Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Ο Πέδρο Προέντσα, κάποτε παιδί στους δρόμους της Λισσαβόνας, τώρα διαιτητής του τελικού, εκτοξεύει το νόμισμα, εκείνο σε μεταφορική και στροφική κίνηση με το κέντρο μάζας να μετακινείται για λίγο προς τα πάνω, σε μια απόπειρα να προσεγγίσει το φεγγάρι του Κιέβου, η πρώτη νύχτα ενός ακόμα νεογέννητου Ιούλιου, ο Πορτογάλος διαιτητής και οι δύο αρχηγοί τερματοφύλακες, ο Μαδριλένιος Ίκερ Κασίγιας και ο λίγο ψηλότερός του, παιδί της Τοσκάνης, Τζιανλουίτζι Μπουφόν, θα αφήσουν την τύχη να αποφανθεί με βάση την κίνηση του νομίσματος ποιο από τα δύο τέρματα θα έχουν σήμερα δικό τους για το πρώτο ημίχρονο, μολονότι ξέρουν ότι η θεά Τύχη θα παίξει τον ρόλο της σε όλο αυτό που θα ακολουθήσει.

Το φεγγάρι πάνω από το Κίεβο και στις εξέδρες ρωμαιοκαθολικοί και ρωμαιοκαθολικές, ανάμεσά τους οι γένους αρσενικού σαφώς υπερέχουν, στη μια πλευρά τα τρισέγγονα του Θερβάντες και του Νταλί, έχουν ταξιδέψει από τη Μπαρτσελόνα και τη Μαδρίτη, από την Ανδαλουσία και τη Βαλένθια, για να βρεθούν στον τελικό,

στις άλλες εξέδρες οι Ιταλοί, απόγονοι του Γαλιλαίου και του Καραβάτζο, έχουν έρθει από την Τοσκάνα και την Εμίλια Ρομάνα, από τη Νάπολη και τη αιώνια Ρώμη, μετατοπίστηκαν από τις γενέτειρες μαζί με την ελπίδα πως θα γυρίσουν νικητές, γιατί οι άνθρωποι ταυτίζονται, «χάσαμε» θα πουν ή θα πουν «νικήσαμε» λες και έπαιζαν εκείνοι και όχι ο Τσάβι και ο Μάριο, σαν τη μαμά που λέει στον καθηγητή των μαθηματικών εκείνο το αμίμητο «πώς γράψαμε;»,

ενώ δεν έχει γράψει αυτή αλλά η μοναχοκόρη,

οι Ιταλοί σε παράταξη θα τραγουδήσουν όλοι μαζί τον ύμνο της πατρίδας, αμέσως μετά οι Ισπανοί, - Καστιλιάνοι, Βάσκοι και κυρίως Καταλανοί, αυτό που τους ενώνει δεν είναι τόσο ο ύμνος του έθνους αλλά κάτι διαφορετικό - δεν κάνουν το ίδιο, εκείνοι μόνο θα ακούσουν, το νόμισμα επιστρέφει, τώρα είχε πια έχει ισορροπήσει στο χέρι του πορτογάλου διαιτητή και το πάρτι αρχίζει.

Τι θα επικρατήσει σήμερα ; Ποια θα είναι τελικά η μελωδία της σεληνόφωτης νύχτας ;

Το La donna e mobile από τον Ριγκολέτο ή το Κονσέρτο του Αρανχουέζ ;

http://www.youtube.com/watch?v=8A3zetSuYRg

http://www.youtube.com/watch?v=VevDPwEZIQ4

Οι δεκάδες χιλιάδες μέσα στο γήπεδο, μαζί και οι εκατομμύρια ευρωπαίοι στην τηλεοπτική εικόνα, σε βεράντες της Μεσογείου με το ίδιο ακριβώς φεγγάρι, και η δεύτερη θεά αυτή η σφαιρικού σχήματος με τις τροχιές τις σύνθετες, όταν εκείνη μετατοπίζεται στον αέρα το κέντρο μάζας εκτελεί κάτι σαν παραβολική τροχιά, με τους είκοσι δύο συχνά να ξεχνούν ότι αυτό είναι ένα «παιχνίδι» μια ιδέα των ανθρώπων, ένα πλάσμα της σκέψης των Άγγλων του 19^ου αιώνα, οι Άγγλοι είναι οι μεγάλοι δάσκαλοι κι ας απουσιάζουν συνήθως από τους ποικίλους τελικούς, σήμερα έχουν αφήσει τον χώρο για τους ρωμαιοκαθολικούς του νότου, λατίνοι εναντίον λατίνων, από τη μια οι Ισπανοί απόγονοι του Δον Ζουάν, από την άλλη έντεκα από τους Ιταλούς απόγονους του Καζανόβα.

Πέρα από το φεγγάρι, στα μπαρ του Παραδείσου, πλάσματα της Σκέψης μας που τόσο τα έχουμε ανάγκη, ο Πάμπλο Πικάσο γεννημένος στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας τώρα πια έχει κλείσει τα 131 στο ίδιο μπαρ με τον αρκετά μεγαλύτερό του Φρανθίσκο Γκόγια, εκείνος κάποτε παιδί της Αραγωνίας, τώρα στα 266, πίνουν, συζητούν ισπανικά και καμαρώνουν τα βλαστάρια της Ισπανίας, - είτε είναι Βάσκοι, όπως ο Τσάμπι Αλόνσο είτε Καταλανοί όπως ο Τσάβι, ο Φάμπρεγας, ο Μπουσκέτς, ο Άλμπα και ο Πικέ , είτε Ανδαλουσιάνοι όπως ο Σέρχιο Ράμος, είτε και Μαδριλένιοι όπως ο Κασίγιας, ο Τόρες και ο Νεγρέδο.

Στο διπλανό τραπέζι ο Αλεσσάντρο Βόλτα 267 ετών , με τον σχετικά μικρότερό του – δεν έχει ακόμα κλείσει τα 200 - Τζουζέπε Βέρντι, μαζί και δύο από τους μεγάλους παππούδες της Τοσκάνας, ο 448 ετών Γαλιλαίος - κάτοικος Παραδείσου με ειδική απόφαση παρά την τότε αυθάδειά του - και ο ακριβώς 560 ετών Λεονάρντο ντα Βίντσι, βλέπουν τις δυσκολίες των Ιταλών ποδοσφαιριστών- ήδη οι Ισπανοί έχουν παραβιάσει δύο φορές την ιταλική εστία- και ελπίζουν στο παιδί από τη Λομβαρδία, τον Αντρέα Πίρλο. Έναν επίσης Αντρέα εμπιστεύονται και οι Ισπανοί, τον Αντρές Ινιέστα, παιδί της Καστίλης μεγαλωμένο στις σχολές της Μπαρτσελόνα .

Αντρέα και Αντρές, για κάθε ομάδα, οι μεγάλες ελπίδες.

Σε άλλο τραπέζι η Πασιονάρια Ντολορές Ιμπαρούρι, τότε Σπανιόλα τώρα στα 117, συζητά με τον σχεδόν συνομίληκό της Ιταλό Αντόνιο Γκράμσι, εκείνος μόλις τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, και οι δύο κάτοικοι Παραδείσου -με ειδική απόφαση του Πέτρου παρά τις κάποτε αντιθέσεις τους με τους Ρωμαιοκαθολικούς - και ομονοούν ότι σήμερα η ομάδα της Ισπανίας παίζει καλύτερα.

Το παραδείσιο μπαρ των ρωμαιοκαθολικών, με ανοιχτή τηλεόραση, SMS με τη Γη με απόφαση του Αγίου Πέτρου απαγορεύονται ,

ο καουντίλιο Φράνκο όρθιος στο μπαρ ειρωνεύεται για το αποτέλεσμα τον Μπενίτο Μουσολίνι, αν και συνήθως κάνουν παρέα οι δυο τους, μοιράζονται τις μνήμες από την παρουσία τους στον πλανήτη, ο καουντίλιο είναι πάντα ανταγωνιστικός, «εγώ 39 χρόνια δικτάτωρ, εσύ μόνο 21», ο Αμεντέο Μοντιλιάνι τους αγνοεί και περιφέρεται όρθιος, θέλει να ζωγραφίσει τη θλίψη του Αντρέα Πίρλο, ενώ ο Βελάσκεθ έχει ήδη αρχίσει να ανακατεύει τα χρώματα, βλέπεις καθένα από τα τέσσερα γκολ έχει μια δική του απόχρωση, τόσο στον τρόπο που η μπάλα συμφώνησε στο να διαγράψει την επιδιωκόμενη τροχιά, όσο και στο ύφος και την ένταση των πανηγυρισμών αλλά και στην απολυτότητα της απογοήτευσης των Ιταλών, σε άλλη τροχιά, ανάμεσα στα τραπέζια του μπαρ, όρθιος και αυτός με το ποτήρι στο χέρι ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, γύρω στα 114, σκέφτεται κάτι να γράψει για την ανάγκη των ανθρώπων όχι μόνο να παίζουν αλλά και να δίνουν προεκτάσεις μέσα από φαντασιώσεις στα παιχνίδια τους, όπως και για την αδυναμία τους να δεχθούν τον θάνατο ως ένα απόλυτο τέλος σε ένα παιχνίδι με κανόνες γνωστούς εξ αρχής και να επινοούν παραδείσους με αθάνατους σε μπαρ να παρακολουθούν τα συμβαίνοντα στον συγκεκριμένο πλανήτη, ενώ ο άλλος Φεντερίκο, ο Φελλίνι ο Ιταλός, από τους νεαρούς του Παραδείσου, μόλις έχει κλείσει τα 92, φέρνει στο μυαλό του τις ταινίες που δεν πρόλαβε, ανάμεσα τους και εκείνη για μια συγκατοίκηση της θλίψης των χιλιάδων με τη άρνησή της, την χαρά με τους απέναντι να πανηγυρίζουν

Το τρόπαιο στους Ισπανούς, ο αρχηγός το πιάνει με τα χέρια του, ίσως και να ξέρει ότι το υλικό είναι ασήμι, το νιώθει πάντως 8 περίπου κιλά, στο πίσω μέρος χαραγμένα τα ονόματα των χωρών που το έχουν κατακτήσει, κάπου υπάρχει και το Greece, o Κασίγιας πάντως το κρατά με τα δύο χέρια, το αναγκάζει να πλησιάσει προς το φεγγάρι, το τρόπαιο ανεβαίνει προς τον ουρανό όσο γίνεται , το φεγγάρι πάνω από το Κίεβο παρακολουθεί ατάραχο, κάπου στον ουρανό και οι κάτοικοι του παραδείσου, πλάσματα που άφησαν αποτυπώματα στον δικό μας πλανήτη και εμείς οι επίγειοι φανταζόμαστε ότι συνεχίζουν να ζουν κι ας μην μας στέλνουν κανενός είδους μήνυμα.

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας