Στις μέρες λοιπόν του Βάττου, του οικιστή, που βασίλεψε σαράντα χρόνια, και στις ημέρες του γιου του τού Αρκεσίλαου, που βασίλεψε δεκάξι χρόνια, ο αριθμός των κατοίκων της Κυρήνης ήταν ο ίδιος με τον αριθμό των αποίκων που στάλθηκαν εκεί απ' την αρχή. Μα επί του τρίτου βασιλιά […] η Πυθία παρακίνησε με χρησμό όλους τους Έλληνες ν' ανεβούν στα πλοία και να πάνε να κατοικήσουν μαζί με τους Κυρηναίους στη Λιβύη, γιατί οι Κυρηναίοι τους προσκαλούσαν εκεί με την υπόσχεση να ξαναμοιράσουν τη γη· ο χρησμός που τους έδωσε ήταν αυτός: "Όποιος έρθει στην πολυπόθητη Λιβύη μετά τη μοιρασιά της γης, του λέω πως πικρά θα μετανιώσει αργότερα".

Ηροδότου, Ιστορίαι Δ, 159 (μτφρ. Α. Θεοφίλου)