Άλλωστε και από τα μαθήματα, όσα μεν συνέτειναν στη μόρφωση ήθους ή προκαλούσαν ευχαρίστηση και τέρψη ελευθέρων ανδρών με οκνηρία και απροθυμία τα εμάθαινε, όσα δε απέβλεπαν στο να τονώσουν τη σύνεση και την ενεργητικότητα, εξαιρετικά, παρά την ηλικίαν του, τα επρόσεχε, γιατί επίστευε ότι αυτά ταιριάζουν στη φύση του. Γι' αυτό αργότερα εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους μορφωμένο τον ειρωνεύονταν στις λεγόμενες ελευθέριες και αστείες ασκήσεις (για την αδεξιότητά του) αναγκαζόταν να αμύνεται με κάποιαν υπεροψία λέγοντας ότι δεν ξέρει μεν να συντονίση λύρα και να παίξη κιθάρα, ξέρει όμως να παραλάβει μια μικρή και άδοξο πόλη και να την κάμη μεγάλη και ένδοξη.

Πλούταρχος, Θεμιστοκλής 2.11-23:

Μετάφραση Θ.Γ. Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Ι.Ν. Ζαχαρόπουλος.