Η σφαίρα .

Η τροχιά της σφαίρας συνάντησε την καρδούλα του Γκρέγκορι. Ένα απρόβλεπτο νυχτερινό ραντεβού της Τύχης με την Αναγκαιότητα, Σάββατο βράδυ, 6 Δεκεμβρίου 2008, λίγο μετά τις εννιά. Θα κυοφορούσε αυτά που ακολούθησαν. Και το σημαντικότερο από «αυτά» ήταν η ΔΟΝΗΣΗ, της ευαίσθητης εκείνης χορδής που ενυπάρχει σε όλους μας και μένει συνήθως χωρίς κραδασμό. Αλλά οι εκατομμύρια εσωτερικές δονήσεις δεν είχαν την ίδια ένταση. Ο τρόπος που εσωτερίκευσε ο καθένας από μάς το γεγονός του φετινού χειμώνα ήταν διαφορετικός. Μας αρέσει να φανταζόμαστε ότι υπάρχει ένα ΕΜΕΙΣ που ενίοτε ενεργοποιείται έτσι που νιώθουμε κάτι ίδιο με εκατομμύρια ΑΛΛΟΥΣ , αλλά ξεχνάμε ότι ο καθένας μας είναι στο βάθος ένα πλάσμα εξαιρετικά μοναδικό, στις εμμονές του, στις ανασφάλειές του, στην πολυπλοκότητά του . Κατά τη δική μας οπτική, το φάσμα των δονήσεων ήταν, όπως σε κάθε δύσκολη στιγμή του κοινωνικού γίγνεσθαι, ΣΥΝΕΧΕΣ. Στη μία του άκρη – στο υπέρυθρο – οι σχεδόν αδιάφοροι, αμέσως μετά εκείνοι που «ένιωσαν» θλίψη με αυτό που συνέβη, στο μέσο του φάσματος όσοι εκτός από θλίψη αισθάνθηκαν και έναν ελεγχόμενο θυμό, αμέσως μετά οι κυρίως θυμωμένοι που μπορούν να αυτοκυριαρχήσουν, μετά οι οργισμένοι, νέοι κυρίως, που έσκυψαν, σήκωσαν την πέτρα και την εκτόξευσαν στους αστυνομικούς, και κάπου προς το ιώδες νέοι κυρίως άνθρωποι που εκσφενδόνισαν τις πέτρες σε βιτρίνες καταστημάτων κι άλλοι οργισμένοι στο έπακρον που πέταξαν μολότοφ σε καταστήματα χωρίς να σκέφτονται ότι η κίνηση τους αυτή, χωρίς καθόλου ίχνος κοινωνικής συνείδησης, θα κατέστρεφε το κατάστημα και θα άφηνε ανθρώπους χωρίς δουλειά.

Πρωταγωνιστές πάντως στη μαζική εξέγερση ήταν οι ΝΕΟΙ, οι πολύ νέοι . Και αυτή τη φορά δεν μπορούσες να μιλήσεις, όπως στις πρόσφατες καταλήψεις σχολείων, για «επαναστάτες χωρίς αιτία». Γιατί τώρα, μολονότι εξακολουθούν να μην ξέρουν «τι ακριβώς θέλουν» δείχνουν να ξέρουν «τι δεν θέλουν». Και αυτό που δεν θέλουν δεν είναι μόνο η ανασφάλεια μπροστά στο επερχόμενο χωρίς ελπίδα μέλλον. Αυτό σχετίζεται με την μελλοντική τους επιβίωση, ενώ εκείνοι απαιτούν δεν αρκούνται στο αίτημα επιβίωση, διεκδικούν και τη ζωή τους τώρα σε χρόνο ενεστώτα . Και αυτά που ξέρουν ότι δεν θέλουν είναι ένα σωρό. Δεν θέλουν το ύφος, το ήθος και την απίστευτη σκληρότητα των οργάνων της τάξης, δεν θέλουν τη στέρηση του ελεύθερου χρόνου, δεν θέλουν τα ποικίλα «απαγορεύεται» στην ελεύθερη έκφραση των επιθυμιών τους, δεν θέλουν να ακούν τον κάθε άσχετο ενήλικο να περιγράφει τον συλλογικό τους ψυχισμό τη στιγμή που αδυνατεί να ακροαστεί έστω και το παραμικρό από το συγκινησιακό τους ηχείο , δεν θέλουν τη μητριά-κοινωνία στο σύνολό της και σαφώς δεν θέλουν την παρεχόμενη από μας εκπαίδευση. Και σε σχέση με αυτό το τελευταίο, εμείς οι εκπαιδευτικοί δείχνουμε δυσφορία αλλά και ιδιαίτερη δυσκολία να το αποδεχθούμε.

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

13 Δεκεμβρίου 2008, μια εβδομάδα μετά.