Ο Κιουταχής υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στρατηγούς του οθωμανικού στρατού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μεχμέτ Ρεσίτ πασάς και απέκτησε το προσωνύμιο με το οποίο πέρασε στην ελληνική ιστορία, εξαιτίας της μακράς παραμονής του στην Κιουτάχεια ως διοικητής της. Ο Κιουταχής έφθασε στην Ήπειρο το 1820, όταν ο Αλή πασάς έρχεται σε ρήξη με την Πύλη, ως αρωγός των σουλτανικών στρατευμάτων. Μετά την ήττα και τη θανάτωση του Αλή πασά (Ιανουάριος 1822) ο Κιουταχής παραμένει στην Ήπειρο οι δυνάμεις του τοποθετούνται νοτίως των Ιωαννίνων. Τον Ιούνιο του 1822 το εκστρατευτικό σώμα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου αναγκάζει τον Κιουταχή να υποχωρήσει μετά από μάχη στο Κομπότι. Λίγες μέρες αργότερα όμως ανασυγκροτείται, καταλαμβάνει το ελληνικό στρατόπεδο στην Πλάκα και τον Ιούλιο συντρίβει στο Πέτα τις στρατιωτικές δυνάμεις που είχε υπό τις διαταγές του ο Μαυροκορδάτος. Τον Οκτώβριο του 1822 ο Κιουταχής με τον Ομέρ Βρυώνη επιχειρούν να πολιορκήσουν το Μεσολόγγι. Η οργανωμένη άμυνα και η σθεναρή αντίσταση του πληθυσμού, τους αναγκάζει να υποχωρήσουν. Το Μάιο του 1823 ο Κιουταχής κινείται με σκοπό να καταλάβει τη Μαγνησία. Με δεδομένες τις έριδες των οπλαρχηγών, διαπραγματεύεται με τον αρχηγό του στρατοπέδου στο Τρίκερι Καρατάσο και υπογράφει συνθήκη υποταγής της νοτιοανατολικής Θεσσαλίας. Στα τέλη του 1824 ο Κιουταχής διορίζεται αρχιστράτηγος και Ρούμελη βαλεσής. Στις 15 Απριλίου 1825 στρατοπεδεύει έξω από το Μεσολόγγι και αρχίζει την πολύμηνη πολιορκία της πόλης μέχρι την ηρωική έξοδο των πολιορκημένων στις 10 Απριλίου 1826. Στις 3 Ιουλίου 1826 ο Κιουταχής μεταφέρει τα στρατεύματά του στην περιοχή της Αθήνας, κυριεύει την πόλη και πολιορκεί την Ακρόπολη. Η αντίσταση των Ελλήνων και οι αντιπερισπασμοί του Γ. Καραϊσκάκη κατέστησαν το έργο του δύσκολο, οι αλλαγές όμως στη διοίκηση του ελληνικού στρατεύματος και οι ήττες που επακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα τη συνθηκολόγηση και παράδοση της πόλης στις οθωμανικές δυνάμεις στις 24 Μαΐου 1827. Το 1828 ο Κιουταχής διορίστηκε Ρούμελη Βαλεσής και έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο που ξέσπασε την επόμενη χρονιά. Το 1832 ηττήθηκε από τις δυνάμεις του Ιμπραήμ στον πόλεμο για την κυριαρχία επί της Συρίας και τελικά πέθανε το 1839 κατά τη διάρκεια εκστρατείας εναντίον των Κούρδων.