«ΕΔΩ  ΡΑΔΙΟ  ΠΟΥΦ…»                    

 

 

 

               του Χρήστου Σαμαντά

 

     "Τω καιρώ εκείνω",   ήμουνα πέντε έξι χρονώ, τότε που αποχτήσαμε, πρώτοι στο χωριό, ραδιόφωνο, Grunding η μάρκα του, κάτι σαν σημερινή mercedes και βάλε. Θυμάμαι που τον πρώτο καιρό μαζευόταν όλο το χωριό στην αυλή μας να ακούσει ειδήσεις για την Κύπρο (η ιστορία βλέπεις επαναλαμβάνεται) και βέβαια τραγούδια. Κι όταν κάποιος αυθόρμητα "συγκαθούσε", το έστηναν στο χορό, οπότε η αυλή μας έδρεπε δόξες. Η γιαγιά όμως μάλωνε τον παππού που προσκαλούσε τον κόσμο και μας χασομερούσαν από τις δουλειές, εκτός από τα λουκούμια που μας έτρωγαν. Μου έκανε εντύπωση που οι "ειδήμονες" αποφαίνονταν συχνά πως κάποιο συγκρότημα έπαιζε ζωντανά.

 

        

 

Ακόμη και η μάνα μου κάθε πρωί, όταν μετά τη γυμναστική η ΕΙΡ έβαζε δημοτικά τραγούδια, έλεγε με σιγουριά ότι "ξυπνήσαν οι ανθρώποι πρωί πρωί και πήγαν στο σταθμό να παίξουν για μας". Γνώριζε μάλιστα και το κλαρίνο του Καρακώστα!

Εμείς  πιτσιρίκια,  ψάχναμε μέσα από το πλέγμα τις πισινής όψης μπας και δούμε τους εκφωνητές ή τους τραγουδιστές. Δηλαδή μόνο σανό δεν το ταΐσαμε το εκλεκτό μας "έπιπλο". Εννοείται πως η μεγαλύτερη δυσφορία στο σπίτι προερχόταν  από το ξελίγωμα της μπαταρίας. Άσε που στις εκλογές γράφαμε μέχρι το πρωί πάνω σε χαρτοσακούλες  τα αποτελέσματα και τρελαινόμασταν στις προσθέσεις και εκτιμήσεις : "Έλαβον: ΕΡΕ. . .  "  μέχρι που ο πατέρας με αόριστο βρισίδι το έκλεινε αφού η παράταξή του συνήθως την είχε πατήσει.

  Αργότερα απόχτησαν πολλοί συγχωριανοί μας ραδιόφωνο και οι πιο μερακλήδες, πέρα από τις μεγαλόστομες πενεψιές, το μετέφεραν κιόλας στο χωράφι. Ο Τάσος ο Κακλιάς , μια μέρα ολόκληρη παιδευόταν να στήσει την κεραία στην αγκορτσιά και δεν κατάφερνε να φύγουν τα παράσιτα. Εδώ που τα λέμε, εκείνα τα παράσιτα των βραχέων δεν υποφέρονταν τα άτιμα.

   Τακτικά είχε θέατρο κι όλη η οικογένεια άκουγε κατανυκτικά. Σε μερικές μάλιστα σκηνές κλαίγαμε ομαδικά. Μια φορά μάλιστα ο πατέρας  -πάντοτε αυστηρός στα ήθη και στις επιλογές του- δεν μας άφησε να πάμε σινεμά στο καφενείο του χωριού για να μη δούμε τις ξεβράκωτες, αλλά κι επειδή στο θέατρο του ραδιοφώνου έπαιζαν ο Μινωτής με την Παξινού και τον Κωτσόπουλο διδακτικά και σεμνά έργα.

  Μα και την Κυριακή το απόγευμα οργίαζε η φαντασία μας από τις περιγραφές των αγώνων ποδοσφαίρου. Ο Νεστορίδης ήταν ημίθεος. Ο γείτονάς μας ο Τάκης της Αλέκαινας το πέταξε από το παράθυρο κοτζάμ ραδιόφωνο όταν ο Ολυμπιακός έφαγε γκολ στο τελευταίο λεπτό!

  Εκείνη την εποχή άρχισαν και οι μουσικές εκπομπές από τις εταιρείες δίσκων με την Κολούμπια

να έχει σαν σήμα τη "συννεφιασμένη Κυριακή" και η Οντεόν τους "γλάρους". Χορτάσαμε τραγούδια θεέ μου! ¨όταν μάλιστα βγήκαν τα τρανζιστοράκια, ήταν αξεσουάρ νεοπλουτισμού και μαγκιάς να το κουβαλάς μαζί σου. Έβγαζες γκόμενα, που λένε.

   Μαθητές λυκείου είχαμε την τύχη ένας συμμαθητής μας, ο Τάκης ο Κανούτας, να φτιάξει μόνος του έναν πειρατικό σταθμό που εμείς του δώσαμε το όνομα "Ράδιο πουφ", γιατί συχνά έσβηνε από μόνος του. Εκεί κάναμε κι εμείς ντεμπούτο με ένα πικάπ 45 στροφών και επτά δίσκους, τρεις με ξένα και τέσσερις με λαϊκά. Τότε νομίζαμε ότι κάναμε τόσο σπουδαίο πράγμα, σαν να είχαμε πατήσει στο φεγγάρι. Έπαρση φοβερή σου λέω, άσε που μας άκουγαν και τα κορίτσια του Θηλέων.

     Κατά τη διάρκεια της χούντας, τα βράδια συνήθως, κλείναμε καλά το δωμάτιο και ακούγαμε Παρίσι, Μόσχα, Ντόυτσε Βέλε να λένε για τα εσωτερικά μας και πάντα ξεκινούσαν με τραγούδια του Θεοδωράκη. "Σώπα όπου να'ναι θα σημάνουν κι οι καμπάνες’’, το "γελαστό παιδί" κι άλλα αγωνιστικά που τα μαθαίναμε στο πι και φι.

   Σιγά - σιγά εμφανίστηκαν  και κάποιοι  παραγωγοί μουσικών εκπομπών, πού, ανάμεσα στα τραγούδια, έλεγαν και δυο έξυπνα πράγματα. Και όχι  μόνον. Ήταν θύλακες αντίστασης κόντρα στον ευτελισμό της ποιότητας τουλάχιστον των τραγουδιών.

Όσο για τις φιγούρες που κρύβονταν πεισματικά πίσω από τα ηχεία του ραδιοφώνου και μιλούσαν παθιάρικα, είχα την εντύπωση ότι ήταν όμορφοι άνθρωποι όσο κι η φωνή τους. Κι όταν  αργότερα γνώρισα από κοντά κάποιους απ' αυτούς, δεν είχα πέσει έξω. Εκείνη μάλιστα η Ρενάτα ήταν πιο όμορφη. Όλους αυτούς τους έψησε το ραδιόφωνο κι η αγάπη των ακροατών. Χρειάζεται περίσσια τέχνη, να μην πω σπονδή στην επικοινωνία, για να ακούγεσαι ευχάριστα από το ραδιόφωνο. Έστησαν υποθήκες για ποιότητα και συνέχεια. Αντιστέκονται στην παρακμή. Ηθελαν να παράγουν  πολιτισμό και το κατάφερναν! Γι' αυτό και τους αγάπησαν αμέσως οι μαθητές του λυκείου Σκύδρας, που είχαν την τύχη να τους γνωρίσουν από κοντά. Ήταν η αχτύπητη ομάδα με τον Παπαστεφάνου, τον Κουτζουράδη, τον Μονεμβασίτη, τον Καβακόπουλο και βέβαια την Ρενάτα μας σε ένα εκλεκτό σεμινάριο που οργάνωσε η ΝΕΛΕ Πέλλας. Να είναι όλοι τους καλά. Εξ αιτίας τους έγινα καλύτερος. Τους ευχαριστώ.

                                                                          

       Χρήστος  Σαμαντάς,

                                                                                        Εδεσσα, Δεκέμβρης του 2003

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

.