Το ανακάλυψα στο εξαιρετικό blog του 6^ου Λυκείου Καλλιθέας και το μεταφέρω

Είμαι μαθητής του Γ΄3 ( η αίθουσα με τα τουβλάκια και τους στίχους ) , παρ'όλα αυτά αυτές τις μέρες το χρώμα της ψυχής μου είναι πιο μαύρο από ποτέ, όταν μπαίνω στη τάξη ( δυστυχώς αραιά και που) και βλέπω ένα τμήμα ερημωμένο, όπως δηλαδή και σε όλα τα σχολεία οι μαθητές της τρίτης λυκείου απουσιάζουν αυτό το καιρό.
Είναι οι τελευταίες μέρες μας στο σχολείο, και θα έπρεπε να είναι οι ωραιότερες, γιατί το Σεπτέμβρη δεν θα βρεθούμε κι εμείς στο προαύλιο για τον αγιασμό. Αφήνουμε πίσω μας ένα τεράστιο κεφάλαιο που λέγετε ΣΧΟΛΕΙΟ, και αντί να περνάμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας στο σχολείο για να το θυμόμαστε με χαμόγελο, μας επέβαλαν να είμαστε όλη μέρα σε ένα γραφείο και να διαβάζουμε, προκειμένου να αποστηθίσουμε αυτολεξεί τεράστια κατεβατά, ξεχνώντας ότι τελειώνει ένα κεφάλαιο 12 χρόνων.
Κανείς όμως δεν μπορεί να απαντήσει στην βασική μας ερώτηση: <>
Η ευθύνη δεν βαραίνει ούτε τους καθηγητές μας, αλλά ούτε και εμάς. Αυτό που καταλαβαίνω φεύγοντας απ το Λύκειο είναι ότι κάποιοι έχουν φροντίσει ώστε να εξευτελίσουν το σχολείο με τον χειρότερο τρόπο, προσδίδοντάς του εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα, και όταν οι καθηγητές προσπαθήσουν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που οι Πανελλήνιες απαιτούν, εμείς αμέσως τους κατηγορούμε γιατί το θεωρούμε <>.
Το μόνο θετικό στην περίοδο αυτή είναι ότι οι καθηγητές στο σχολείο μας προσπαθούν να μας κάνουν να ξεσκάσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τις ώρες που είμαστε εκεί.
Όταν όμως δώσουμε εξετάσεις, και γυρίσουμε το βλέμα μας στη χρονιά που πέρασε, θα δούμε ότι όλη τη χρονιά ασχολούμασταν μόνο με το διάβασμα και δεν καταφέραμε να ζήσουμε τον ΖΩΝΤΑΝΟ οργανισμό που λέγεται σχολείο. Δυστυχώς αυτά είναι τα καλύτερά μας χρόνια, και πέφτουνε στη φωτιά... Ελπίζω από το Σεπτέμβρη, να πηγαίνουμε στον ίδιο χώρο, αλλά με άλλη διάθεση και ζωντανοί !!!!!!

Ανδρέας Μαρκουλιδάκης

6^ο Λύκειο Καλλιθέας

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=4580721382899683894&postID=6759726029238940121