12. Τόσο ο David Hume όσο και παλιότερα - τον 17^ο αιώνα - ο πρώτος σύγχρονος υλιστής Thomas Hobbes (1588-1679) υπήρξαν όντως άθεοι αλλά έζησαν σε εποχές κατά τις οποίες το να δημοσιεύσει κανείς ότι αρνείται την ύπαρξη του Θεού εθεωρείτο αδίκημα σε επίπεδο εγκλήματος. Έτσι τόσο ο ένας όσο και ο άλλος απέφυγαν να το δηλώσουν γραπτά.

Τον 19^o αιώνα το κλίμα επέτρεπε κάτι τέτοιο και ο Schopenhauer έγραψε για την αθεΐα του. Θεωρούσε την ιδέα του «προσωπικού θεού» ως μία εννοιακή σύγχυση.

Σύμφωνα με αυτόν, με δεδομένο ότι όλες οι αντιλήψεις μας για τη «φύση μιας προσωπικότητας» απορρέουν από τα ανθρώπινα πλάσματα - μερικώς και από τα ανώτερα θηλαστικά - η ιδέα ενός προσωπικού θεού είναι κάτι περισσότερο από ανθρωπομορφισμός.

Ανάλογη ήταν και η θεώρησή του για την Ιδέα της Ψυχής. Πίστευε ότι δεν μπορούσε να υπάρξει Γνώση χωρίς υπάρχει εγκέφαλος, όπως δεν μπορεί να νοηθεί το «να κοιτάζεις» χωρίς τα μάτια ή η πέψη χωρίς στομάχι. Έγραψε : «Εφόσον η έννοια ΨΥΧΗ προϋποθέτει για τη ΓΝΏΣΗ και τη ΒΟΥΛΗΣΗ να είναι αξεχώριστα ενωμένες και συγχρόνως ανεξάρτητες από τον ζωικό οργανισμό, η έννοια - ΨΥΧΗ - είναι α-νόητη και γι αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται»