Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης υπήρξε ίσως ο σημαντικότερος από τους στρατιωτικούς αρχηγούς που αναδείχθηκαν στη Ρούμελη στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Γεννήθηκε στις ορεινές επαρχίες της Αρτας στα 1780 και φαίνεται ότι ήταν νόθος γιος του ισχυρού αρματολού του Βάλτου Δημήτρη Καραϊσκου, ενώ από την πλευρά της μητέρας του, της Ζωής Ντιμισκή, συνδέονταν συγγενικά με τον αρματολό Ραδοβιτσίου Γώγο Μπακόλα. Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε σε ομάδες κλεφτών, στη συνέχεια στα ένοπλα σώματα του Αλή πασά και, τέλος, στην ομάδα του κλέφτη Κατσαντώνη που στις αρχές του 19ου αιώνα διεκδίκησε, δίχως επιτυχία, το αρματολίκι των Αγράφων. Μετά το θάνατο του Κατσαντώνη και τη διάλυση της ομάδας του, ο Καραϊσκάκης "προσκύνησε" και πάλι στον Αλή πασά και εντάχθηκε στους σωματοφύλακές του.

Στις αρχές του 1821 διέφυγε από τα πολιορκημένα Ιωάννινα και συντόνισε τη δράση του με τους συγγενείς συμμάχους του στις ορεινές επαρχίες της Αρτας. Έλαβε μέρος στις μάχες του Μακρυνόρους, συγκρότησε δική του ομάδα ενόπλων και έως το φθινόπωρο του 1823 διεκδίκησε το αρματολίκι των Αγράφων διατηρώντας επικοινωνία τόσο με την οθωμανική όσο και με την ελληνική πλευρά. Στις συνθήκες αυτές πραγματοποιήθηκε και το σπουδαιότερο έως τότε στρατιωτικό του κατόρθωμα, στη μάχη του Σοβολάκου, τον Ιανουάριο του 1823, όταν εμπόδισε τις δυνάμεις του Ισμαήλ Πλιάσα να επιστρέψουν στα Τρίκαλα μέσω των Αγράφων, μετά την λύση της πρώτης πολιορκίας τυ Μεσολογγίου (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1822). Λίγους μήνες αργότερα εγκατέλειψε τα Αγραφα και κατέφυγε στα Επτάνησα και στη συνέχεια στο Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Εκεί ήρθε σε ρήξη με τις επαναστατικές αρχές, κατηγορήθηκε για προδοσία, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε εκδίωξη από τις επαναστατημένες περιοχές τον Απρίλιο του 1824.

Στους επόμενους μήνες, χάρις στη μεσολάβηση του Κωλέττη, επέστρεψε στο στρατόπεδο των επαναστατών και το Νοέμβριο του 1824 πρωταγωνίστησε στο δεύτερο εμφύλιο πόλεμο στην Πελοπόννησο τασσόμενος με την πλευρά της Διοίκησης. Την άνοιξη του 1825 τέθηκε επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων που διενεργούσαν επιχειρήσεις αντιπερισπασμού στα μετόπισθεν των οθωμανών που πολιορκούσαν το Μεσολόγγι, ενώ το 1826 του ανατέθηκε η γενική αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων της Ρούμελης, δηλαδή η διεύθυνση των επιχειρήσεων για την άρση της πολιορκίας της Ακρόπολης. Τα σώματα που διηύθυνε πραγματοποίησαν σημαντικές φθορές στις δυνάμεις των Οθωμανών, δίνοντας νέα πνοή στην επανάσταση. Πέθανε στις 23 Απριλίου του 1827, την παραμονή της κρίσιμης μάχης του Ανάλατου.