Lectio Prima
οίκαδε Πάνω Lectio Secunda

Ο ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο Οβίδιος (Publius Ovidius Naso: 43 π.Χ. - 17 μ.Χ.) υπήρξε επικός και ελεγειακός ποιητής. Για λόγους που δε γνωρίζουμε ακριβώς, ο αυτοκράτορας Αύγουστος (63 π.Χ. - 14 μ.Χ.) τον εξόρισε στους Τόμους της Μαύρης θάλασσας (σημ. Κωνστάντζα της Ρουμανίας), όπου ο ποιητής έμεινε μέχρι το θάνατό του. Την εμπειρία του από την εξορία τη γνωρίζουμε χάρη στις ελεγείες που μας άφησε από εκείνη την περίοδο της ζωής του. Οι ελεγείες αυτές απευθύνονται, με τη μορφή συγκινητικών  ποιητικών επιστολών, προς φίλους και γνωστούς. Ο ποιητής τους ζητάει να μεσολαβήσουν στον αυτοκράτορα για να επιστρέψει· παράλληλα υπερασπίζεται με θέρμη το ποιητικό του έργο και μας προσφέρει πολύτιμες αυτοβιογραφικές πληροφορίες.

Ovidius poēta in terrā Ponticā exulat. Epistulas Rōmam scriptitat. Epistulae plenae querelārum sunt. Romam desiderat et fortūnam adversam deplōrat. Narrat de incolis barbaris et de terrā gelidā. Poētam curae et miseriae excruciant. Epistulis contra iniuriam repugnat. Musa est unica amīca poētae.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ο Οβίδιος, ο ποιητής, είναι εξόριστος στη γη του Εύξεινου Πόντου. Γράφει συχνά επιστολές στη Ρώμη. Οι επιστολές είναι γεμάτες παράπονα. Επιθυμεί τη Ρώμη και θρηνεί την αντίξοη τύχη του. Αφηγείται για τους βάρβαρους κατοίκους και για την παγωμένη γη. Έγνοιες και δυστυχίες βασανίζουν τον ποιητή. Με τις επιστολές μάχεται εναντίον της αδικίας. Η Μούσα είναι η μοναδική φίλη του ποιητή.

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

poēta –ae

ποιητής

deplōro, 1

θρηνώ, κλαίω

in (πρόθ. + αφ.)

σε

narro, 1

αφηγούμαι

terra –ae

γη

de (πρόθ. + αφ.)

για

Ponticus –a –um

Ποντικός, του Εύξεινου Πόντου

incola –ae

κάτοικος

exulo (exsulo)

είμαι εξόριστος

barbarus –a –um

βάρβαρος

epistula –ae

επιστολή

gelidus –a –um

παγωμένος

Rōma –ae

η Ρώμη

cura –ae

έγνοια, φροντίδα

scriptito, 1

γράψω συχνά

miseria –ae

δυστυχία

plenus –a –um

γεμάτος

excrucio, 1

βασανίζω

querēla –ae

παράπονο, διαμαρτυρία

contra(πρόθ. + αιτ.)

ενάντια, αντίθετα σε

sunt

είμαι

iniuria –ae

αδικία

desidero, 1

επιθυμώ, μου λείπει κάτι

repugno, 1

αντιμάχομαι, ανθίσταμαι

et (συνδ.)

και

unicus –a –um

μοναδικός

fortūna –ae

τύχη

amīca –ae

φίλη

adversus –a –um

αντίξοος, κακός

Musa –ae

η Μούσα

 Η πρώτη κλίση έχει ονόματα με χαρακτήρα a (amica, -ae  θηλ. η φίλη)

Casus / Πτώση

Ερώτηση

Singularis / Ενικός

Pluralis / Pληθυντικός

Nominativus

ποιος ή τι;

amīc-a

η φίλη
μια φίλη

amīc -ae

οι φίλες , φίλες

Genitivus

τίνος

amīc -ae

της φίλης

amīc -ārum

των φίλων

Dativus

σε ποιον;

amīc -ae

τῇ φίλῃ

amīc -īs

ταῖς φίλαις

Akkusativus

ποιον ή τι;

amīc -am

τη φίλη

amīc -ās

τις φίλες

Ablativus

με τι; από πού;

amīc -ā

με τη φίλη

amīc -īs

με τις φίλες

Vokativus

 

amīc -ā

φίλη

amīc -ae

φίλες


Παντού τονίζεται το πρώτο ī εκτός από τον τύπο amīc-ārum, όπου τονίζεται το a. Οι ίδιες καταλήξεις μερικών πτώσεων σπάνια μας δυσκολεύουν, αφού μπορούμε να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται από τα συμφραζόμενα  Για να ξεχωρίζει η αφαιρετική από την ονομαστική του ενικού των πρωτοκλίτων θα χρησιμοποιείται στην αφαιρετική το σημάδι μακρόχρονης συλλαβής.