Ιμπραήμ πασάς
Ο Ιμπραήμ πασάς υπήρξε στρατιωτικός αρχηγός και πολιτικός ηγέτης και μία σημαντική προσωπικότητα των αρχών του 19ου αιώνα. Στα ελληνικά πράγματα έγινε περισσότερο γνωστός από τη συμμετοχή του στην καταστολή της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε το 1789 στην Καβάλα. Ο πατέρας του Μωχάμετ Αλυ, αλβανικής καταγωγής, είχε νυμφευτεί την Αμινά, χήρα του διοικητή της Καβάλας, με αποτέλεσμα να αποκτήσει μεγάλη περιουσία, που ανάμεσα στα άλλα περιελάμβανε και τη νήσο Θάσο. Μετά το διορισμό του πατέρα του ως πασά της Αιγύπτου μετεγκαταστάθηκε εκεί από το 1805 και γρήγορα διακρίθηκε για τις στρατιωτικές του ικανότητες. Το 1811 ανέλαβε την εκκαθάριση του πασαλικίου από τους Μαμελούκους που δρούσαν στην περιοχή της Ανω Αιγύπτου. Η επιτυχής δράση και η τελική εξουδετέρωση στα 1819 των Βαχαβιτών που είχαν καταλάβει τη Μέκκα και τη Μεδίνα του χάρισε τον τίτλο του πασά από το Σουλτάνο. Κατόπιν επέστρεψε στο Κάιρο και ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση του αιγυπτιακού στρατού κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Το 1824, όταν ο σουλτάνος Μαχμούτ διόρισε τον Ιμπραήμ Βαλή της Κρήτης και του Μοριά, ο πατέρας του Μωχάμετ Αλυ αποφάσισε την ενεργό εμπλοκή των δυνάμεών του στην καταστολή της ελληνικής εξέγερσης. Αφού κατέπνιξε την επανάσταση στην Κρήτη, αποβιβάστηκε το Φεβρουάριο του 1825 στη Μεθώνη με 10.000 άνδρες σπέρνοντας τον πανικό στην Πελοπόννησο. Στις 7 Απριλίου νίκησε τις ελληνικές δυνάμεις στο χωριό Κρεμμύδι Μεσσηνίας, επέβλεψε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή και στις 11 Ιουνίου κατέλαβε την Τριπολιτσά. Τελικά κατόρθωσε να γίνει κύριος σχεδόν ολόκληρης της Πελοποννήσου με εξαίρεση τη Μάνη και το Ναύπλιο και κάποιους άλλους μικρούς θύλακες αντίστασης. Το Δεκέμβριο του 1825 δυνάμεις του αποβιβάστηκαν στη Στερεά Ελλάδα και μετείχαν στην πολιορκία του Μεσολογγίου. Η παρουσία του στην Πελοπόννησο κλονίστηκε μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 8 Οκτωβρίου 1827, όταν μετά την άρνησή Ιμπραήμ να δεχτεί τις προτάσεις των δυνάμεων για τον τερματισμό του Αγώνα, οι στόλοι της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας σύντριψαν τον στόλο του. Τελικά εκκένωσε την Πελοπόννησο τον Σεπτέμβριο του 1828. Οι ρυθμίσεις που ακολούθησαν μετά το τέλος του Αγώνα δεν τον ικανοποίησαν, καθώς ο Ιμπραήμ εκτός από την Κρήτη διεκδικούσε και τη Συρία, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει μακρόχρονος τουρκοαιγυπτιακός πόλεμος από το 1831 μέχρι το 1840, οπόταν με τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε η Αίγυπτος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα εδάφη που είχε καταλάβει. Ο Ιμπραήμ πέθανε το 1848, λίγους μήνες νωρίτερα είχε αναγορευθεί αντιβασιλέας της Αιγύπτου.

Αρχή κεφαλαίου Προηγούμενη σελίδα Επόμενη σελίδα