Ο Ρίτσαρντ Τσώρτς γεννήθηκε το 1809 στην Ιρλανδία και σε ηλικία 16 ετών κατατάχθηκε στο βρετανικό στρατό στη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων. Έλαβε μέρος στον πόλεμο της Αιγύπτου και στη συνέχεια σε διάφορες μάχες στην ιταλική χερσόνησο, φθάνοντας σε ηλικία μόλις 25 ετών στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1809 συμμετείχε στην κατάληψη των Επτανήσων και εισηγήθηκε το σχηματισμό ημι-τακτικών στρατιωτικών σωμάτων από έλληνες ενόπλους, όπως είχαν κάνει οι γάλλοι κύριοι των Ιονίων Νήσων τα προηγούμενα χρόνια. Η εισήγησή του έγινε δεκτή από τη βρετανική στρατιωτική διοίκηση και του ανατέθηκε η υλοποίησή της. Τότε γνωρίστηκε με σημαντικούς οπλαρχηγούς όπως τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Αναγνωσταρά, τον Νικηταρά, τον Δημήτριο Πλαπούτα, τον Κωνσταντή Πετμεζά, τον Αλεξάκη Βλαχόπουλο, τον Λεπενιώτη και με τους περισσότερους από τους αρχηγούς των σουλιωτών. Ο Τσώρτς παρέμεινε επικεφαλής του σώματος αυτού (1ο Σύνταγμα Ελληνικού Ελαφρού Πεζικού του Δούκος της Υόρκης) έως το 1811, οπότε αντικαταστάθηκε. Δυσαρεστημένος, επέστρεψε στην Αγγλία αλλά επεδίωξε να επανέλθει στα Επτάνησα, κάτι που πέτυχε το 1813. Μάλιστα, του δόθηκε εντολή να σχηματίσει και δεύτερο Σύνταγμα. Κατά το 1814 ο Τσώρτς και τα ελληνικά Συντάγματα έλαβαν μέρος στην κατάληψη της Λευκάδας, της Πάργας και των Παξών, ενώ έδρασαν κατά των Γάλλων και στην Ιταλία, λαμβάνοντας μέρος στην κατάληψη της Γένοβας.

Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, τα δυο ελληνικά Συντάγματα διαλύθηκαν, το δεύτερο το 1814 και το πρώτο το 1816. Από το 1817 βρέθηκε στην υπηρεσία του βασιλιά Φερνινάδου της Νάπολης, όπου έλαβε σκληρά μέτρα κατά της ληστείας. Το 1820 του ανατέθηκε η διοίκηση του Παλέρμο και των στρατιωτικών σωμάτων στη Σικελία, ωστόσο, η επανάσταση που ξέσπασε τη χρονιά εκείνη στη Σικελία τερμάτισε βίαια τη σταδιοδρομία του στην ιταλική χερσόνησο. Μάλιστα, συνελήφθη στη Νάπολη, φυλακίστηκε και τελικά απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1821, οπότε και επέστρεψε στην Αγγλία όπου τιμήθηκε από τον βασιλιά Γεώργιο Δ΄ με τον τίτλο του σερ.

Η στρατιωτική αποστολή στην Ελλάδα του ανατέθηκε στις 2 Απριλίου 1827, όταν η Γ΄ Εθνοσυνέλευση τον εξέλεξε ως επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων στην ξηρά (στη θάλασσα επιλέχθηκε ο επίσης βρετανός Τόμας Κόχραν). Λίγες ημέρες αργότερα, έφθασε στη Σαλαμίνα και ανέλαβε τις επιχειρήσεις για την άρση της πολιορκίας της Ακρόπολης, που έως τότε διηύθυνε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Κατηγορήθηκε ότι ευθύνεται για την ήττα στη μάχη του Ανάλατου (24 Απριλίου 1827), η οποία οδήγησε στην παράδοση της φρουράς της Ακρόπολης ένα μήνα αργότερα (24 Μαΐου 1827). Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Τσώρτς αποβιβάστηκε στο Δραγαμέστο και εγκαινίασε τις επιχειρήσεις ανακατάληψης της δυτικής Ρούμελης, πετυχαίνοντας σημαντικά αποτελέσματα (κατάληψη Βόνιτσας, Πρέβεζας, Μακρυνόρους). Παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1829 διαμαρτυρόμενος για τη στάση του Καποδίστρια απέναντί του, ωστόσο παρέμεινε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε μόνιμα έως το θάνατο του, τον Μάρτιο το 1873.