Κατά τα βυζαντινά συμπόσια, ιδίως αυτά που οργανώνονταν από μέλη της ανώτερης τάξης το φαγητό και τις προπόσεις ακολουθούσαν τραγούδια, και σε αρκετές περιπτώσεις χοροί, ενώ γελωτοποιοί και νάνοι διασκέδαζαν τους καλεσμένους:

Κατά τα συμπόσια, και μάλιστα τα ιδιωτικά και τα αρχοντικά, μετά το φαγητόν και τας προπόσεις, τουλάχιστον κατά τους παλαιότερους αιώνας επηκολούθει ο κώμος, τουτέστιν άσματα ερωτικά, συμποτικά και θεατρικά, υπό τους ήχους σύριγγος και αυλού και κιθάρας, προς δε και χοροί, υπό τους ήχους κροτάλων, τυμπάνων και κυμβάλων. Ίνα δε η τέρψις καταστή μεγαλυτέρα, πολλοί των ευπόρων εισήγον εις τα συμπόσια, παρά τους κιθαρωδούς, αυλητάς και αυλητρίδας και ορχηστρίδας, ας ως πόρνας χαρακτηρίζουσιν οι συγγραφείς, και παρασίτους και ορχηστάς και γελωτοποιούς και κόλακας και μίμους και νάννους, εις θέατρον ούτως μεταβάλλοντες το συμπόσιον.

[...]

σημειωτέον δε ότι κατά τους παλαιότερους αιώνας, τουλάχιστον μέχρι του Ε, οι συμποσιάζοντες, κατά το αρχαίον έθιμον, έφερον στεφάνους περί την κεφαλήν ή τους τραχήλους, επί δε των τραπεζών ετοποθέτουν διάφορα άνθη.

Φαίδωνος Κουκουλέ, Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, τ. Ε, σελ. 192-193, Αθήνα, 1952.