2. Κυρίως οι ιδέες του Jean Jacques Rousseau. Γεννημένος το 1712 ξεκίνησε με μία σημαντική συνεισφορά στη Εγκυκλοπαίδεια, αλλά αργότερα απομακρύνθηκε από το κίνημα των εγκυκλοπαιδιστών για να προσεγγίσει κριτικά τη θεολογία και την πολιτική.

Ήταν ο πρώτος στοχαστής Δυτικής παράδοσης που υποστήριξε με έμφαση ότι οι κρίσεις μας πρέπει να θεμελιώνονται περισσότερο στις αξιώσεις του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ και λιγότερο στη ΛΟΓΙΚΗ.

Ήταν μία επαναστατική διαφοροποίηση που υπονόμευσε τα ορθολογικά και τα αιτιοκρατικά θεμέλια του Διαφωτισμού. Ταυτόχρονα η σοβαρότατη κριτική στα ίδια τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού και η «πρόσκληση» για «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ» - η ζωή των πρωτογόνων περιείχε ευχαρίστηση και ροπή προς το καλό, αλλά μετά τις μεγάλες εφευρέσεις και την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας άρχισε ένας κατήφορος- συνδυαζόμενη με την υποστήριξη του συναισθήματος έδωσε τους σπόρους αλλά και το έδαφος

για να ευδοκιμήσει το κίνημα των ρομαντικών.

Η επίδρασή του ήταν μεγάλη και για τον λόγο ότι η ζωή του έμοιαζε με τις ιδέες του. Υπήρξε δυσνόητος, ευφυής, συχνά εμπαθής με τους αντιφρονούντες και φιλόνικος αλλά πάντοτε πηγαίος και ποιητικός.

Είχε την πεποίθηση ότι οι κοινωνικοί νόμοι θα έπρεπε να αποτελούν έκφραση της ΓΕΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ η οποία υποτίθεται ότι είναι πάντοτε ορθή. Δεν υπήρξε όμως σαφής για το εάν αυτό θα ήταν ποτέ δυνατόν να επικρατήσει καθώς κα για το πότε θα έπρεπε να επιβληθεί. Δυστυχώς τα καθεστώτα που επικρατούν μετά από μία

επανάσταση παράγουν άσπλαχνους ιδεαλιστές και παντός είδους καιροσκόπους οι οποίοι είναι έτοιμοι να ανακηρύξουν τον εαυτό τους ως ενσάρκωση της αφηρημένης αυτής ιδέας – ΓΕΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ- και να την επιβάλλουν με τη βία και την τρομοκρατία στους υπόλοιπους