[...] αν εξετάσει κανένας πώς φέρονται οι δυνατοί (οι ισχυροί γαιοκτήμονες) στους άθλιους και ταλαίπωρους γεωργούς, θα δει ότι είναι χειρότεροι από τους βαρβάρους. Γιατί σ' αυτούς που λιώνουν από την πείνα και καταπονούνται σ' όλη τους τη ζωή, επιβάλλουν [...] επίπονες αγγαρείες και τους φέρονται σαν να ήταν όνοι ή ημίονοι ή, πολύ περισσότερο, σαν άψυχα πράγματα. Και δεν τους αφήνουν να πάρουν ανάσα και τους ζητάνε τα μισθώματα, είτε είχανε καλή σοδειά, είτε όχι, χωρίς διόλου να τους συμπονούν.

Oμ. εις Mατθ. 61.3: PG 58.591.

I. Καραγιαννόπουλος, Το Βυζαντινό Κράτος, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 87.

Γεωργικός Νόμος

"Aν ένας αγρότης μπει σ' ένα χωράφι χωρίς τη γνώση του ιδιοκτήτη και οργώσει ή σπείρει, να μην λάβει ούτε την αμοιβή για το όργωμα ή ούτε μέρος της σοδειάς για τη σπορά-όχι, ούτε το σπόρο που ξόδεψε.

Aν δύο αγρότες συμφωνήσουν μεταξύ τους μπροστά σε τρεις ή τέσσερις μάρτυρες να ανταλλάξουν τα χωράφια τους και συμφωνούσαν σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, η αποφασιστικότητα και η ανταλλαγή τους να μείνουν σταθερές και σίγουρες και απρόσβλητες.

Aν δύο αγρότες, ο A και ο B, συμφωνήσουν να ανταλλάξουν τα χωράφια τους για την περίοδο της σποράς και ο A αναθεωρήσει, τότε, αν ο σπόρος έχει ριχθεί, δεν μπορούν να αναθεωρήσουν. Αλλά αν ο σπόρος δεν έχει πέσει μπορούν να αναθεωρήσουν. Aλλά αν ο Α δεν έχει οργώσει ενώ ο Β έχει οργώσει, ο Α θα οργώσει επίσης".

W. Ashburner, "The Farmer's Law", Journal of Hellenic Studies 32 (1912), 87-95

Από: D. Geanakoplos, Byzantium. Church, Society and Civilization Seen through Contemporary Eyes, Chicago 1986, 231 κ.εξ.