Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια τσακώνονταν για τα «έργα». Πήγαιναν βραδινή στην Ααβόρα, στο Αττικόν, στο Αλφαβίλ, στο Δαναό, στο Φάληρο 1 -και όχι μόνο- κι ύστερα, τρώγοντας τις μεταμεσονύχτιες κρέπες, άρχιζαν, ο ένας ότι «το έργο ήταν ανυπόφορο», η άλλη «η ταινία εξαιρετική», ο τρίτος «σινεμά αμερικάνικο, δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο» τα οποία συνεχίζονταν με τα ποικίλα «με απογοητεύεις», «είσαι άσχετη», «δεν ξέρεις να βλέπεις σινεμά», «έχεις άδικο», «δεν καταλαβαίνεις τίποτα». Δίκαζαν, εκδίκαζαν και καταδίκαζαν ο καθένας την «οπτική» των υπόλοιπων και στο κυρίως κείμενο οι μόνες παρενθέσεις «αγαλλίασης για δύο» ήταν εκείνες που «οι δύο» έβρισκαν ότι συμφωνούν στην αξιολόγηση του έργου.

Κι ήταν μια νύχτα που ένας από αυτούς έκανε τη μεγάλη, όπως πίστευε, ανακάλυψη. Ότι ο καθένας «ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ». Ανακάλυψε ότι όταν λες πως ΕΙΝΑΙ εξαιρετικό το ‘’Αμελί ‘’, το ‘’ Μίλα της’’ του Αλμοδοβάρ και το σινεμά του Γούντι Άλλεν, ΕΝΝΟΕΙΣ ότι σου αρέσει το ‘’Αμελί ‘’, το ‘’ Μίλα της’’ του Αλμοδοβάρ και το σινεμά του Γούντι Άλλεν. Και αν καταδυθούμε λίγο βαθύτερα όταν λες «μου αρέσει το ‘’Αμελί ‘’, το ‘’ Μίλα της’’ του Αλμοδοβάρ και το σινεμά του Γούντι Άλλεν» στην ουσία ΟΜΟΛΟΓΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ.

Ο καθένας μας –ισχυρίζονται οι φυσικοί της εποχής μας- είναι μία ειδικά οργανωμένη συγκρότηση λεπτονίων και κουάρκ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ στο Σύμπαν, συγκρότηση που σε γλώσσα διαφορετική συνιστά ένα ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΛΑΣΜΑ με εντελώς «δικές του» εγχαράξεις, μνήμες, απωθήσεις, φαντασιώσεις, προϊδεάσεις και ενδοκαταγραφές, σε μία σύνθεση που τον κάνει διαφορετικό από τον οποιονδήποτε ΑΛΛΟ και για να καταφέρει να γνωστοποιήσει στον ΑΛΛΟ «ποιος ακριβώς είναι» το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αρχίσει να ομολογεί κυρίως ΤΟ ΤΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, αλλά να το κάνει πηγαία. Χωρίς δηλαδή εκπτώσεις και προσαρμογές να ομολογήσει «μου αρέσει το ‘’Αμελί ‘’, το ‘’ Μίλα της’’ του Αλμοδοβάρ και το σινεμά του Γούντι Άλλεν» και να σταματήσει εκεί ή να συνεχίσει λέγοντας «μου αρέσει και το περγαμόντο σε γλυκό του κουταλιού, η Οία της Σαντορίνης, η Γκουίνεθ, η Φυσική, η ποίηση της Δημουλά, η τζαζ και η πτήση των πελεκάνων». Και αυτό ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι το περγαμόντο, το σινεμά του Αλμοδοβάρ και η τζαζ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Το μόνο που «σημαίνει» είναι ότι αυτός που τα ομολογεί μας περιγράφει τον εαυτό του ή μάλλον κάποιες από τις ένα σωρό πτυχές του.

Υπό αυτή την έννοια τα παρακάτω δεν αποτελούν παρά μία προσωπική άποψη.

Οι καλύτερες ταινίες της τριετίας 2000-2002

( Προσωπική ΑΠΟΨΗ )

Έτος 2000

THE INSIDER AMERICAN BEAUTY ΜΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Μάικλ Μαν Σαμ Μέντες Φρενερίκ Φοντέν

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ ΘΕΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ

Πατρίς Λεκόν Φρανκ Ντάραμποντ Λάσε Χάλστρομ

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΑΠΙΣΤΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ

Βόλφανγκ Πέτερσεν Λιβ Ούλμαν

ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ BEING JOHN MALKOWITS

Ανγκ Λι

ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Κέρτις Χάνσον Αλεχάντρο Γκ. Ιναρίτου

Έτος 2001

ΑΜΕΛΙ ΜΠΙΛΥ ΕΛΛΙΟΤ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ

Ζαν Πιερ Ζενέ Στήβεν Ντάλτρι Κοέν

ΣΑΡΚΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥΛΕΝ ΡΟΥΖ ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Πατρίκ Σερό Μπαζ Λούρμαν Γ. Καρ Γουάι

FAST FOOD FAST WOMEN CHOCOLAT QUILT

Έιμος Κόλεκ Λάσε Χάλστρομ Φίλιπ Κάουφμαν

Ω! ΑΔΕΛΦΕ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΙΝ ΠΙΕΡ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Κοέν Πατρίς Λεκόν Αλεχ Αμεναμπάρ

Ο ΡΑΦΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΜΑ TRAFFIC ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ

Τζων Μπούρμαν Στήβεν Σόντερμπεργκ Φίλιππος Κουτσαφτής

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΡΟΦΟ ΜΙΚΡΟΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Ρόι Άντερσον Γούντι Άλλεν

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΡΚΤΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΝΑΥΑΓΟΣ

Χούλιο Μέντεμ Ρόμπερτ Ζεμέκις

Έτος 2002 (μέχρι Σεπτέμβριο)

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΓΚΟΣΦΟΡΝΤ ΠΑΡΚ ΜΙΛΑ ΤΗΣ NO MAN'S LAND

Ρόμπερτ Άλτμαν Πέδρο Αλμοδοβάρ Ντάνις Τάνοβιτς

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΓΑΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ

Ρον Χάουαρντ Μίρα Ναίρ

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ

Μαρκ Φόρεστ Γούντι Άλλεν

MULHOLLAND DRIVE ΛΑΝΤΑΝΑ

Ντέηβιντ Ληντς Ρέι Λόρενς

ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΑΝΕΝΜΠΑΟΥΜ

Τοντ Φιλντ Γουές Άντερσον

Ο ΚΡΟΥΠΙΕΡΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μάικ Χότζες Αλμπερτ Χιουζ

ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΑΝΙΚΟΥ 8 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ

Ντέηβιντ Φίντσερ Φρανσουά Οζόν

ΠΟΛΛΟΚ, Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ HOLLYWOOD ENDING

Εντ Χάρις Γούντι Άλλεν

INSOMNIA Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΓΛΥΚΑ ΔΕΚΑΞΙ

Κρίστοφερ Νόλαν Ρόμαν Πολάνσκι Κεν Λόουτς

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Σαμ Μέντες Ακι Καουρισμάκι

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ

Μάρκο Μπελόκιο Μάικ Λη

Οι περισσότεροι παιδιά του αιώνα του εικοστού, αρκετοί θα ζήσουν και στον εικοστό πρώτο. Οσιομάρτυρες και αρχάγγελοι και άγιοι και ζωντανοί, οι λογοτέχνες της εικόνας, χρόνια τώρα μας παίρνουν από το χέρι και μέσα από τις απέραντες Σαχάρα του τετριμμένου και των εύκολων «γιατί» μας δείχνουν τις λιγοστές ρεματιές της υπέρβασης, αυτοί οι μουσουργοί της σκιάς και των πλάνων, οι ζωντανοί Ρόμπερτ Άλτμαν, Άλλεν, και Σκορσέζε, οσιομάρτυρες Πιερ Πάολο και Κιούμπρικ, άγιοι Χίτσκοκ και Τσάρλι Τσάπλιν, οι οδηγητές των Αλ Πατσίνο και της γυναίκας που ανομολόγητα ερωτευτήκαμε κι ας ήτανε σκιά, ήταν οι ίδιοι που μας έκλειναν το μάτι τις στιγμές που ανακαλύπταμε μονοπάτια προς το «πίσω από τις εικόνες» και τον συμβολισμό, οι αγαπημένοι μας Κισλόφσκι, Ταρκόφσκι και Αλμοδοβάρ που μας άφησαν ελεύθερους δηλαδή λυμένους να παίξουμε κρυφτό στις γειτονιές των ανομολόγητων φαντασιώσεών μας, έτσι που το μόνο πράγμα που φαίνεται να μοιάζει με τα νυχτερινά μας όνειρα είναι το σινεμά, δηλαδή το Καζαμπλάνκα, ο Νονός, η Αμελί κι ο Μπίλι Έλιοτ και πάνω από όλα οι δάσκαλοί μας δεκαετίες τώρα μέσα σε σκοτεινές αίθουσες μας μαθαίνουν ήθος, μας ανάβουν το πανάκριβο γέλιο, εμπλουτίζουν το ευαίσθητο υλικό της ατομικής μας συνείδησης.