|
|
||
|
|
(όπως παρουσιάστηκε από μαθητές του Γυμνασίου
Κρεστένων στο Παγκόσμιο Συνέδριο INEPS, στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, το Μάϊο του 2002) σύμφωνα με τις αγγειογραφικές και γλυπτικές παραστάσεις και τις φιλολογικές μαρτυρίες της αρχαιοελληνικής γραμματείας |
|
|
δρόμος με χρήση ύσπληγας |
πάλη με επίδειξη των αρχαίων λαβών |
|
|
|
|
|
|
άλμα με χρήση μολύβδινων αλτήρων |
ακοντισμός με χρήση αγκύλης |
δισκοβολία |
| Το πένταθλο θεωρείτο από τους
αρχαίους Έλληνες ασύγκριτο αγώνισμα, αφού ο πενταθλητής έπρεπε να συνδυάζει
αρμονικά, όλα τα χαρίσματα των αθλητών των μεμονωμένων αγωνισμάτων, όπως
δύναμη, ευκινησία, δεξιοτεχνία, καρτερία και αντοχή, με τον Αριστοτέλη να
τον αποκαλεί κάλλιστο όλων. Το πένταθλο αποτελείτο από τα τρία ελαφρά αγωνίσματα: τον δρόμο, το άλμα και το ακόντιο και τα δυο βαρέα: τον δίσκο και την πάλη. Οι πενταθλητές αγωνίζονταν σε ζευγάρια και νικούσε όποιος κέρδιζε σε τρία τουλάχιστον αγωνίσματα. Ο δρόμος διεξάγετο συνήθως με την χρήση της ύσπληγας, ενός μηχανισμού αποφυγής της πρόωρης εκκίνησης των αθλητών. Οι αθλητές έπαιρναν θέση στη βαλβίδα που είχε δύο παράλληλες εγκοπές σε απόσταση 20 εκ. περίπου τοποθετώντας τα δάκτυλα του αριστερού ποδιού στην μπροστινή εγκοπή και τα δάκτυλα του δεξιού ποδιού στην πίσω. Δίνονταν τα παραγγέλματα: Την ύσπληγα άρατε - βαλβίδα ποδός - θέτε πόδα παρά πόδα - άπιτον - (θεοιτ αν) Το άλμα διεξάγετο στο σκάμμα υπό τον ήχο αυλού για ρυθμό και αρμονία στις κινήσεις των αθλητών και με την χρήση των αλτήρων (δηλ. μολύβδινων ή λίθινων βαρών 1,5-4 κιλών περίπου). Οι αθλητές στο ξεκίνημα του άλματος εκτίνασσαν τα χέρια τους με τους αλτήρες προς τα εμπρός ώστε να αποκτήσουν ώθηση, κατόπιν στον αέρα έφερναν τα χέρια προς τα πίσω για να αποκτήσουν μεγαλύτερη εξώθηση, ενώ λίγο πριν προσγειωθούν άφηναν τους αλτήρες. Στο σημείο της προσγείωσης οι κριτές έβαζαν το σημείον, ένα σημάδι για να ξεχωρίζει η επίδοσή τους. Ο ακοντισμός διεξάγετο με την χρήση της αγκύλης, μιας δερμάτινης θηλιάς απ΄ όπου ο αθλητής περνούσε δύο δάκτυλα (το δείκτη και τον μέσο) και που δενόταν στο κέντρο βάρους του ακοντίου με τέτοιο τρόπο ώστε μετά την ρίψη να μένει στο χέρι του. Με την αγκύλη το ακόντιο αποκτούσε μεγαλύτερη δύναμη εκτίναξης αφού λειτουργούσε σαν εκτοξευτήρας, αλλά και κατευθυντικότητα στη βολή λόγω της περιστροφής που του έδινε. Το ακόντιο ήταν ένα ξύλινο κοντάρι με μυτερή την μια άκρη του χωρίς μεταλλική αιχμή και με μήκος σχετικό με το ύψος του ανθρώπου. Ο ακοντιστής τρέχοντας, λίγο πριν την βαλβίδα έστρεφε κορμό και κεφάλι προς τα δεξιά, κάνοντας ένα σταυρωτό βήμα με το δεξί πόδι πάνω από το αριστερό και κατόπιν προβάλλοντας τεντωμένο το αριστερό πόδι του μπροστά εκτίνασσε το ακόντιο. Ο δίσκος διεξάγετο με την χρήση του ίδιου για όλους τους αθλητές κυκλικού λίθινου, σιδερένιου, χάλκινου ή μολυβένιου δίσκου. Πριν από την ρίψη ο αθλητής έτριβε τα χέρια του και τον δίσκο με άμμο για να μη γλιστράνε και έπαιρνε θέση στη βαλβίδα του σταδίου τοποθετώντας το δεξί πόδι πίσω από το αριστερό. Μετά από μία ή περισσότερες αιωρήσεις του δίσκου ο δισκοβόλος ξεκινώντας από την στάση του φημισμένου δισκοβόλου του Μίρωνος εκσφενδόνιζε τον δίσκο. Οι επιδόσεις των δισκοβόλων σημειώνονταν με μικρούς πασσάλους ή καρφιά και το μήκος της ρίψης μετριόταν με κοντάρια. Η πάλη διεξάγετο σε ένα ειδικό σκάμμα στο στάδιο γεμάτο με βρεγμένη άμμο. Οι παλαιστές αγωνίζονταν με το σώμα αλειμμένο με λάδι και για να νικήσει κάποιος έπρεπε να ρίξει κάτω τον αντίπαλό του τρεις φορές. Ακροχειρίζειν (λαβή στα δάκτυλα) Άμμα (λαβή σε κόμπο) Αγκυρίζειν (τρικλοποδιά) Τραχηλίζειν (λαβή από τράχηλο) Άγχειν (αποπνιγμός) Διαλαμβάνειν (μεσολαβή) Αναβαστάσαι εις ύψος (υπερύψωση του αντιπάλου) Ράσσειν (πτώση του αντιπάλου) |
||
