Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Γιατί «βάφεται» ο ουρανός με αυτό το χρώμα ;

Πανάρχαιo αναπάντητο ερώτημα των ανθρώπων.

Την πρώτη πειστική απάντηση έδωσε ο Άγγλος φυσικός

λόρδος Rayleigh- Ρέιλι στα τέλη του 19ου αιώνα.

Σύμφωνα με τη δική του θεώρηση «αυτό που συμβαίνει»

όταν το ηλιακό φως διασχίζει την ατμόσφαιρα είναι

το φαινόμενο ΣΚΕΔΑΣΗ του φωτός

στα μόρια του αζώτου και του οξυγόνου.

Η πρότασή του, η οποία θα υιοθετηθεί και θα αναφέρεται

ως ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ Ρέιλι, υποστηρίζει ότι

« κατά την πρόσπτωση ακτινοβολίας σε συγκεκριμένα μόρια η ένταση της σκεδαζόμενης ακτινοβολίας εξαρτάται από το ΧΡΩΜΑ της ακτινοβολίας ή, με άλλα λόγια, από το μήκος κύματος ».

Στο ηλιακό φως που διασχίζει την ατμόσφαιρα

συμμετέχουν όλες οι ακτινοβολίες αλλά

το μπλε σκεδάζεται δυόμισι περίπου φορές περισσότερο από το πράσινο και τέσσερεις έως πέντε φορές περισσότερο από το κόκκινο.

Το γαλάζιο χρώμα του ουρανού είναι

η συνέπεια της πολύ εντονότερης διάχυσης

την οποία υφίστανται οι συνιστώσες με μικρό κήκος κύματος

Η λεγόμενη «σκέδαση Ρέιλι» συντελείται

σε σωματίδια με τάξη μεγέθους μικρότερη

από την αντίστοιχη του μήκους κύματος του φωτός .

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Γερμανός φυσικός Gustav Mie παρουσίασε μια θεωρία για το «τι συμβαίνει με τη σκέδαση» εάν τα σωματίδια έχουν τάξη μεγέθους περίπου στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας.

Βασιζόμενος στη θεωρία της σκέδασης Ρέιλι

μπορεί κανείς να δώσει μια ερμηνεία και στο ερώτημα:

« γιατί αυτό το χρώμα στο ηλιοβασίλεμα; »

Τόσο κατά την ανατολή του ηλίου όσο και κατά τη δύση

η διαδρομή του φωτός στην ατμόσφαιρα

είναι πολύ μεγαλύτερη

από την αντίστοιχη κατά το μεσημέρι

Τόσο μεγαλύτερη που οι συνιστώσες της ηλιακού φωτός

οι οποίες σκεδάζονται περισσότερο

( ιώδης, γαλάζια, πράσινη)

«ξοδεύονται» και βάφουν τον ουρανό γαλάζιο,

οπότε «αυτό που φθάνει» στα μάτια του παρατηρητή είναι το εξαιρετικό εκείνο πορτοκαλοκόκκινο.