Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά φεύγανε σαν πουλιά τα ψαροκάικα

κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με το Μηνά ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα

Λευτέρης Παπαδόπουλος . . το τραγούδι του Μάνου Λοίζου, κάποτε

Δεν πίνω καφέ. Η μυρωδιά του με ζαλίζει και μου θυμίζει

τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα με τους γονείς μου

στις φυτείες να μαζεύουμε εκατομμύρια κόκκους

Usain Bolt, Αύγουστος 2008

Γιατί δεν ήταν μόνο το « 9,69 δευτερόλεπτα» που έδειχναν τα χρονόμετρα για τον δρόμο των 100 μέτρων ,

δεν ήταν μόνο το 19,30 δευτερόλεπτα που έδειξαν τα χρονόμετρα για τα 200 μέτρα,

δεν ήταν μόνο το 37,10 δευτερόλεπτα για τη σκυταλοδρομία 4Χ100

ήταν «κάτι» που δεν είχε ξαναγίνει στην ιστορία του στίβου τουλάχιστον όλα τα χρόνια που εσύ είσαι θεατής

ήταν εκείνο το πρωτοφανές κοκτέιλ ΑΝΕΣΗΣ συνυφασμένης με ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

που σε έκανε να θέλεις να τρέξεις όπως όταν σου έρχεται να χορέψεις ακούγοντας μουσική

ήταν μαζί με όλα αυτά ένα είδος βεβαιότητας ότι ΤΩΡΑ παρακολουθείς τον μεγαλύτερο αθλητή όλων των εποχών- με την απόκρυφη σκέψη ότι εκείνος ο Usain Bolt «δεν έχει πάρει καμία απολύτως ουσία»

κι ακόμα εκείνη η αθωότητα στο βλέμμα και οι κινήσεις των χεριών θαρρούσες ότι τα χέρια του χόρευαν ρέγκε, και ότι αδιαφορώντας για τον κόσμο κλεινόταν στον εαυτό και έπαιζε κουνώντας συνεχώς τα χέρια του, όπως τότε μικρός στο δωμάτιό του όταν ήθελε να ξεφύγει από την πραγματικότητα

του να μαζεύει μαζί με τους γονείς κόκκο κόκκο τον καφέ του blue mountain

της Τζαμάικα για να μπορέσουν να ζήσουν.

Και δεν ήταν μόνος του ο Usain Bolt. Μαζί του και τα άλλα παιδιά από το νησί. Ο Asafa Powel και τα άλλα παιδιά της σκυταλοδρομίας αλλά και οι εκπληκτικές γυναίκες η Shelly-Ann Fraser, η Veronica Campbell η Kerron Stewart,

όλες και όλοι από «το νησί» που απολαμβάνει τα έξι χρυσά μετάλλια στο στίβο και ήταν αναπόφευκτο η δική μας η σκέψη να ταξιδέψει εκεί στο πέλαγο της Καραϊβικής, εκεί όπου σαλπάριζαν οι πειρατές του κάποτε, ακριβώς

«κάτω» - που θα πει νότια - από την Κούβα, νησί πιτσιρίκι μπροστά της, λίγο μεγαλύτερο από την Κύπρο

αλλά με υπερτριπλάσιο πληθυσμό από αυτήν, τρία περίπου εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν όλοι με σκούρα

επιδερμίδα, νησί ανοιχτό στη φαντασία όλων αυτών που ταξιδεύουν με όχημα τη σκέψη, νησί που γέννησε έναν Bob Marley, νησί τραγουδισμένο και όχι μόνο από τον Μάνο Λοίζο, Τζαμάικα που εκτός από

reggae και ανθρώπους που τρέχουν γρήγορα, βγάζει από τα σπλάχνα του μικρού της σώματος μετάλλευμα που οδηγεί σε αλουμίνιο- είναι Πέμπτη στον κόσμο σε παραγωγή βωξίτη –

η παραγωγή του βωξίτη σε χιλιάδες τόνους- έτος 2004

και από τη «δική της» γη ζαχαροκάλαμα, φυτείες που δίνουν τον καφέ του Blue Mountain, τις γλυκοπατάτες που έδινε στον Usain η μαμά για να μεγαλώσει αλλά και το ρούμι της Καραϊβικής.