11. Ο Schopenhauer πιστεύει ότι ο Κόσμος της εμπειρίας είναι ένας Κόσμος χωρίς νόημα και χωρίς σκοπό και ότι εν τέλει δεν είναι τίποτε άλλο από ένα Μηδέν. Επειδή ο εμπειρικός Κόσμος εξαρτάται από το Υποκείμενο και επειδή έχουμε την ενσωματωμένη μέσα μας ροπή να τον θεωρούμε σαν ανεξάρτητο από εμάς κατά μία έννοια ο εμπειρικός Κόσμος είναι όλος μία Ψευδαίσθηση. Πιστεύει ότι οι εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από αυτόν, να τον αντιμετωπίζουμε «σαν να μη μας αφορά» και να τον απαρνιόμαστε. Τη θεώρησή του αυτή την ονόμασε ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και την είδε σαν μία κατάληξη του φιλοσοφικού στοχασμού. Η όλη θεώρηση είναι εντυπωσιακές ομοιότητες με ορισμένες βουδιστικές διδασκαλίες μολονότι σε αυτές κατέληξε χωρίς να γνωρίζει ακόμα τίποτα για τον Βουδισμό

Εκδηλώνει τελικά μία έντονη αντιπάθεια - αποστροφή - για τον Κόσμο της εμπειρίας. Το ζωικό βασίλειο εμφανίζεται στα μάτια του απερίγραπτα άγριο και φοβερό. Οι περισσότεροι ζωικοί οργανισμοί επιβιώνουν κυνηγώντας και καταβροχθίζοντας κάποια άλλα πλάσματα, έτσι που κάθε στιγμή χιλιάδες ζώα ξεσκίζονται σε κομματάκια ή τρώγονται ζωντανά. Το κλισέ « φύση με κόκκινη στα δόντια και στα νύχια» είναι κυριολεκτικά η ζοφερή αιματηρή πραγματικότητα. Η άποψή του για τον Κόσμο των ανθρώπων ήταν σχεδόν η ίδια. Η βία και η αδικία επικρατεί. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μία χωρίς σημασία τραγωδία που οδηγείται σε ένα αναπόφευκτο θάνατο. Αλλά και όταν ζούμε είμαστε σκλάβοι των επιθυμιών μας και συγχρόνως ο καθένας μας ζει διαγκωνίζοντας τον άλλο, έτσι που είμαστε διαρκώς σε κατάσταση ανικανοποίητου και η καθαυτή μας ύπαρξη είναι μια πηγή δυστυχίας.