Η επόμενη σχολική χρονιά μάς βρήκε έτοιμους για μια καλύτερη προσπάθεια. Καθώς μάλιστα το δίκτυο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης άρχισε να αποκτά ΧΥΤΑ στο νομό μας, ελπίσαμε ότι η προσπάθειά μας θα έβρισκε καλύτερης υποδοχής εκ μέρους των αιρετών οργάνων της. Δυστυχώς όμως οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες…
    Όμως, ας γίνουμε πιο σαφείς: Από την αρχή της χρονιάς συνεχίζαμε να μαζεύουμε ανακυκλώσιμα υλικά στα σχολεία. Ήρθαμε μάλιστα σε επαφή με το πλησιέστερο μεγάλο δήμο, το δήμο Αγρινίου, ο οποίος σύμφωνα με τις πληροφορίες είχε ξεκινήσει ανακύκλωση. Όταν όμως ζητήσαμε από τον τοπικό δήμο φορτηγό για να μεταφέρουμε κυρίως χαρτί για ανακύκλωση, πέσαμε πάνω στην αλλαγή των αντιδημάρχων κι έπρεπε να περιμένουμε πότε θα ενημερωθεί η υπεύθυνη για θέματα καθαριότητας νέα αντιδήμαρχος.

Κατά τα μέσα Φλεβάρη, μετά από πολλές παρακλήσεις, εδέησαν να μας δώσουν ένα μικρό φορτηγό για να μεταφέρουμε τον όγκο χαρτιού που είχαν μαζέψει τα σχολεία μας. Μ' αυτό μπορέσαμε να μεταφέραμε μόνο το μισό όγκο από το συσσωρευμένο υλικό στο κέντρο ανακύκλωσης του δήμου Αγρινίου. Ο χώρος αυτός βρίσκεται κοντά στο ποτάμι του Αχελώου, σε απόσταση κάπου 40 χιλιομέτρων από την Αμφιλοχία.

Η εικόνα που αντικρίσαμε εκεί ήταν απογοητευτική: Μια αλάνα βουτηγμένη στη λάσπη απ’ τη βροχή που έπεφτε κάθε μέρα, με πρόχειρη περίφραξη, ανοιχτή κι αφύλακτη. Αποθέσαμε το φορτίο μας κι εμείς εκεί δίπλα σ’ ένα όγκο ετερόκλητων υλικών ανακυκλώσιμων και μη, τα οποία υπήρχαν φύρδην-μύγδην, και φύγαμε, αφού δεν βρήκαμε ψυχή, εκτός από κάτι τσιγγάνους που ανενόχλητοι μάζευαν ανακυκλώσιμα υλικά κάτω από το λάκκο, όπου συσσωρεύονταν τα σκουπίδια. Με λίγα λόγια ο χώρος αυτός δεν διέφερε και πολύ από μια κοινή χωματερή. Δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζει κανείς ότι αναμεμειγμένα υλικά κανένας δεν παραλαμβάνει στη Δυτική Ελλάδα για ανακύκλωση, δεν χρειαζόταν δηλαδή να γνωρίζεις τα στοιχειώδη της ανακύκλωσης για να καταλάβεις ότι στο χώρο αυτό δεν γινόταν καμιά οργανωμένη προσπάθεια ανακύκλωσης. Αν όπως λένε μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις τότε η διπλανή εικόνα μιλάει από μόνη της…

    Τις εντυπώσεις μας τις μεταφέραμε στον οικείο δήμο ζητώντας να βρεθεί άλλη λύση, και εν ανάγκη να ξαναπάμε στην Πάτρα όπου αποδεδειγμένα υπήρχαν φερέγγυοι φορείς ανακύκλωσης.  Όμως ο δήμος που έβρισκε βολική τη λύση του Αχελώου δεν προσφερόταν για τέτοιες ιστορίες. Με βαριά καρδιά, μετά από λίγες βδομάδες μεταφέραμε με τον ίδιο τρόπο και τον υπόλοιπο όγκο χαρτιού στον ίδιο χώρο. Η ίδια εικόνα και η ίδια απογοήτευση…
 
   Η επόμενη προσπάθεια ήταν προγραμματισμένη να γίνει στο τέλος του χρόνου, αλλά η υπεύθυνη του οικείου Δήμου δεν ήθελε να ακούσει παρά μόνο για τον Αχελώο. Από τη μεριά μου, από τη στιγμή που είδα ότι αυτά τα υλικά μόνο για ανακύκλωση δεν προορίζονταν, δεν είχα καμιά διάθεση να συμμετάσχω στον εμπαιγμό των σχολείων και των παιδιών. Αν είναι να τα μεταφέρουμε στον Αχελώο απλώς για να τα πετάξουμε, τότε γιατί να κάνουμε τόσο κόπο, δεν τα πετούσαμε καλύτερα εδώ;
    Προς το παρόν, δεν έβρισκα άλλη λύση. Μόνο που, σε μια κάθοδο στην Πάτρα, γέμισα το "φορτηγάκι" μου με ανακυκλώσιμο υλικό και το πήγα πάλι στην ΑΝΥΕΛ!