Εν τούτοις έφθασε το Πρωτόκολλον της 10/22 Μαρτίου 1829, κατά το οποίον έμελλον να προβάλουν εις τον Σουλτάνον οι δύο μόνον Πρέσβεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, αντιπροσωπεύοντες και την Ρωσίαν, να τεθώσι τα όρια της Ελλάδος από τον κόλπον του Βώλου έως εις τον Αμβρακικόν, διαπερώσης της γραμμής την κορυφήν του Όθρυος, την προς Ανατολάς κορυφήν των Αγράφων ενουμένην με τον Πίνδον, την κοιλάδα του Ασπροποτάμου και το στενόν του Μακρυνόρους αρχόμενον από την πεδιάδα της Αρτης, συμπεριλαμβανομένων των Κυκλάδων Νήσων και της Ευβοίας. Να πληρώνουν οι Έλληνες φόρον ετήσιον γροσίων 1.500.000 Τουρκικών. Να πωλήσουν οι Τούρκοι τας εντός του Νέου Ελληνικού Κράτους ιδιοκτησίαν των. Να διατελή η Ελλάδα υπό την κυριότητα του Σουλτάνου. Να διοικήται δε από αρχηγόν ή ηγεμόνα χριστιανόν διαδοχικόν κατά τάξιν Πρωτοτοκίας, εκλελεγμένον συναινέσει των τριών αυλών και του Σουλτάνου, χάριν δε της μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ανακωχής να μετακληθούν εντός των ορίων του παρά των συμμάχων εγγυωμένου κράτους τα εκτός αυτού ευρισκόμενα Ελληνικά στρατεύματα, πλην χωρίς βλάβης του περί οροθεσίας ζητήματος.

Πηγή: Ν. Σπηλιάδης, Απομνημονεύματα, επιμ. Κ. Διαμάντης, τ. 4, μέρος 1, Αθήνα 1970, σ. 122.