Μουσική τζαζ…. Κηθ Τζάρρετ, Το κοντσέρτο της Κολωνίας…. .Η μουσική παίζεται για ένα περίπου λέπτό, προς το τέλος του οποίου ανοίγει αργά η αυλαία. Χωρίς να έχει σταματήσει η μουσική εμφανίζεται ένα αγόρι, με ρούχα 12^ου αιώνα, κοιτάζει για λίγο τους θεατές χωρίς να μιλάει, ακούγεται μόνο η μουσική. Η μουσική βαθμιαία χαμηλώνει κι εκείνος λέει:

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος . Ότι γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και γερνάμε πάνω σε μία Γη κυριολεκτικά ακίνητη . . . . . . . . Μέσα στις παιδικές αναμνήσεις μας κυκλοφορεί η βεβαιότητα μιας αμετακίνητης Γης, πάνω στην οποία μαθαίνουμε να περπατάμε, να τρέχουμε, να χορεύουμε και να παίζουμε κουτσό. . . . . . Κι ένας ουράνιος Ηλιος που τα πρωινά ανεβαίνει, μεσουρανεί κι ύστερα αρχίζει να πέφτει . . . . μέχρι που χάνεται . . . . . αφήνοντας πίσω τη νύχτα και την υπόσχεση ότι θα ξανάρθει . . . . . Είμαστε το ακίνητο κέντρο του Σύμπαντος . . . . Όλα περιφέρονται γύρω μας . . . . . . .Ο Ηλιος, τα άστρα, οι Ουρανοί . . . . . Και οι επτά Ουρανοί. …Είμαστε το κέντρο του Κόσμου . . . . . . .Είμαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό . . . . . . Αλλά και σαν ιδέα πολύ μου αρέσει .

Σταματάει…Ταυτόχρονα δυναμώνει η μουσική κι εκείνος αργά απομακρύνεται, ενώ έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του ο δεύτερος, με ρούχα του 17^ου αιώνα…Πάει στην ίδια θέση με τον προηγούμενο, κι ενώ η ένταση της μουσικής βαθμιαία ελαττώνεται, εκείνος, Δείχνει τον απερχόμενο και απευθυνόμενος στους θεατές, λέει:

Δεν είναι ψώνιο . . . . . . . . . Εζησε όμως τον 12^ο αιώνα . . . . . . . Μ’ αυτή την ιδέα μεγάλωσε . . . . . . Είναι όμως τόσο φανερό ότι έχει άδικο . . . . . Εγώ πιστεύω αυτά που λέει ο Κοπέρνικος . . . . . «πως η Γη μας δεν είναι παρά ένας πλανήτης, ένας από τους πλανήτες που περιφέρονται γύρω από τον Μεγάλο Πατέρα . . . . . τον Ηλιο . . . Εκείνος κάθεται στον θρόνο. . . . . Είναι ο βασιλιάς . . . . . Πώς λέμε «Ήλιε μου, ήλιε μου βασιλιά μου . . . . . Είναι ο Πατέρας του Κόσμου . . . . Εκείνος είναι το Κέντρο του Σύμπαντος. . . . Και είμαι σίγουρος γι αυτό . . . . Απόλυτα σίγουρος . . . . .

Σταματάει να μιλάει και - ενώ «επανέρχεται» το ίδιο μουσικό κομμάτι – αρχίζει να απομακρύνεται μέχρι που χάνεται από τη σκηνή….Στο μεταξύ έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του ένας τρίτος ντυμένος με ρούχα 19^ου αιώνα ο οποίος, δείχνοντας τον απερχόμενο, απευθύνεται στους θεατές και λέει:

Δεν είναι ψώνιο . . . . . Απλώς έζησε τον 17^ο αιώνα και αγνοεί βέβαια ότι ο Ηλιος δεν είναι το κέντρο του Κόσμου . . . . . Ο Ηλιος δεν είναι παρά ένα ασήμαντο αστεράκι του Γαλαξία, ένας μεσαίου μεγέθους μεσόκοπος «πολίτης» του Γαλαξία, δηλαδή του Κόσμου. . . . . . Γιατί ο Γαλαξίας είναι το Σύμπαν . . . . Όλα τα άστρα που βλέπουμε στον Ουρανό ανήκουν στον Γαλαξία . . . . μαζί κι εκείνα που είναι στο ουράνιο ποτάμι . . . . Βέβαια εκεί ψηλά ( δείχνει προς τα πάνω με τεντωμένο το δάκτυλο) στον αστερισμό της Ανδρομέδας διακρίνω «κάτι» που με βάζει σε σκέψεις . . . . . Αλλά ακόμα και αυτό το «κάτι» πρέπει να ανήκει στον Γαλαξία. Ο Γαλαξίας είναι ολόκληρο το Σύμπαν . . . . . Είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό . . . . . .

Σταματάει να μιλάει και - ενώ «επανέρχεται» το ίδιο μουσικό κομμάτι – αρχίζει να απομακρύνεται μέχρι που χάνεται από τη σκηνή….Στο μεταξύ έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της μία κοπέλα ντυμένη με ρούχα 20^ου αιώνα (φοράει τζην ) η οποία, δείχνοντας τον απερχόμενο, απευθύνεται προς τους θεατές και - ενώ η ένταση της μουσικής χαμηλώνει - τους λέει:

Δεν είναι ψώνιο . . . . . Απλώς έζησε τον 19^ο αιώνα . . . . . . Τότε που σχεδόν όλοι είχαν την πεποίθηση ότι ο Γαλαξίας είναι ένα από τα συνώνυμα της λέξης ΣΥΜΠΑΝ . . . . . Η ιδέα για τον ένα και μοναδικό Γαλαξία αντιστάθηκε μέχρι το έτος 1917 . . . . . Τότε στήθηκε το μεγάλο τηλεσκόπιο στο όρος Γουίλσον και . . . . . καινούριες εικόνες ουρανού έκαναν την εμφάνισή τους . . . . Ο μεγάλος αστρονόμος Εντγουιν Χαμπλ γρήγορα μας έπεισε ότι ο μικρός αινιγματικός λεκές στον χιτώνα της Ανδρομέδας δεν ήταν παρά . . . . ένας άλλος γαλαξίας, ένας ακόμα γαλαξίας. . . ο Μ31, όπως ονομάστηκε . . . . Ενας γειτονικός γαλαξίας . . . . . Βέβαια «τι γειτονικός» . . όταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής ταχύτητας, δηλαδή το Φως, θέλει δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες χρόνια για να φθάνει σε μας . . . . Και τα πράγματα βέβαια δεν σταμάτησαν εκεί . . . . . . . . Ενας ένας οι γαλαξίες άρχισαν να υπάρχουν . . . . . Και όταν στήθηκε το διακοσίων ιντσών Πάλομαρ . . . . . . «άρχισε το έργο» . . . Θαμποί, σχεδον άμορφοι, ελικοειδείς και σπειροειδείς γαλαξίες τους οποίους, τώρα πια, μπορούσαμε να φωτογραφίζουμε σε διάφορες πόζες . . . . . «Μουσική των Ουρανών» όπως θα λεγε ο μακαρίτης ο Κέπλερ . . . . Μια Όπερα με τίτλο «φυγή των γαλαξιών» . . . Με τους ελάχιστους θεατές να χρησιμοποιούν τηλεσκόπια, ραδιοτηλεσκόπια, συλλογισμούς, αστροφυσική και άλλες ανθρώπινες επινοήσεις . . . Είμαι όμως σίγουρη ότι αυτό είναι η Αλήθεια . . . . Γαλαξίες που συγκροτούν Σμήνη και Σμήνη γαλαξιών που συγκροτούν Υπερσμήνη . . . . . . Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι . . . . επιτέλους φθάσαμε στην Αλήθεια . . . . . (χαμηλώνει τη φωνή ) . . . . . . . Απόλυτα σίγουρη; . . .

.

Αργά αλλά σταθερά αρχίζει να πέφτει η Αυλαία . . . . .