7. Το πρόβλημα σχετικά με το «εάν υπάρχει κάποιο ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΣΤΗΚΕ ΡΗΤΑ μόνο κατά το τέλος του 18^ου αιώνα, οπότε οι στοχαστές αρχίζουν να μιλούν για ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ και ΣΤΑΘΜΟΥΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑΣ –παιδική ηλικία, εφηβεία, εποχή της ωριμότητας- σαν να μιλούν για την ανάπτυξη ενός ατόμου.

Έτσι, σύμφωνα με τον Lessing, η Παλαιά Διαθήκη ανταποκρίνεται στην αγωγή ενός ΠΑΙΔΙΟΥ με τις τιμωρίες κα τις ανταμοιβές. Έπειτα το παιδί στέλνεται σε ένα πιο καλλιεργημένο περιβάλλον, η αιχμαλωσία της Βαβυλώνας. Ο Χριστός εμφανίζεται ως ανώτερος παιδαγωγός. Ο άνθρωπος φθάνει τέλος στην ωριμότητά του και θα κάνει στο εξής το καλό για τον εαυτό του και όχι για κάποια ανταμοιβή.

Σύμφωνα με τον Καντ (1984) μέσα στην ιστορία των ανθρώπων βρίσκεται Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ «ΚΡΑΤΟΣ». Εκτιμά ότι ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ είναι το μέσον για την ανάπτυξη αυτή.

Σύμφωνα με τον Rousseau και τον Herder Η ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ, ΤΗΣ ΑΠΛΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕ, ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΙΑ «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ» ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Η Κουλτούρα ταράζει την αρχική αθωότητα. Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΟΜΩΣ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΟΠΟΥ Ο ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ.

Στη «διαλεκτική σύλληψη» της Ιστορίας στον Χέγκελ η ιστορική ανάπτυξη της θρησκείας πορεύεται από την ελληνική θρησκεία δια μέσου του Ιουδαϊσμού (το μέγιστο της αντίθεσης) ως τον Χριστιανισμό, την «απόλυτη θρησκεία» και στην ανάπτυξή του αυτή θα συνυφάνει και τις ανατολικές θρησκείες όταν τις γνωρίσει καλύτερα.

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η συνεισφορά του έγκειται στο ότι συνέλαβε την ιστορικότητα της διαμόρφωσης της ανθρώπινης σκέψης και του ανθρώπινου πνεύματος. Για τον Χέγκελ η ιστορική διαδρομή του ανθρώπινου στοχασμού συνιστά ακατέργαστο υλικό στο οποίο οι φιλόσοφοι πρέπει να δώσουν σημασία και να το επεξεργαστούν.

Είχε την πεποίθηση ότι η Ιστορία χαρακτηρίζεται από μια ορθολογική διαδικασία εξέλιξης και εάν την μελετήσουμε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ανθρώπινη φύση μας και την θέση μας στο Σύμπαν. Η ιδέα αυτή –μιας Ιστορίας με κατεύθυνση – μπορεί να ερμηνευθεί σαν μία επανεπεξεργασία της θρησκευτικής ιδέας ότι ο Κόσμος δημιουργήθηκε από ένα «ον» που είχε κάποιο σχέδιο στο μυαλό του. Υπό μία διαφορετική έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν μία διακήρυξη ότι η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, την οποία εμείς οι άνθρωποι θα μπορούσαμε να διακρίνουμε.

Ο Χέγκελ παρουσιάζει την άποψή του στην εισαγωγή του «Η Φιλοσοφία της Ιστορίας» με τη διατύπωση Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Η διαδρομή της Ιστορίας των ανθρώπων μέχρι τη Μεταρρύθμιση κυριαρχείται από την ανάγκη μιας αλλαγής του Κόσμου έτσι ώστε αντανακλά την πρόσφατα αναγνωρισμένη αρχή της ατομικής ελευθερίας. Η περίοδος του Διαφωτισμού, με κορύφωση τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν μία απόπειρα για ανατροπής κάθε θεσμού σχετιζόμενου με τα παλαιά ήθη και να επιβεβαιωθεί ότι το Φως του Ορθού Λόγου -με το οποίο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να «μεταλάβει»- είναι ο οδηγός κάθε πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας.

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν διδάχτηκαν τίποτα από την Ιστορία