Ο Κωνσταντίνος Κανάρης υπήρξε μία σημαντική μορφή του 1821 και της μετεπαναστατικής Ελλάδας. Γεννήθηκε πιθανότατα στα Ψαρά στα 1790 και από έφηβος ταξίδεψε με ιστιοφόρα στη Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο. Αν και δε φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αμέσως μετά την κήρυξη της επανάστασης συμμετείχε στον ψαριανό στόλο, όπου εκπαιδεύτηκε στη χρήση πυρπολικών. Το 1822, στις 7 Ιουνίου, ο Κανάρης πραγματοποίησε την πρώτη του επιτυχία με την πυρπόληση της ναυαρχίδας του τουρκικού στόλου στη Χίο, στην οποία τραυματίστηκε θανάσιμα ο τούρκος ναύαρχος Καρά-Αλής. Το γεγονός αυτό, που έκανε τον Κανάρη γνωστό σε όλη την Ευρώπη, ήταν η αρχή μιας σειράς ανάλογων προσπαθειών, καθώς στις 29 Οκτωβρίου κατόρθωσε να πυρπολήσει στην Τένεδο ένα μικρότερο τουρκικό πολεμικό. Στις 4 Αυγούστου 1824 προσπάθησε να πυρπολήσει τούρκικο πλοίο στα στενά της Σάμου. Η προσπάθεια απέτυχε, αλλά ο τουρκικός στόλος ματαίωσε την επίθεσή του εναντίον του νησιού. Λίγο αργότερα η μεγάλη επιχείρηση του Κανάρη εναντίον του αιγυπτιακού στόλου στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας δεν επετεύχθη λόγω των αντίθετων ανέμων, υπήρξε όμως ένας ισχυρός αντιπερισπασμός στη δράση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Αργότερα, ο Ι. Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία του στολίσκου των πυρπολικών. Ο Κανάρης στάθηκε στο πλευρό του Κυβερνήτη μέχρι τη δολοφονία του προσπαθώντας να αμβλύνει τις αντιθέσεις. Επανέρχεται στην πολιτική ζωή με την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Όθωνα, ο οποίος του απονέμει το βαθμό του ναυάρχου. Μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ο Κανάρης αναλαμβάνει το Υπουργείο των Ναυτικών. Το ίδιο υπουργείο θα αναλάβει και στις 16 Μαΐου 1854 κατά τη διάρκεια της αγγλογαλλικής κατοχής. Στις 5 Μαρτίου 1864 γίνεται πρωθυπουργός, αναγκάζεται όμως να παραιτηθεί σε λίγες εβδομάδες. Ο Κανάρης θα διατελέσει ακόμη δύο φορές πρωθυπουργός: το διάστημα 26 Ιουλίου 1864 - 2 Μαΐου 1865 και στην οικουμενική κυβέρνηση της 26ης Μαΐου 1877. Ο Κανάρης πέθανε, εν ενεργεία πρωθυπουργός, στις 2 Σεπτεμβρίου 1877.