(Μουσική τζαζ. Κλειστή η αυλαία… η αυλαία ανοίγει αργά κι ενώ η μουσική συνεχίζεται υπάρχει όρθιος κα ακίνητος ο «ΛΑΣΤΙΧΟΣ». Μπορεί να είναι και «γένους θηλυκού. Φορεί τιράντες. Η μουσική χαμηλώνει και ο ΛΑΣΤΙΧΟΣ αρχίζει το μονόλογό του.)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: Ένα τόσο δα λαστιχάκι … όλο κι όλο δεκάξι εκατοστά …….. Είναι το φυσικό μου μέγεθος…. Γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλο τεντωμένο με θυμάμαι.. Οι αναμνήσεις μου είναι γεμάτες με δυνάμεις…….. Όλο δυνάμεις και δυνάμεις και δυνάμεις ….. να ασκούνται πάνω μου… κι εγώ να επιμηκύνομαι….δεκαεπτά, δεκαοκτώ, δεκαεννιά , είκοσι εκατοστά… Μια μέρα κόντεψα να σπάσω……………………… Τα ξαδέρφια μου τα ελατήρια έχουν γευθεί κα την εμπειρία της συσπείρωσης………. Εγώ μόνο την επιμήκυνση έχω δοκιμάσει… ΛΕΣ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΩ…….. ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΜΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ.. όταν τεντώνομαι, οπότε έτσι μπορώ κι εγώ να ασκώ δυνάμεις …… να αποθηκεύω ενέργεια και να ασκώ δυνάμεις.. ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΩ…….

( Μουσική, το ίδιο κομμάτι, ενώ κλείνει η αυλαία. Όταν ξανανοίγει, στη σκηνή εκτός από αυτόν βρίσκονται και τρεις τύποι πίσω το. Ο ένας, ο πιο εύσωμος, κρατάει τεντωμένο ένα λάστιχο στο άκρο δυναμομέτρου, ο άλλος, ο πιο κοντός, κρατά ένα χαρακάκι και μετράει μήκος και ο τρίτος –με γυαλιά-έχει ανοιχτό ένα τετράδιο και γράφει. Οι τρεις παίζουν σαν σε βουβή ταινία αυτά που αρχίζει να διηγείται ο ΛΑΣΤΙΧΟΣ. )

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: Τι ήταν αυτό τις προάλλες στο σχολικό εργαστήριο; Πιτσιρικάδες ήταν και οι τρεις. Δεκατριώ χρονώ θάτανε δεν θάτανε. ………….. Με είχαν καρφώσει στο άκρο ενός μηχανήματος … «Δυναμόμετρο» …….. Έτσι τό λεγαν. Σκληρό πράγμα . Πρέπει αντί για σπλάχνα να είχε ένα μεταλλικό ελατήριο. Ο ένας που λέτε, ο χοντρός, με τέντωνε και διάβαζε πάνω στο μηχάνημα κάτι αριθμούς σε νιούτον. Την ίδια ώρα ένας κοντός και ξανθός κάτι μέτραγε κρατώντας ένα χαρακάκι. Άργησα να καταλάβω ότι αυτό που μέτραγε ήταν το μέγεθός μου. Κι ο τρίτος ο γυαλάκιας να καταγράφει σ’ ένα τετράδιο εκατοστά και νιούτον. Με βασάνιζαν…… κι ύστερα πάλι να με τεντώνουν, και να με μετράνε κι ο γυαλάκιας να γράφει ………… κι όλο να με τεντώνουν και να με τεντώνουν κι ένα ύφος που έλεγε … «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ». Και οι τρεις…..

( Η εικόνα παγώνει για 20 περίπου δευτερόλεπτα . Οι τρεις μένουν ακίνητοι και έχουν ένα ύφος λίγο σαδιστικό, ενώ η μουσική τζαζ ακούγεται και πάλι για όση ώρα η εικόνα διατηρείται παγωμένη ….. Η μουσική χαμηλώνει οπότε ο ένας από τους τρεις ο πιο κοντός λέει:)

ΚΟΝΤΟΣ: Θα ομολογήσει τι θα κάνει;

ΛΑΣΤΙΧΟΣ : …. Είπε σε κάποια στιγμή ο κοντούλης Τότε μόνο άρχισα να καταλαβαίνω ότι….. ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΑΝΑΚΡΙΣΗ… ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩ. Όμως Τι; ………. Είχα γίνει εικοσιένα εκατοστά….. Κανείς δεν θα μπορούσε να με αναγνωρίσει…. Και ο χοντρός ο σαδιστής, αυτός που με κράταγε από το κεφάλι και μού χε περάσει τα πόδια στο τσιγκέλι του μηχανήματος, άρχισε να φωνάζει πως έπρεπε –λέει- να ομολογήσω ότι υπακούω…………….. στον νόμο του Χουκ. ………………… «Να ομολογήσω βρε παιδιά ότι υπακούω» μού ρθε να φωνάξω …. αλλά που να βρω τη φωνή; Αντί για τη δική μου ακούστηκε η φωνή του γυαλάκια που τον είχαν βάλει να καταγράφει την ομολογία μου.

ΓΥΑΛΑΚΙΑΣ: Δεν βγαίνουν τα νούμερα ρε γαμώτο… με τόσα νιούτον επιμηκύνεται τρία εκατοστά , με διπλάσια νιούτον επιμηκύνεται επτά εκατοστά κι όχι έξι, όπως θα έπρεπε…

Τι ανυπάκουο λάστιχο είναι αυτό;

ΛΑΣΤΙΧΟΣ : … Άσε που με είπε και……. (χαμηλώνει τη φωνή και λέει αργόσυρτα)

… κωλολάστιχο

ΚΟΝΤΟΣ: Γράψε έξι ρε Μανώλη… ποιος θα το καταλάβει;

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: είπε ο κοντός κι αμέσως βάλθηκε να τσιρίζει, όπως φωνάζει κάποιος όταν τον χτυπάνε………………

(Συγχρόνως οι τρεις πίσω από τον Λάστιχο παίζουν τη σκηνή σαν σε βουβή ταινία .

Ο κοντός χτυπιέται σιωπηρά κρατώντας το μάτι του)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: ……….. καταλαβαίνετε τι είχε συμβεί….. Είχα ξεφύγει από τα χέρια του χοντρού και είχα πέσει με φόρα πάνω στο δεξί μάτι του κοντούλη.

ΓΥΑΛΑΚΙΑΣ: Αποθηκευμένη δυναμική ενέργεια….

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: ….πήγε να κάνει χιούμορ ο γραφιάς για να ακούσει απ’ τον τραυματία μια βρισιά από κείνες τις ακούς που μόνο σε ώρα διαλείμματος.. Και ΚΩΛΟΛΑΣΤΙΧΟ να με ανεβάζουν κωλολάστιχο να με κατεβάζουν …. Και οι τρεις.

ΧΟΝΤΡΟΣ: ….Εσύ φταις που πήγες να το παίξεις «πρόθυμος» στον καθηγητή

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: ….πέταξε ο χοντρός στον γυαλάκια

(Οι τρεις παίζουν βουβά τη σκηνή σαν η κουβέντα να παίρνει φωτιά . Στη συνέχεια, χειρονομώντας, σε στυλ βωβού κινηματογράφου, φεύγουν απ’ τη σκηνή)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: ….(συνεχίζει) Και τότε για πρώτη φορά κατάλαβα πως ηθικός αυτουργός και αρχιβασανιστής μου, αυτός που έδινε τις εντολές για τις ανακρίσεις ήταν … (χαμηλόφωνα και συνωμοτικά ) ……… ο καθηγητής της βήτα Γυμνασίου.

ΑΥΤΟΣ τους είχε βάλει να πειραματιστούν πάνω μου, να με τεντώνουν και να με μετράνε κα να με ξανατεντώνουν … και να με ξαναμετράνε ………

Και τότε μου ήρθαν στο μυαλό όλοι οι μακρινοί μου πρόγονοι ολόιδιοι με μένα σε εκδηλώσεις ελαστικότητας … που ήταν όμως επαναστάτες και παίρναν μέρος σε………. ΣΦΕΝΤΟΝΕΣ.

(Η εικόνα παγώνει με τον Λάστιχο ακινητοποιημένο. Ακούγεται πάλι το ίδιο κομμάτι τζαζ και εμφανίζονται ένας ένας -σε στυλ συνωμοτικό και με θεατρική κίνηση - τρεις τύποι, καθένας από τους οποίους κρατάει στα χέρια του ένα λάστιχο -μικρή σφεντόνα- και έχει μαζί του μικρά κομμάτια τσαλακωμένου χαρτιού τα οποία εκτοξεύει προς τους θεατές με χορευτικές κινήσεις . Ένα δηλαδή «μπαλέτο» με τους τρεις εκσφενδονιστές και τζαζ μουσική. Κρατάει δύο περίπου λεπτά και στη συνέχεια πάλι ένας ένας οι εκσφενδονιστές αποχωρούν από τη σκηνή και ο Λάστιχος ξαναζωντανεύει για να συνεχίσει τον δικό του μονόλογο)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: Και να φαντάζομαι τον αρχιβασανιστή μου καθηγητή της βήτα Γυμνασίου σε ρόλο Γολιάθ

(Ο Λάστιχος ακινητοποιείται και κάνει την εμφάνισή του ένας όσο γίνεται πιο πελώριος Γολιάθ με ασπίδα και ρόπαλο. Μπαίνει με αργές κινήσεις, έτσι που να δείχνει σίγουρος για τον εαυτό του)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: ……. Και μένα λάστιχο στα χέρια του Δαβίδ………………

(Ο Λάστιχος ακινητοποιείται πάλι για να κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή ένας μικροσκοπικός Δαβίδ με σφεντόνα)

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: …… με αποθηκευμένη δυναμική ενέργεια…… και να τη μεταβιβάζω στην πέτρα και ….. πάρτον κάτω τον Γολιάθ καθηγητή της βήτα Γυμνασίου…

(Καθώς λέει τα παραπάνω η σκηνή με παίζεται σιωπηρά. Ο Δαβίδ κάνει ότι εκτοξεύει κάτι με τη σφεντόνα, ο Γολιάθ γκρεμίζεται. Ο Δαβίδ σιωπηρά πανηγυρίζει… Μπαίνουν στη σκηνή τρεις ή τέσσερις, σηκώνουν τον ξαπλωμένο Γολιάθ και τον μεταφέρουν στα χέρια έξω. )

ΛΑΣΤΙΧΟΣ: (συνεχίζει) …… και ξαφνικά να νιώθω αλληλέγγυος με όλα εκείνα τα χωρίς φωνή αντικείμενα – τα σπαγκάκια, τα βαρίδια, τους μαγνήτες τις σανίδες, τα καλώδια, - κομμάτια ύλης πάνω στα οποία «πέφτουν» οι homo sapiens για να τα ανακρίνουν και να τους αποσπάσουν ομολογίες έτσι που να βεβαιωθούν ότι όλα υπακούουν σε κάποιους ΝΟΜΟΥΣ…. Και να παίζουν εδώ και τρακόσια τόσα χρόνια το παιχνίδι ΠΕΙΡΑΜΑ….. αυτό που τους έμαθε εκείνος ο Γαλιλαίος από την Τοσκάνη………………………….. Και εντάξει ο Χουκ, εξαιρετικός τύπος, παιδί του δέκατου έβδομου αιώνα, ης Αγγλίας, λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Νεύτωνα, ένας από τους μεγαλύτερους πειραματιστές της εποχής του…………… εντάξει, αυτός απέδειξε ότι η ελαστικότητα υπακούει σε νόμο, αλλά … εγώ τι φταίω…… εγώ τι φταίω……….. τι φταίω… (ανεβάζει την ένταση της φωνής) …….φτάνει πια…….. Δεν αντέχω άλλο……………

Εντάξει ομολογώ (χαμηλώνει τη φωνή) ….. Θέλω να ομολογήσω ότι ……….. υπακούω στον νόμο του Χουκ ……………… ότι οι αρχικές μου τουλάχιστον επιμηκύνσεις είναι ανάλογες προς τις δυνάμεις που τις προκαλούν…….

Φτάνει πια… έχω και κάποιο όριο θραύσεως (δυναμώνει πάλι τη φωνή) κι όπου νάναι θα σπάσω και θα είμαι ένα κομμένο λάστιχο, ένα ανάπηρο λάστιχο για όλη μου τη ζωή και κάνετε πως ξεχνάτε ότι είμαι δικό σας παιδί, ότι εσείς με φτιάξατε………… ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ……..

(χαμηλώνει τη φωνή) θέλω να φωνάξω ………….. Αλλά φωνή δεν βγαίνει….

(πέφτει κάτω και συγχρόνως δυναμώνει η μουσική)

(χαμηλώνει τη φωνή) ΑΥΛΑΙΑ

.