Βενιζελικός, κατέλαβε πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διάφορες διοικητικές θέσεις και διετέλεσε κατά καιρούς υπουργός Παιδείας και Συγκοινωνιών. Εκτοπίστηκε από τη δικτατορία Μεταξά. Κατά την Κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου ανέλαβε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης (Απρίλιος 1944). Τον Οκτώβριο του 1944, μετά την Απελευθέρωση, ήταν εκείνος που ως πρωθυπουργός ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη. Παραιτήθηκε κατά τις εμφύλιες συγκρούσεις το Δεκέμβριο του 1944. Μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου διετέλεσε υπουργός στις κυβερνήσεις του Ν. Πλαστήρα και του Σοφ. Βενιζέλου. Το 1961 ίδρυσε την Ένωση Κέντρου και σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις (Νοέμβριος 1963 και Φεβρουάριος 1964) αναδείχθηκε πρωθυπουργός. Προώθησε μέτρα εκδημοκρατισμού, ανάπτυξης της οικονομίας και εφάρμοσε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Τον Ιούλιο του 1965 εξαναγκάστηκε από τον βασιλιά Κωνσταντίνο σε παραίτηση. Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 τον έθεσε σε κατ' οίκον περιορισμό. Η κηδεία του, το 1968, στάθηκε αφορμή για ένα μαζικό συλλαλητήριο κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών.