με την κβαντομηχανική όλες οι μεταξύ σωματιδίων ύλης αλληλεπιδράσεις λειτουργούν με σωματίδια-μεσολαβητές. Οι μεσολαβητές είναι μποζόνια, δηλαδή σωματίδια με ακέραιο ή μηδενικό σπιν, το όνομα των οποίων οφείλεται στο ότι ικανοποιούν τη στατιστική Bose – Einstein. Πολλά από αυτά μπορούν να αγνοούν το απαγορεύεται του Pauli και να συσσωρεύονται στην ίδια κβαντική κατάσταση, την ίδια χρονική στιγμή. Το διασημότερο μποζόνιο είναι το φωτόνιο, ο μεσολαβητής της ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης. Άλλα μποζόνια, λιγότερο γνωστά, είναι το γλοιόνιο (σωματίδιο ανταλλαγής για την Ισχυρή αλληλεπίδραση) το βαρυτόνιο για τη Βαρυτική και τα τρία σωματίδια μεσολαβητές, το W⁺ , το W^- και το Z⁰,για την Ασθενή αλληλεπίδραση, στα οποία αναφερόμαστε.

6. Κάθε κουάρκ Up έχει ηλεκτρικό φορτίο +2/3e, oπου e το φορτίο του πρωτονίου. Κάθε κουάρκ Down έχει φορτίο –1/3e.Το νετρόνιο, το ηλεκτρικό φορτίο του οποίου είναι μηδενικό, συγκροτείται από δύο κουάρκ Down και ένα κουάρκ Up.

7. Στο στοιχειώδες επίπεδο της Πραγματικότητας οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι πέντε: Το κουάρκ Up, το κουάρκ Down, το ηλεκτρόνιο, το νετρίνο και το φωτόνιο. Σε ένα ανώτερο επίπεδο ο συνδυασμός τριών κουάρκ δημιουργεί ένα βαρυόνιο. Το πρωτόνιο και το νετρόνιο είναι τα διασημότερα βαρυόνια.

8. Το έτος 1964 οι αμερικανοί φυσικοί Penzias και Wilson πραγματοποίησαν ένα σχετικά απλό πείραμα που θεωρείται ότι μας πρόσφερε σημαντικές μαρτυρίες για την Ιστορία του Σύμπαντος.

Χρησιμοποιώντας μία κεραία, προοριζόμενη για επικοινωνία με δορυφόρους, εντόπισαν άγνωστης προέλευσης ραδιοκύματα, έναν θόρυβο με το εκπληκτικό χαρακτηριστικό το ότι εμφανιζόταν ομοιόμορφος σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν έστρεφαν την κεραία.

Ένα πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι τα ραδιοκύματα αυτά προέρχονται από την “άλω” των αερίων που περιβάλλουν τον γαλαξία μας. Ένα ακόμα μεγάλου ενδιαφέροντος στοιχείο ήταν ότι η ένταση του θορύβου αντιστοιχούσε σε εκπομπή ακτινοβολίας περίπου 3 βαθμών Κέλβιν.

Η συνολική ερμηνεία που δόθηκε στο “μήνυμα” ήταν εντυπωσιακή. Ο θόρυβος θεωρήθηκε κάτι σαν απόηχος του Μεγάλου Μπανγκ. Θεωρήθηκε «φως» που είχε κάποτε αποδράσει, ακτινοβολία που είχε «τότε» αποδεσμευτεί και κατά το ταξίδι της μέσα στο αδιάκοπα διαστελλόμενο Σύμπαν η θερμοκρασία της και η συχνότητά της παρουσίαζαν συνεχή ελάττωση. Το «ψυχρό» αυτό φως που έφτανε μέχρις «εδώ», ήταν ένα μήνυμα της Κόλασης του παρελθόντος, ένα απολιθωμένο φως που η σημερινή συχνότητά του το τοποθετούσε στην περιοχή των μικροκυμάτων.