Κατά το τέλος του Η΄ αι. π.Χ. ιδρύθηκαν οι τρεις πρώτες ελληνικές αποικίες σε παράλια του κόλπου του Τάραντος (σημ. Σικελία): ο Κρότων, η Σύβαρις και ο Τάρας. Οι άποικοι είχαν αποκλειστικά αγροτικά ενδιαφέροντα: για τούτο οι θέσεις που διάλεξαν ήταν παράμερες σε σχέση με τις γραμμές επικοινωνίας μεταξύ Ελλάδος και Τυρρηνικού πελάγους, αλλά παρουσίαζαν εξαίρετα πλεονεκτήματα από άποψη φυσικών πόρων. [...] Στον Κρότωνα, που πρόσφερε μικρό και όχι ασφαλές λιμάνι, αλλά καλές γαίες και το πιο υγιεινό κλίμα της δυτικής πλευράς του κόλπου [...] εγκαταστάθηκαν άποικοι που ήλθαν από τις Ρύπες με αρχηγό τον Μύσκελο. [...] Η Σύβαρις παρήγε μεγάλες ποσότητες δημητριακών, λαδιού, κρασιού, ξυλείας και είχε μεταλλεία αργύρου.

Οι άποικοι που εγκατέλειψαν τη Σπάρτη οδηγήθηκαν από τον αρχηγό τους Φάλανθο στον Τάραντα, θέση που συγκέντρωνε εξαιρετικά πλεονεκτήματα: το μεγαλύτερο και ασφαλέστερο λιμάνι ανάμεσα στα ελληνικά παράλια και στο στενό της Μεσσήνης, φυσική οχυρότητα, άφθονα και γευστικά αλιεύματα, μια εσωτερική θάλασσα κατάλληλη για την καλλιέργεια οστρέων (σημ. οστρακοειδή), και μάλιστα της πορφύρας (σημ. οστρακοειδές από το οποίο παραγόταν το περιζήτητο πορφυρό χρώμα που χρησιμοποιούνταν στη βαφή υφασμάτων), και γη αποδοτική, παρά την ασβεστολιθική σύνθεση του εδάφους και την ξηρότητά του.

Μ. Σακελλαρίου, "Η αποκρυστάλλωση του ελληνικού κόσμου" στο Γ. Χριστόπουλος (εκδ.), Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986, τόμος Β΄ (Αρχαϊκός Ελληνισμός), σ. 60-61.