13. Ο Ρίτσαρντ Βάγκνερ δήλωσε κάποτε ότι έγραψε το Τριστάνος και Ιζόλδη επηρεασμένος από τη μελέτη του έργου του Σοπενχάουερ.

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ αναγνώρισε ότι η ανάλυσή του για την ‘’καταπίεση’’ είχε βασιστεί σε θεωρήσεις του Σοπενχάουερ. Αναφορές στον Σοπενχάουερ έλανε και ο Καρλ Γιουνγκ.

Το πιο εκτεταμένο πεδίο επίδρασης του έργου του ήταν όμως το μυθιστόρημα. Ο Τολστόι, ο Τουργκένιεφ, ο Ζολά, ο Προυστ, ο Τόμας Μαν, ο Τζόζεφ Κόνραντ, ο Τόμας Χάρντι ομολόγησαν ότι είχαν δεχθεί την επίδρασή του. Το ίδιο συνέβη και με πεζογράφους όπως ο Τσέχωφ ο οποίος αναφέρεται ονομαστικά στον Σοπενχάουερ σε ορισμένα από τα διηγήματά του.

Η επίδραση εξακολούθησε να υφίσταται και σε θεατρικούς συγγραφείς του 20^ου αιώνα όπως ο Μπέρναρντ Σω, ο Πιραντέλο και ο Σάμιουελ Μπέκετ αλλά και σε ποιητές όπως ο Ρίλκε και ο Έλλιοτ.

Επηρέασε όμως και το έργο φιλοσόφων όπως ο Μαρξ - ο οποίος δέχθηκε την επιρροή του σε ζητήματα Τέχνης- ο Νίτσε και ο Βιτγκενστάιν. Ο Νίτσε μολονότι καταλογίζει στον Σοπενχάουερ ότι «με την ανόητη οργή του εναντίον του Χέγκελ κατάφερε να ξεκόψει από ολόκληρη τη τελευταία γενιά των γερμανών στοχαστών τη λεπτότητα της ιστορικής αίσθησης» είχε ομολογήσει ότι ήταν οπαδός του Σοπενχάουερ στον οποίο και αφιέρωσε τη Γέννηση της Τραγωδίας.

Οι λόγοι αυτής της χωρίς προηγούμενο εμβέλειας του Σοπενχάουερ είναι πολλοί κα σύνθετοι. Ανάμεσά τους ο σημαντικότερος είναι, ίσως, ο συνδυασμός μιας απαράμιλλου βάθους ενόρασης στην ανθρώπινη υπόθεση και μιας γραφής με λογοτεχνικό στυλ εξαιρετικής ποιότητας