Γίνεται σε ώρες που η Άνοιξη έχει αρχίσει να κουράζει και να κουράζεται και ενώ το καλοκαίρι άγουρο και ιουνιάτικο δεν έχει αποφασίσει ότι «είναι καλοκαίρι». Στο Χαλάνδρι, στο Κοντόπευκο, στο Παλιό Φάληρο, στο Μοσχάτο, στην Κυψέλη, στην Ηλιούπολη, και όχι μόνο εκεί. Η ετήσια σύναξη της φυλής των βαθμολογητών. Οι άνθρωποι που μαζεύονται είναι βέβαια διαφορετικοί, και για τη Γραμματεία καθένας τους μετουσιώνεται σε έναν κωδικό τετραψήφιο, «ποιος είναι ο κωδικός σας;» σε ρωτούν μόλις πας να παραδώσεις το διορθωμένο πακέτο και να πάρεις το επόμενο.

Η ετήσια σύναξη. Στη φυλή των πι έψιλον τέσσερα οι περισσότεροι είναι γένους αρσενικού. Βάζουν δύο θρανία το ένα δίπλα στο άλλο, διαλέγουν και μια καρέκλα για να κάθονται, ο καφές από το κυλικείο, τα μεσημέρια και το σάντουιτς και το πάρτι αρχίζει. Σκυμμένοι μπροστά σε ένα παράξενο τετράδιο, διαβάζουν και διορθώνουν. Το τετράδιο έχει ταξιδέψει με αεροπλάνο από τη Σάμο από την Κατερίνη από τη Θεσσαλονίκη και από τα Χανιά, έχει συνταξιδέψει μαζί με χιλιάδες άλλα τετράδια και τώρα είναι το γραπτό ενός άγνωστου μαθητή ή μιας άγνωστης μαθήτριας με γράμματα σε γλώσσα ελληνική μαζί και αρκετά σύμβολα m, p, K, W, F, τα περισσότερα γράμματα του λατινικού αλφαβήτου, είναι τα γραπτά της Φυσικής και της Χημείας, καθένα τους και μια αόρατη ποσότητα απελπισίας, ελπίδας, αγωνίας, αδιαφορίας, στην κρίση τώρα του βαθμολογητή.

Το πάρτι μέσα σε σχολική αίθουσα χωρίς κανένα παιδί. Και η απαραίτητη ησυχία ώστε να μπορούν να συγκεντρωθούν. Μια σιγή που κάθε τόσο ραγίζει είτε γιατί κάποιος σηκώνεται με ανοιχτό τετράδιο να συμβουλευτεί κάποιον συνάδελφο της ίδιας αίθουσας είτε γιατί όλοι ακούνε την κλήση από ένα κινητό σε λίγο και η χαμηλόφωνη απάντηση «έλα είμαι στο βαθμολογικό», οι καθηγητές το «βαθμολογικό κέντρο» το λένε βαθμολογικό, πανίσχυρος και επιθετικός ο επιθετικός προσδιορισμός μετατρέπεται με εντυπωσιακή άνεση σε ουσιαστικό, έχουν προηγηθεί τα ποικίλα λυκειακή, πανελλήνιες, εξεταστικό και πενταήμερη. Η γλώσσα των Λυκείων σκέφτεται εκείνος, κοιτάζει τους άλαλους συνβαθμολογητές και προσπαθεί να διώξει από τη σκέψη του ένα του Μαχαιρίτσα που έχει εγκατασταθεί με αυθάδεια και δεν τον αφήνει να διακρίνει αν τη λύση που προτείνει η άγνωστη μαθήτρια με τα στρογγυλά γράμματα είναι δυνατόν να τη θεωρήσει σωστή. Σκυμμένος εδώ και ώρα πάνω στο ανοικτό τετράδιο, στο ένα χέρι, το δεξί, το κόκκινο μπικ έτοιμο να παίξει τον ρόλο του, καθοδηγημένο από αυτόν, ξαναδιαβάζει αυτά που έχει ήδη έχει διαβάσει, πίνει μια γουλιά καφέ και προσπαθεί να εστιάσει τη ματιά του μόνο στο ανοιχτό τετράδιο.

Δίπλα του οι άλλοι, οι «συνάδελφοι», της ίδιας αίθουσας, στο έξω της πόρτας αναρτημένη η επιγραφή «καπνίζοντες». Τους κρυφοκοιτάζει. Οι περισσότεροι δείχνουν άνθρωποι μοναχικοί. Δεν μιλάνε σε κανένα και διορθώνουν το ένα «πακέτο» μετά το άλλο, είναι και οι κυνηγοί των πράσινων πακέτων, το βλέπουν σαν τριάντα ακόμα ευρώ «δώσε μου αν μπορείς ένα πράσινο» και πράσινο θα πει «πακέτο με εικοσιπέντε γραπτά» που κάποιος άλλος, ένας από τους γύρω, έχει προηγουμένως κάνει την πρώτη διόρθωση με στυλό κόκκινο. Μαζί τους όμως και οι λιγότεροι, εκείνοι που αδυνατούν να βγάλουν ένα πακέτο χωρίς επιφωνήματα «πώπω», «κοίτα τι γράφει το κωλόπαιδο» - ο άγνωστος που τα έχει γράψει είναι συνήθως στη φαντασία τους ένα αγόρι στα δεκαεπτά- «δεν έχει ιδέα από φυσική», «πώς το σκέφτηκε το μπαγάσικο» «τι ωραία γράμματα . . . μάλλον θα είναι κορίτσι», οι πι έψιλον τέσσερα βαθμολογητές, κι ανάμεσά τους οι γνωστοί εντυπωσιακά γρήγοροι στη διόρθωση - ορισμένοι από αυτούς χαρισματικοί, άλλοι βιάζονται να κάνουν όσο γίνεται περισσότερα πακέτα- αλλά και οι «απέναντι», οι πιστοί της Αγίας Βραδύτητας.

Η μεγάλη ποικιλομορφία των βαθμολογητών. Οι αυστηροί και οι επιεικείς, εκείνοι που θάθελαν πολύ να φλερτάρουν αλλά. . . δεν και οι άλλοι που έχουν στο μυαλό τους διαφορετικά πράγματα, οι καπνιστές και οι άκαπνοι, οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί, οι με γυαλιά πρεσβυωπίας που τα βάζουν και τα ξαναβάζουν και οι χωρίς καθόλου γυαλιά, οι συνήθως αφηρημένοι και οι με μεγάλες δυνατότητες συγκέντρωσης, οι χωρίς καμιά κουβέντα και οι φλύαροι, οι ερωτευμένοι με τη Φυσική και οι αδιάφοροι μαζί της, οι διεκπεραιωτές και οι συμπάσχοντες.

Όλοι τους πάντως διαβάζουν, σημειώνουν, εκτιμούν, διερωτώνται , ζυγίζουν, σκέφτονται, επικρίνουν, ανάβουν τσιγάρο, συγκρίνουν, θαυμάζουν, απογοητεύονται, διακρίνουν, και στο τέλος προσθέτουν, και αφού καταγράψουν στη σωστή θέση τον τετραψήφιο προσωπικό τους κωδικό, ετοιμάζονται για τον κρίσιμο αριθμό από ένα μέχρι εκατό με τρία σύμβολα αραβικά και τα τρία, όλα εκτός από ένα αρχίζουν από μηδέν, 083, 035, 057, 006, 092, ξαναγράφουν τον αριθμό με γράμματα και ετοιμάζονται να ανοίξουν το επόμενο γραπτό.

Ο Ιούνιος έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, έχει διεισδύσει στις αίθουσες του «βαθμολογικού», με κείνα τα ατέλειωτα απογέματα, τα πιο μακρόστενα όλης της χρονιάς, κι όπου νάναι τα πακέτα τελειώνουν, αποχαιρετισμοί, καλό καλοκαίρι, κάπου κάπου και κανένα διστακτικό «να μη χαθούμε» μολονότι η ζωή αποδεικνύει ότι οι βαθμολογητές θα χαθούν για να ξαναβρεθούν τον επόμενο ΜαΐοΙούνιο, τον στριμωγμένο ανάμεσα σε Καλοκαίρι και Άνοιξη, λίγο πιο μεγάλοι, μεγαλωμένοι, με ελαφρώς λευκότερα τα γένια και κάπως αραιότερα τα μαλλιά. Στο Χαλάνδρι, στην Κυψέλη, στο Μοσχάτο, στην Ηλιούπολη μπορεί και στο Παλιό Φάληρο.

Το κείμενο αφιερώνεται σε φίλους και σε σχεδόν φίλους πι έψιλον τέσσερα οι οποίοι διόρθωσαν πήραν και φέτος μέρος στην ετήσια σύναξη των βαθμολογητών. Ανάμεσά τους

Ο Βασίλης Γεωργουσόπουλος από του Μωραΐτη, ο Ζήσης Σακάς από το Χολαργό, από το Χολαργό κι ο παλιόφιλος ο Τάσος Καραμήτσος, ο Θόδωρος Λερούνης από τα Βριλήσσια, ο Κώστας Γεωργακόπουλος από την Ιόνιο, ο Γιώργος -παλιά καραβάνα- Νικολάου από το Ψυχικό, ο Δημήτρης Κλαυδιανός κι ο Παναγιώτης Χαλκιαδάκης από το Αρσάκειο, ο Μερκούρης Παναγιωτόπουλος και ο Γιάννης Πλατής από το πρώτο Χαλανδρίου, ο Αλέκος Γκέσιος από το Νέο Ψυχικό, ο Μιχαηλίδης κι ο Ορφανουδάκης από το Κολλέγιο της Αγίας Παρασκευής, ο Μάκης Μαυρόπουλος, ο Γιώργος Μαριολόπουλος, ο Αργύρης Ψαλλίδας κι ο Χρήστος Παπανικολάου από το Κολλέγιο Ψυχικού, ο Μιχάλης Ανδρεαδέλλης από το δεύτερο Χαλανδρίου, ο Νίκος Τζαβαλάς από την Αγία Παρασκευή, ο Ονάσογλου από το Χαλάνδρι, ο Καλατζής, ο Πλακιάς, και ο Δαλαΐνας και ο Μιχάλης Σπαθαράκης από το δεύτερο Βριλησσίων που έχει και τέσσερα παιδιά όχι τέσσερεις μαθητές, τέσσερα παιδιά με νόμιμη σύζυγο τέσσερα παιδιά δικά του. Στο μεταξύ ο Ανδρέας Περιμένης από το Πεντέλης και ο Γιώργος Ολύμπιος από τα Ανάβρυτα είναι οι βασικοί οργανωτές του πάρτυ. Και τρεις μόνο γυναίκες. Η Ξένια Φωτακοπούλου, η Πελαγία Σαμιωτάκη από το Λύκειο Αγίας Παρασκευής αλλά και η ευγενέστατη πι έψιλον τρία Σοφία Πιτέρη, Πρόεδρος του βαθμολογικού Αγίας Παρασκευής, που με την παρουσία τους προσφέρουν επιτέλους μικρές ποσότητες υγρασίας στην άνυδρη συνήθως αρσενικάδα των πι έψιλον τέσσερα καθηγητών Λυκείου.

Είναι ακόμα οι συνβαθμολογητές πι έψιλον τέσσερα του Νότου που έρχονται κάθε χρονο στο Μοσχάτο και στο Παλιό Φάληρο. Ανάμεσά τους

Ο Νικήτας Μενούνος, ο Παντελής Λαρεντζάκης, ο Βαγγέλης Καραλής, ο Παναγιώτης Καραμουσαντάς, ο Γιάννης Σειραδάκης, ο Πρόδρομος Κορκίζογλου, ο Κλήμης Καλαϊτζόγλου, ο Τάσος Αυρηλιώνης από τον Άγιο Δημήτριο. Και στον Νότο οι γυναίκες είναι εμφανώς περισσότερες . Η Πέγκυ Κοντογεωργάκου, η Κατερίνα Δελή, η νόμιμη σύζυγος του Βαγγέλη του Καραλή, η εξαίρετη Πρόεδρος του βαθμολογικού Παλαιού Φαλήρου Αγγελική Τρικαλίτη και βέβαια η Στελλίνα Χριστοπούλου . . . .