Τουλάχιστον, όσον αφορά τις εθνικές γιορτές του ΟΧΙ και του Πολυτεχνείου και την ιστορία που τις πλαισιώνει μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με πρόσωπα που έζησαν τα μεγάλα γεγονότα του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου και της δικτατορίας, πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στον αντιφασιστικό αγώνα του λαού μας ενάντια είτε στους ξένους κατακτητές είτε στους ντόπιους δυνάστες. Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν ιστορία, δεν είναι γκραβούρες στους τοίχους των σχολείων, έχουν σάρκα και οστά και μερικοί απ’ αυτούς ζουν ακόμα ανάμεσά μας. Θα μπορούσαν αυτοί να ιστορήσουν απλά και ταπεινά όσα είδαν, όσα έπαθαν ή όσα ονειρεύτηκαν. Να τα ιστορήσουν σε σχολικές αίθουσες με ακροατές τους εμάς και τα παιδιά μας κι όχι σε τίποτα κανάλια… Σκεφτήκαμε λοιπόν να αξιοποιήσουμε αυτή την τελευταία δυνατότητα απευθυνόμενοι σε πρώτη φάση σε εμβληματικές μορφές αυτών των δύο σταθμών της σχετικά πρόσφατης ιστορίας μας. Έτσι καλέσαμε στην Αμφιλοχία τον συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστο, που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο με τη φωνή του ως εκφωνητής του Πολυτεχνείου.
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας και ήρθε την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2006 στο Α΄ Δημοτικό σχολείο Αμφιλοχίας. Όχι για να μιλήσει στα παιδιά όπως έπρεπε κανονικά, αλλά σε μας τους δασκάλους που σμιλεύουμε ψυχές, όταν διδάσκουμε ιστορία και ταυτόχρονα ελευθερία και αξιοπρέπεια. Αλήθεια, πώς μπορεί να διδάξει κανείς ιστορία, πώς μπορεί να μιλήσει για ελευθερία και δημοκρατία, αν δεν είναι ο ίδιος ελεύθερος άνθρωπος; Και φυσικά μέσα στις δύσκολες σημερινές συνθήκες οι δάσκαλοι έχουν κι αυτοί ανάγκη, εκτός των άλλων, από ηθική ενίσχυση και εμψύχωση.
Σκέφτηκα να παρουσιάσω τον Δημήτρη Παπαχρήστο ως ένα συγγραφέα που έγραψε ανάμεσα στα σημαντικά έργα του και πολλά ποιήματα
1.. Όμως το καλύτερό του φρονούμε ότι το έγραψε εκείνη τη φθινοπωρινή νύχτα του 1973 από το ραδιοσταθμό των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Ελλήνων, όταν βροντοφώναξε «ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας».
Εκείνος διάλεξε να συνεχίσει τον αγώνα του έξω από τα κόμματα και την επαγγελματική πολιτική ζωή, γιατί τον ενδιέφερε «ό,τι πιστεύουμε να γίνεται κατά το δυνατό τρόπος ζωής».Έδωσα λοιπόν στους δασκάλους της περιφέρειάς μας τη δυνατότητα να έρθουν και να ακούσουν τον Δημήτρη Παπαχρήστο και να συνομιλήσουν μαζί του για το τότε και το τώρα, γιατί το θέμα μας ήταν «Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα».
Η συγκυρία ήταν κάτι παραπάνω από ευνοϊκή. Ακόμα ήταν νωπά τα γεγονότα από την 33η επέτειο του Πολυτεχνείου και επιπλέον ο κλάδος των δασκάλων μόλις είχε βγει από ένα σκληρό απεργιακό αγώνα έξι βδομάδων, τσακισμένος από τη δοκιμασία αλλά ηθικά δικαιωμένος. Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μου και γέμισε την ευρύχωρη αίθουσα του Α΄ Δημοτικού σχολείου Αμφιλοχίας. Μετά από μια σύντομη και μεστή ομιλία, ακολούθησε διάλογος με τον συγγραφέα. Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις για τα γεγονότα και το σημερινό νόημα του Πολυτεχνείου καθώς ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε ήταν πολύ πλούσιος. Κάποιοι από μας συνεχίσαμε αργότερα τη συζήτηση σε μαγαζί της μικρής μας πόλης, αφού εδώ στην επαρχία δεν έχουμε και πολλές ευκαιρίες.
Πέρα από αυτή τη διαπίστωση, έτσι κι αλλιώς, η ψυχική ανάταση που προσφέρει μια παρόμοια εκδήλωση ήταν απαραίτητη για μας, προκειμένου να συνεχίσουμε το δύσκολο παιδαγωγικό μας έργο.
