4. Ο Καντ, μολονότι ο ίδιος οριακά μπορεί να θεωρηθεί ρομαντικός, συνέβαλε ακούσια στο δημιουργηθεί το κίνημα του Ρομαντισμού. Η σημαντικότερη συνεισφορά του ήταν η πεποίθησή του για την ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟ ΛΟΓΟ και στο ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΑΙ . Και χωρίς να είναι αντιορθολογιστής, δεν απέρριπτε την, κατά κάποιον τρόπο, ρομαντική επιδίωξη «να δώσουμε κάποιο χώρο και στην πίστη ».

Οι μετά από αυτόν Γερμανοί ιδεαλιστές, και ειδικά ο Φίχτε, ο Σέλινγκ και ο Χέγκελ αποδέχθηκαν τη διάκριση μεταξύ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ και του ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΑΙ αλλά ανέτρεψαν την ιεράρχηση την οποία εκείνος – ο Καντ- είχε εισηγηθεί. Αυτοί θεώρησαν ότι το ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΑΙ – η διάνοια, όπως λειτουργεί στην καθημερινή ζωή και στην Επιστήμη- είναι κάτι ποιοτικά ΚΑΤΩΤΕΡΟ το οποίο είναι χρήσιμο αλλά αφηρημένο σε επίπεδο διαστροφής και το οποίο δεν οδηγεί παρά σε μία άποψη αποσπασματική και αποκομμένη από την Πραγματικότητα για πρακτικούς λόγους. Από την άλλη πλευρά ο ΛΟΓΟΣ ήταν γι αυτούς η «κατανόηση της συνολικότητας των πραγμάτων και του βαθύτερου αλληλοσυσχετισμού τους» και υπό αυτή την έννοια κάτι ΑΝΩΤΕΡΟ από το αντιλαμβάνεσθαι