[...] Ημείς αμέσως οπού ακούσαμεν το λυπηρόν τούτο συμβάν εκπλεύσαμεν αμέσως όλος ο στόλος μας. Ειδοποιήσαμεν αμέσως και τους συμμάχους με έκτακτον πλοίον. Δεν ειμπορέσαμεν να φθάσωμεν εγκαίρως, αλλά επεριφερόμεθα έξω της Χίου, επέρναμεν με τας λέμβους μας πολλούς ένθε κακείθε διεσκορπισμένους κατοίκους της αυτής νήσου και αμέσως ενωθέντες όλος ο στόλος ο συμμαχικός και τα μπουρλότα επλεύσαμεν εις το στενόν της Χίου οπού ηύραμεν τον εχθρόν και εναυμαχήσαμεν άπαξ με μεγίστην ζημίαν, όστις εχθρός όλος άραξεν εις τον λιμένα του Πασά η Βρύσις συγκείμενος από εβδομήντα πλοία, της γραμμής και λοιπά. Ημείς ήμεθα έξωθεν του πορθμού περί τας 6 Ιουνίου. Συσκεφθέντες ότι ήτον αδύνατον να ανθέξωμεν με τα πυροβόλα των πλοίων μας εις τόσον αριθμόν δικρότων και φεργάδων απεφασίσθη να τα πυρπολήσωμεν και εκλεχθέντες δύο καπετάνοι μπουρλοτιέριδες, ο Κωνσταντίνος Κανάρης Ψαριανός και ο Ανδρέας Πιπίνος Υδραίος και δύο πολεμικά πλοία να συνοδεύσουν αυτούς και φθάνοντας η νύκτα εκίνησαν με την βοήθειαν του σταυρού και πλησιάσας εις τον εχθρόν ο μεν Κωνσταντίνος Κανάρης το εκόλλησεν ευστόχως εις το τρίκροτον του στολάρχου Αλή Ζαδέ πασά και επυρπολήθη όπου και έγινεν ολοκαύτωμα ο ωμότατος στόλαρχος με πολλού αριθμού Βαρβάρων 7 του Ιουνίου, το δε δεύτερον επιπεσόν και αυτό εις ένα δίκροτον του Ναυάρχου.

Πηγή: Κ. Ράδος, «Το ημερολόγιον της Ψαριανής μοιραρχίδος «Φιλοκτήτης» (13 Απριλίου 1821-28 Ιουνίου 1821)», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος, 9 (1926), σ. 337-338.