Ημερίδα για το πένθος στην παιδική ηλικία*
Το Σάββατο 14 Μαρτίου η εκπαιδευτική κοινότητα Αμφιλοχίας διοργάνωσε ημερίδα με θέμα «Το πένθος στην παιδική ηλικία: Στηρίζοντας το παιδί που θρηνεί».
Την πρόταση άρθρωσε το περασμένο φθινόπωρο ο σχολικός σύμβουλος της Α΄ θμιας εκπαίδευσης της οικείας περιφέρειας και σ’ αυτή ανταποκρίθηκαν έμπρακτα το Α΄ Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Αμφιλοχίας, που εργάστηκαν από κοινού για την πραγματοποίησή της. Γι’ αυτό αποφάσισαν να καλέσουν τη «Μέριμνα». Η «Μέριμνα» είναι μη κερδοσκοπική εταιρεία, έχει έδρα την Αθήνα και αναπτύσσει δραστηριότητες ανά την Ελλάδα με θέμα τη φροντίδα παιδιών και εφήβων που αντιμετωπίζουν σοβαρές αρρώστιες, θρηνούν το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου ή περνούν μια κατάσταση που μπορεί να απειλήσει τη ζωή τους.
Η εκδήλωση δεν ήταν μια ιδέα που έπεσε από τον ουρανό: Αφορμή γι’ αυτή στάθηκαν τα τραγικά περιστατικά που βιώσαμε όλοι πέρυσι, με το χαμό δύο πολύτιμων συναδέλφων. Τα περιστατικά αυτά συγκλόνισαν την τοπική κοινωνία και αναστάτωσαν τη σχολική ζωή των σχολικών μονάδων όπου προσέφεραν τις υπηρεσίες τους για πολλά χρόνια. Όσοι ζούσαμε μέσα και γύρω από τις σχολικές αυτές μονάδες περάσαμε τότε δύσκολες στιγμές, διότι εκτός από τη μεγάλη θλίψη που μας κατείχε, έπρεπε εκ των πραγμάτων να επωμιστούμε το βάρος της στήριξης των παιδιών που έχασαν το δάσκαλό τους. Κι επειδή, παρόμοια περιστατικά, τι τροχαία, τι ανίατες αρρώστιες -φευ- δεν έλειψαν κι όπως ξέρουμε πολύ καλά δεν πρόκειται ποτέ να λείψουν, είδαμε ότι ήταν καιρός να ασχοληθούμε και με τέτοιου είδους θέματα. Για να μη νιώθουμε αδύναμοι και άοπλοι όταν ασκούμε το έργο μας, να μπορούμε δηλαδή να ανταποκριθούμε ακόμα κι όταν δοκιμαζόμαστε από τέτοιες, εξ ορισμού δύσκολες, συνθήκες.
Έτσι, ‘‘την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενοι’’, διοργανώσαμε αυτή την ημερίδα για να την προσφέρουμε όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς των σχολείων μας, αλλά και σ’ ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Η απώλεια και το πένθος, ας μην ξεχνιόμαστε, πλήττουν κάποια στιγμή κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, διότι ο θάνατος αποτελεί μέρος του κύκλου της ζωής. Την εκδήλωση νιώσαμε την ανάγκη να την αφιερώσουμε, ενώπιον πλήθος συναδέλφων, γονιών και φίλων, στους δύο συναδέλφους Γ. Κωνσταντίνου και Γ. Μαρέττα, που χάθηκαν τόσο ξαφνικά και άδικα.
Οι εργασίες της ημερίδας, μετά από μια σύντομη εισαγωγή του σχολικού συμβούλου, διεξήχθησαν σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος έγιναν δύο εισηγήσεις της «Μέριμνας» γύρω από το θέμα μας που κάλυψε με εξαιρετική επιτυχία η ψυχολόγος κ. Όλγα Μεταλληνού, ενώ στο δεύτερο μέρος πραγματοποιήθηκε ένα εργαστήρι για εκπαιδευτικούς αποκλειστικά με εμψυχώτρια την ίδια και με θέμα το ρόλο των εκπαιδευτικών στη στήριξη του μαθητή που θρηνεί.
Κατά τη διάρκεια της ημερίδας, ύστερα από κάθε εισήγηση, ακολουθούσε ανοιχτή συζήτηση με το κοινό. Τα θέματα που θίγονταν και το ύφος των παρεμβάσεων ήταν τέτοια που κράτησαν, στο πρώτο μέρος, αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ο λόγος άμεσος κι αληθινός άνοιγε μέσα μας κύκλους και ζητήματα που όλοι μας, μη γνωρίζοντας τον τρόπο, αποφεύγουμε συνήθως να θίξουμε.
Πράγματι, είναι δύσκολο, πλην όμως αναγκαίο, να μιλά κανείς για θάνατο. Γι’ αυτό είναι ζωτικό να ανοίγει κανείς τα θέματα της απώλειας και του πένθους. Μιλώντας για το θάνατο ο άνθρωπος απ’ τη μια επαναπροσδιορίζει τη σχέση του με τη ζωή, αλλά και με αυτούς που έφυγαν τους οποίους κουβαλά μέσα του. Έτσι τοποθετείται απέναντι στις μεγάλες και μικρές απώλειες στη ζωή του. Απ’ την άλλη δίνει νόημα στην καθημερινότητά του ζώντας την κάθε μέρα σαν ξεχωριστή, αφού ο θάνατος καταστρέφει την ψευδαίσθηση της ατέρμονης συνέχειας. Μ’ αυτόν τον τρόπο συμφιλιώνεται κανείς με ένα φυσικό φαινόμενο, αναδεικνύει την ουσία της ζωής, μαθαίνει να ζει…
…Συζητούσαμε κι οι ώρες περνούσαν. Όσοι συμμετείχαμε στο εργαστήρι μέχρι αργά το βράδυ, απορροφημένοι μιλούσαμε με την ομάδα κι αυτό μας ανακούφιζε, μας γλύκαινε και μας απελευθέρωνε από ένα βάρος που νιώθαμε μέχρι τότε δυσβάσταχτο.
Τώρα τα θέματα άνοιξαν κι επιτέλους «ο δάκτυλος ετέθη επί του τύπου των ήλων». Τώρα κατανοήσαμε ότι μπορούμε. Τώρα είναι η ώρα της πράξης…
Στέφανος Κολοβός
* Πρόκειται για το Δελτίο Τύπου που δώσαμε και δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα ‘‘Μαΐστρος’’
