Όταν το κουκακωτόπουλο, με το πτυχίο του φυσικού τμήματος, βρέθηκε για μεταπτυχιακά στο Παρίσι, τού έκανε εντύπωση ο εντελώς διαφορετικός τρόπος με τον οποίο οι Γάλλοι συνομίληκοί του έβλεπαν ορισμένα πράγματα. Του είναι, λόγου χάριν, δύσκολο να ξεχάσει το «δέος» των Γάλλων για τον Αριστοτέλη. Κι ήταν από εκείνα που τον έφερναν σε αμηχανία. Για τους Γάλλους ήταν περίπου κοινός τόπος ότι ο Αριστοτέλης ήταν η κορυφή στην ανθρώπινη πυραμίδα των στοχαστών όλων των εποχών. Κι αυτό δεν το ήξερε. Εκείνος, δηλαδή ένας κουκακιώτης Έλληνας που είχε «βγάλει» το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και . . .

«τι ήξερε για τον Αριστοτέλη;» . Κάποια πράγματα περισσότερο ως μνήμη και λιγότερο ως γνώση αλλά και αυτά σκορπισμένα μέσα στη σκέψη του, χωρίς κανένα ιστό, και συγχρόνως ελάχιστα. . . . . . . .

τον κατά Αριστοτέλη ορισμό της τραγωδίας . . . « έστι ουν τραγωδία μίμησις πράξεως τελείας. . . »

το ότι είχε κάποτε γράψει πως «ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν» και κυρίως το ότι ήταν «Δάσκαλος του Μεγαλέξαντρου».

Αυτό ήταν ίσως και το πλέον έγκυρο ως γνώση τόσο γι αυτόν όσο και για τα άλλα κουκακιωτόπουλα της δικής του ηλικίας.

Αλλά αυτό δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει μια ερμηνεία για το δέος των Γάλλων που τελικά δεν ήταν δέος μόνο των Γάλλων.

Ακόμα κι εκείνη τη σοβαρή αναφορά του Ουμπέρτο Έκο στην Ποιητική του Αριστοτέλη στο βιβλίο Το Όνομα του Ρόδου την συνάντησε αργότερα.

Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι στο ελληνικό σχολείο οι μαθητές της γενιάς του, μολονότι διδάσκονταν κάποια κείμενα του Πλάτωνα, δεν μάθαιναν τίποτα για τον Αριστοτέλη. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η κοινωνία στο σύνολό της τον ήξερε για ένα καλό δάσκαλο του Μεγαλέξαντρου και πέρα από αυτό ουσιαστικά τίποτα

Όταν το κουκακιωτόπουλο φυσικός μεγάλωσε αρκετά έμαθε κάποια πράγματα για τον Αριστοτέλη και ομολόγησε πως την εποχή που ήταν απόφοιτος του Καποδιστριακού αγνοούσε ότι το έργο του Αριστοτέλη ήταν ένα είδος εγκυκλοπαίδειας της αρχαίας ελληνικής σκέψης, αγνοούσε ότι για 500 περίπου χρόνια «ο φιλόσοφος» ήταν ένα είδος παγκόσμιας αυθεντίας, ότι η διαρκώς αυξανόμενη επιρροή του πάνω στην ανθρώπινη σκέψη ήταν ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο αλλά και χωρίς επόμενο αλλά ο πτυχιούχος φυσικός αγνοούσε μέχρι και τον ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ρόλο που έπαιξε η φυσική φιλοσοφία του κατά την οικοδόμηση της Φυσικής.

Αργότερα ως συγγραφέας σε ένα σχολικό βιβλίο Φυσικής της Α΄ Λυκείου, «βιβλίο του Οργανισμού» όπως το έλεγαν οι μαθητές, έγραψε αρκετά πράγματα για τη Φυσική φιλοσοφία του Αριστοτέλη αν και πολλοί από τους συναδέλφους του δεν τα δίδασκαν διότι, όπως έλεγαν, «αυτά δεν ήταν Φυσική».

Μερικά χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον διαμορφώσει και μία εντελώς δική του ιστοσελίδα, δοκιμάζει, θέτοντας ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ για το έργο του Αριστοτέλη, να προκαλέσει κάποια εναύσματα στους όχι και τόσο λίγους καλεσμένους του «επισκέπτες» και παρουσιάζει , σε χρόνο ενεστώτα, ορισμένα πράγματα για την ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ, για τη ΦΥΣΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ και για τη ΛΟΓΙΚΗ του Αριστοτέλη. Όποιος μάλιστα από τους επισκέπτες αναγνώστες κάνει ΚΛΙΚ πάνω στη λέξη ΚΛΙΚ . . . . . . θα συναντηθεί με ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα.