Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Ο ΧΩΡΟΣ ήταν Πύργος και ο ΧΡΟΝΟΣ Μάρτιος

Ο ΧΩΡΟΣ ήταν Πύργος και ο ΧΡΟΝΟΣ Μάρτιος . Ο Πύργος της Παιδαγωγικού στη Θεσσαλονίκη, και ο κάπως θηλυπρεπής Μάρτιος του ενεστώτα 2013 με τα νεογέννητα της κορομηλιάς να έχουν μόλις κάνει την εμφάνισή τους σε άνθος πράσινο μαζί και τα ξαδέρφια της βερικοκιάς με πέταλο λευκό αλλά το σέπαλο σε μωβ απόχρωση, πρώτες κωδωνοκρουσίες για μία ακόμα Άνοιξη.

Το ερώτημα και οι άνθρωποι. Το «Πόση και ποια φυσική να διδάσκουμε στα νεώτερα μέλη της κοινωνίας μας ;» και οι 630 άνθρωποι- εκπαιδευτικοί, οι περισσότεροι γυναίκες, – ένα εντυπωσιακό «εξακόσιοι τριάντα» για μια κοινωνία σε εποχή κρίσης - σε μια τεράστια γκάμα ηλικιών, από τους παλιότερους που έχουν καταγράψει ζωή αρκετών δεκάδων περιφορών του πλανήτη μας γύρω από το Ήλιο μέχρι τις γενιές των μεταπτυχιακών Physics Partizani με χρόνια ζωής στον πλανήτη Γη μέχρι τώρα λίγο περισσότερα από είκοσι .

Το Παιδαγωγικό τμήμα του Αριστοτέλειου μαζί και – επιτέλους- το τμήμα Φυσικής, αλλά και η Ένωση Φυσικών σε μια συνεργασία για τη διδασκαλία της Φυσικής όχι μόνο στην Πρωτοβάθμια αλλά και στις επόμενες σχολικές βαθμίδες. Άνθρωποι δάσκαλοι της Φυσικής σε ενεστώτα χρόνο αλλά και δάσκαλοι σε χρόνο μέλλοντα καθένας τους και μια ελπίδα της κοινωνίας μας για το επερχόμενο εκπαιδευτικό αύριο. Άνθρωποι που παρουσιάζουν εργασίες, σε ένα φάσμα από το υπέρυθρο του τετριμμένου μέχρι το υπεριώδες του εντυπωσιακά διαφορετικού, άνθρωποι που έχουν έλθει από τη Σάμο, από τις Σέρρες, από την Καλαμπάκα, από τη Ρόδο, από την Ηγουμενίτσα, από το Εύοσμο, από το Ηράκλειο της Κρήτης, από την πρωτεύουσα. Καθηγητής στο Λύκειο Καλαμπάκας, ο Βασίλης Παππάς, καλείται να καταδείξει ότι η εμπειρία μέσα στις σχολικές αίθουσας «είναι δυνατόν» να δημιουργεί θεωρητικό προβληματισμό και στέκεται στις δυνατότητες των project να χωρέσουν τις εμπνεύσεις του για μια διαδρομή του ηλεκτρομαγνητισμού μέσα από τις κοινωνικές και τις πολιτισμικές εξελίξεις του αιώνα της ενηλικίωσής του.

Άνθρωποι ΠιΈψιλονΤέσσερα, ιδέες για κάτι διαφορετικό, ο επιστημονικός εγγραμματισμός, η φύση της Επιστήμης και ο Hagop Yacoubian από το Λίβανο, οι ικανότητες κλειδιά, η έννοια θερμότητα και μια εξαιρετική θέα της πόλης από τον 10^ο όροφο, στρογγυλά τραπέζια και θεωρητικά σχήματα, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οράματα για το επερχόμενο μέλλον με πρωταγωνιστή την εργαστηριακή διδασκαλία και τις ΤιΠιΕψιλον, εκπρόσωποι της Ένωσης Φυσικών - ο Κωνσταντίνος Τσεφαλάς οπωσδήποτε- σχολικοί σύμβουλοι και ιδέες για κριτική σκέψη , υπεύθυνοι ΕΚΦΕ, κυκλοφορούν στο εσωτερικό ενός μακρόστενου Σαββατοκύριακου, οι περισσότεροι στο ισόγειο του Πύργου και στον δέκατο όροφο, ανεβοκατεβαίνουν με το ασανσέρ, βγαίνουν για να ανάψουν τσιγάρο, περιορίζονται το μεσημέρι στα σάντουιτς, παρακολουθούν το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τη διδασκαλία της Φυσικής στο Γυμνάσιο, με στόχους, περιεχόμενο και διαδικασίες, ο Ανδρέας Βαλαδάκης καλεί τους συνέδρους να μην ξεχνούν τη Γεωμετρία που κυκλοφορεί στο αναπνευστικό σύστημα της Φυσικής, ο Νίκος Κανδεράκης ανοίγει το «Φυσική και Μαθηματικά», ο Γιώργος Τσαπαρλής το «ενιαίο μάθημα Φυσικών Επιστημών» ο Γιώργος Φασουλόπουλος με τον Βαγγέλη Κολτσάκη, την Ελένη Σταυρίδου, την Άλκηστη Ζερβοπούλου και τον Θοδωρή Πιερράτο αναζητούν μια πιο πετυχημένη συνάντηση Φυσικής, μαθητών, εκπαιδευτικών και κοινωνίας, ο Πάνος Μουρούζης της Κέρκυρας στο τραπέζι της ΠΑΝΕΚΦΕ συντονίζει τον διάλογο ανάμεσα στον σχολικό σύμβουλο Κώστα Κεραμιδά, τον «ΕΚΦΕ» Σερρών Σωτήρη Μανδηλιώτη και την καθηγήτρια σε Γυμνάσιο Χριστίνα Λασκαρούδη – η ενσωμάτωση της εργαστηριακής πρακτικής στη διδασκαλία- η Μαρία Δεβελάκη εστιάζει στην επιστημονική αιτιολόγηση, από τη Ρόδο ο Μιχάλης Σκουμιός στην ποιότητα των εξηγήσεων των μαθητών στις επιστήμες, ο Χρήστος Καρακόλης στο «ποια Φυσική για το Λύκειο», ο Αριστείδης Γκάτσης, της Καρδίτσας, καλεί τους μαθητές να επιλέξουν «τι είναι αυτό που τους ενδιαφέρει από τη Φυσική»,

η Κατερίνα Πλακίτση παρουσιάζει το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στο Δημοτικό σχολείο,

η φύση της Επιστήμης ως εργαλείο μετασχηματισμού και η Φανή Σέρογλου, το παραδοσιακό εργαστήριο, οι νέες τεχνολογίες και η διαφαινόμενη ροπή, οι ένα σωρό παοκτζήδες,

η Φυσική και η ζωγραφική και κυρίως οι άνθρωποι εκπαιδευτικοί που «ξέρουν να ακούν» ανάμεσά τους οι πάντοτε παρόντες Κώστας Παντίδης από την Καλαμαριά και Βασίλης Γαργανουράκης από το Ηράκλειο, ο Πέτρος Καρυώτογλου από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, ο Γιώργος Δαμαλάς από το Κολλέγιο, από το 6^ο Λύκειο Καλλιθέας

η χαρισματική – κατά την άποψή μου - εκπαιδευτικός Στελλίνα Χριστοπούλου. . . . .

αλλά και η νύχτα του Σαββάτου στην Καλαμαριά με τον πανάρχαιο οίνο σε εκατοντάδες μιλιλίτρ να ρέει ως μουσική υπόκρουση σε μακεδονικά εδέσματα, και να φέρνει ακόμα πιο κοντά τους ανθρώπους . . .

Ένα «έργο» 48 περίπου ωρών σε μήνα Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη . . . . και βέβαια

Κάθε έργο προϋποθέτει κάποιον εμπνευστή, έναν «δικό του» σκηνοθέτη και τους ένα σωρό που θα εργαστούν και θα συνεργαστούν για το ανέβασμά του . . και ο Παναγιώτης Κουμαράς, ο Χαρίτων Πολάτογλου - επιτέλους και οι πανεπιστημιακοί ενός Φυσικού τμήματος έχουν αρχίσει να δείχνουν ενδιαφέρον για το πώς διδάσκεται η Φυσική –το εμπνεύστηκαν, μαζί με τον Θοδωρή Πιερράτο το σκηνοθέτησαν και τελικά -με τη συνδρομή των Partizani -το ανέβασαν με ιδιαίτερη επιτυχία

έτσι που οι εξακόσιοι τόσοι σύνεδροι ένιωσαν έτοιμοι να αποδεχθούν την πρόταση του Κουμαρά για ένα ανάλογο ραντεβού μετά από δύο χρόνια. . με αεροπλάνα, με βαπόρια, με τραίνα και με γιωταχι να βρεθούν και πάλι στη Θεσσαλονίκη . . . . .

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2013, σούρουπο

Ένας από τους εξακόσιους τριάντα, ο οποίος πήρε τελικά μέρος στο έργο

ως ηθοποιός και θεατής ταυτόχρονα . . .