Η βροχή ήτανε μπόρα

Σάββατο πρωί, πέμπτη στη σειρά από τις ημέρες του Απρίλη, και μια βροχή ξαφνική και επίμονη. Κοντεύει δέκα, ένας Ουρανός με ύφος εντελώς χειμωνιάτικο, ένας Ήλιος απολύτως απών κι ένας φοβισμένος Απρίλης που δεν λέει να κάνει την εμφάνισή του, έτσι που η Διημερίδα στο Πρώτο Λύκειο Ελληνικού φαίνεται να βυθίζεται, οι διοργανωτές σε απελπισία προσωρινή. Πώς θα έλθει ο κόσμος με τέτοια βροχή; . . .

Ωστόσο. . . οι πιο αισιόδοξοι από αυτούς – άνθρωποι που ευτυχώς, για μας τους υπόλοιπους, εξακολουθούν να υπάρχουν- βάφτισαν το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο με το βενετσιάνικης καταγωγής όνομα bora, απεφάνθησαν «μπόρα είναι θα περάσει» και δικαιώθηκαν.

Εκπαιδευτικοί

Λίγο μετά τις έντεκα οι σταγόνες νερού έδιναν τη θέση τους σε φωτόνια δημιουργημένα στον Ήλιο που άρχισαν να πέφτουν «βροχηδόν» στο προαύλιο του πρώτου Λυκείου Ελληνικού έτσι που ο Λουκάς Κορφιάτης, Διευθυντής του Λυκείου, ο καθηγητής Γιάννης Κερασαρίδης, ο καθηγητής Παναγιώτης Πάσσας και όλοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που είχαν μοχθήσει για τη διοργάνωση άρχισαν να βλέπουν τον κόσμο να γεμίζει την Αίθουσα Εκδηλώσεων και το Εργαστήριο Μαθηματικών. Η Γραμματεία που σε υποδέχεται, ο προσφερόμενος καφές, η τελετή έναρξης, οι λίγοι ευτυχώς χαιρετισμοί, παρών και ο Προϊστάμενος, η κυρία Χριστίνα Σταθοπούλου να μας παρουσιάζει τις επιστημολογικές πεποιθήσεις των μαθητών σε σχέση με τη διδασκαλία της Φυσικής, ο κύριος Θανάσης Μωλ να εισηγείται το « Προβλήματα κατανόησης του Πρώτου και του Δεύτερου Νόμου του Νεύτωνα» , ο μαθηματικός Στέφανος Κεϊσόγλου να μας μιλάει για μία συνάντηση της έννοιας τριγωνομετρική εφαπτομένη με έναν από τους πρωτοπόρους της προοπτικής, τον γερμανό δηλαδή ζωγράφο Albrecht Dǖrer, έστω με κάποια καθυστέρηση, η Διημερίδα είχε αρχίσει.

Στην αίθουσα πλειοψηφούν οι εκπαιδευτικοί. Η κυρία Αγγελική Τρικαλίτη, σχολικός σύμβουλος πι έψιλον τέσσερα, πανταχού παρούσα σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ο Ναπολέων Παπαδόπουλος, Λυκειάρχης της Ιωνιδείου Σχολής, ο Ανδρέας Βαλαδάκης καθηγητής φυσικής στο Βαρβάκειο, ο φυσικός καθηγητής Νικήτας Μενούνος, η χημικός καθηγήτρια Πέγκυ Κοντογεωργάκου, η φυσικός καθηγήτρια Σωτηρία Παπανδρέου . . . Παρευρίσκονται ωστόσο και γονείς μαθητών αλλά και μαθητές Λυκείου. Έχουν έρθει κι αυτοί να παρακολουθήσουν.

Το σχολείο του σήμερα και οι νέες τεχνολογίες στην υπηρεσία του. . . . οι εισηγήσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη, οι σύνεδροι μοιρασμένοι στις δύο παράλληλες, άλλοι εντυπωσιασμένοι από την ποιότητα των εισηγήσεων, άλλοι συγκρατημένοι, αλλά και ορισμένοι, οι πιο «δύσκολοι», ένιωθαν να μην τους αγγίζουν κάποιες από τις εισηγήσεις.

Εξομολογήσεις του Σιδήρου.

Ώρα περίπου δωδεκάμιση και κάνουν την εμφάνιση οι μουσικοί, ο Γρηγόρης Ντάνης με την κιθάρα του, ο Σεραφείμ Μπέλλος με τα ντραμς και ο Γιάννης Κασσέτας με το πιάνο και το σαξόφωνο γιατί σε λίγο θα παρουσιαστεί το Λένε για μένα όλοι αυτοί που ζήσαμε μαζί , ένα «παράξενο» πολυθέαμα με λόγο, εικόνα και μουσική. Περασμένες μιάμιση, με καθυστέρηση λόγω και της βροχής η Αίθουσα Εκδηλώσεων είναι πλήρης, ο μαθηματικός Παρασκευάς Πάλλας, ο φιλόλογος Ανδρέας Παργινός, η φυσικός Ιωάννα Αδαμοπούλου, ο φυσικός Γιώργος Μωραΐτης, η φυσικός Βάσω Σπηλιοπούλου, η φιλόλογος Νίκη Κορφιάτη, μια αίθουσα γεμάτη με εκπαιδευτικούς που έχουν έλθει από τον Πειραιά, από τη Γλυφάδα, από την Καλλιθέα από τη Φιλοθέη, από το Μοσχάτο, από τον Ταύρο, από την Ηλιούπολη. . .

Φιλόλογοι, φυσικοί, χημικοί, μαθηματικοί, σε, φαινομενικά τουλάχιστον, αρμονική συνύπαρξη, το θέμα «Εξομολογήσεις του Σιδήρου σε γλώσσα Διαθεματικότητας» άγγιζε τη Φυσική, τη Χημεία, τη Βιολογία, τη μυθολογία, τη μουσική, την αρχαιολογία, την τεχνολογία και την ποίηση, αναζητώντας το αόρατο νήμα που συνδέει τα πάντα. Εισαγωγή με μία τζαζ διασκευή του «Η Λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει», το ποίημα του Νίκου Καββαδία και η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και αμέσως μετά μια φωνή που προδίδει στοχασμό, η φωνή της Τατιάνας Χανή «Λένε για μένα οι Χημικοί που ζήσαμε μαζί», δίπλα της ο Βασίλης Καραδήμος φωνή ζεστή και σε χαμηλούς τόνους, κι αμέσως μετά η Έμιλυ Μιχαηλίδη με έναν ιδιαίτερο παλμό στην αφήγησή της, τρεις μαθητές πάνω στη σκηνή και αριστερά τους οι δύο καθηγητές, αφηγητές και αυτοί , μέσα σε ένα κλίμα που πλησιάζει την κατάνυξη ακούγεται η εξαιρετική φωνή της καθηγήτριας Στελίνας Χριστοπούλου να αφηγείται «κι όλοι οι φυσικοί που ζήσαμε μαζί παίρνουν ειδικά όργανα και με ανακρίνουν» . Αφανής ήρωας της παράστασης ο ευθυνόμενος για την Power Point παρουσίαση των εικόνων, ένα παιδί θαύμα της πληροφορικής με το όνομα Φαίδων Λιαμπότης.

Στην αίθουσα η συγκατοίκηση των εκπαιδευτικών διαφορετικών κλάδων, στη σκηνή η συγκατοίκηση των μαθητών, των καθηγητών και των τριών θαυμάσιων μουσικών. Μια απόπειρα που έχει ως βασική επιδίωξη το ΝΑ ΣΥΝΔΕΣΕΙ ανθρώπους, καταστάσεις και γνωστικά αντικείμενα.

Σάββατο 5 Απριλίου βραδάκι

Αύριο Κυριακή.

Αύριο Κυριακή, όλοι ελπίζουν να μην είναι «Συνεφιασμένη Κυριακή» η Διημερίδα θα συνεχιστεί και θα κυριαρχήσουν οι Μαθηματικοί. Εμείς τουλάχιστον αναμένουμε να παρακολουθήσουμε τις εισηγήσεις του Ευτύχη Παπαδοπετράκη από το Πανεπιστήμιο των Πατρών, του σχολικού σύμβουλου Σπύρου Φερεντίνου, του χημικού Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου για την «Προσομοίωση πειραμάτων Χημείας» και βέβαια τις εισηγήσεις στο στρογγυλό τραπέζι με τη συμμετοχή του καθηγητή Γιάννη Κερασαρίδη, του Προέδρου της τοπικής ΕΛΜΕ Βασίλη Τζαφά και του σχολικού Σύμβουλου κυρίου Χρυσοβέργη. Είναι και οι τρεις Μαθηματικοί και εμείς ελπίζουμε το στρογγυλό τραπέζι να είναι . . . «στρογγυλό».

Και μια άποψη.

Να ενθαρρύνουμε πρωτοβουλίες όπως αυτή του Πρώτου Ενιαίου Λυκείου Ελληνικού.

Μέσα σε τέτοιου είδους δραστηριότητες υπάρχουν στοιχεία ΟΡΑΜΑΤΟΣ αλλά και ΜΟΧΘΟΣ των ανθρώπων οι οποίοι συμβάλλουν στο εκάστοτε «πέρασμα» από την ΙΔΕΑ στην ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

Για το κείμενο ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΜΑΖΙ – Εξομολογήσεις του Σιδήρου να κάνετε κλικ.