Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας

Stephen Hawking

Το 1960 o Penrose εισήγαγε νέα και ισχυρά τοπολογικά εργαλεία στη Θεωρία της Σχετικότητας. Το 1965 απέδειξε ότι το άστρο που υφίσταται βαρυτική κατάρρευση θα καταλήξει οπωσδήποτε σε χωροχρονική singularity (ανωμαλία ) . Η περαιτέρω επεξεργασία του ζητήματος σε συνεργασία με τον Stephen HAWKING οδήγησε σε ένα θεώρημα περί ανωμαλιών σύμφωνα με το οποίο ένα Σύμπαν διεπόμενο από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας πρέπει κατ’ ανάγκην να είχε ως αρχή μία χωροχρονική singularity

1980. «Είναι ορατό το τέλος της θεωρητικής φυσικής;» . Ήταν ο τίτλος της διάλεξης που έδωσε ο Stephen HAWKING όταν το 1980 κατέλαβε την περίφημη έδρα των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Θεωρούσε ρεαλιστική την δυνατότητα να ολοκληρωθεί όντως η Φυσική σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον . Πίστευε ότι θα διαθέταμε μία ολοκληρωμένη και συνεπή θεωρία των αλληλεπιδράσεων η οποία θα μπορούσε να περιγράψει κάθε δυνατή παρατήρηση. Με τη «φράση « ΤΕΛΟΣ της θεωρητικής φυσικής» εννοούσε τη δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας η οποία θα περιέκλειε όλες τις ειδικές θεωρίες.

Βέβαια ανάλογα «επεισόδια» είχε συμβεί και κατά το παρελθόν. Το 1890 ο Michelson είχε προφητεύσει το τέλος της Φυσικής. Σαράντα περίπου χρόνια αργότερα μετά τους πρώτους θριάμβους της Κβαντομηχανικής και ιδίως μετά τη σχετικιστική διατύπωση της Κβαντομηχανικής από τον Paul Dirac αρκετοί φυσικοί εξέφρασαν την άποψη ότι η Φυσική προσέγγιζε μια κατάσταση τελείωσης.

1983 Το 1983 – σε συνεργασία με τονJames Hartle – παρουσίασε μια Κυματοσυνάρτηση του Σύμπαντος και υποστήριξε ότι αντιπροσώπευε το πλάτος πιθανότητας για τη γένεση του Σύμπαντος από μια πολλαπλότητα Κβαντικής ασάφειας. Σύμφωνα με αυτόν δεν θα ανέκυπτε πρόβλημα «Δημιουργίας» διότι στη γειτονιά του t=0 – στην Αρχή των Χρόνων – στην πολλαπλότητα της Κβαντικής ασάφειας, οι έννοιες ΧΩΡΟΣ και ΧΡΟΝΟΣ έχαναν το νόημά τους.

Με την επιτυχία των επιστημονικών θεωριών οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι ο Θεός επέτρεπε στο Σύμπαν να εξελίσσεται σύμφωνα με ένα σύνολο νόμων και δεν επεμβαίνει στη λειτουργία του ανατρέποντάς τους. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να ανήκει στον Θεό ο ρόλος του να έχει θέσει σε λειτουργία τον ωρολογιακό μηχανισμό και να επιλέξει τον τρόπο εκκίνησης του Σύμπαντος. Όσον καιρό φανταζόμασταν ότι το Σύμπαν είχε μια αρχή στον χρόνο μπορούσαμε να υποθέτουμε ότι είχε και έναν Δημιουργό. Αλλά αν το Σύμπαν είναι πλήρως αυτοτελές και δεν έχει όριο ή «άκρη στον Χρόνο» δεν θα έχει ούτε Αρχή ούτε Τέλος. Απλώς θα υπάρχει. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος ύπαρξης του Δημιουργού του ;

Stephen Hawking, A Brief History of Time, 1988.

« Οι φυσικοί νόμοι οι αναγκαίοι για τη μαθηματική θεωρία ενός μεγάλου μέρους της Φυσικής και ολόκληρης της Χημείας είναι απόλυτα γνωστοί και η μόνη δυσκολία έγκειται στο ότι η ακριβής εφαρμογή αυτών των νόμων οδηγεί σε εξισώσεις υπερβολικά περίπλοκες ώστε να είναι επιλύσιμες» είχε πει ο Dirac to 1929.