Είμαι του ήλιου θυγατέρα* η πιο απ’ όλες χαϊδευτή, χρόνια η αγάπη του πατέρα σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί. Όσο να γείρω νεκρωμένη, αυτόν το μάτι μου ζητεί. Είμαι η ελιά η τιμημένη!
Φρίκη, ερημιά, νερό, σκοτάδι, τη γη τη θάψαν μια φορά. Εμέ ζωής φέρνει σημάδι στο Νώε η περιστερά. Όλης της γης είχα γραμμένη την ομορφάδα και χαρά. Είμαι η ελιά η τιμημένη!
Όπου κι αν λάχω* κατοικία, δεν μου απολείπουν οι καρποί. Ως τα βαθιά μου γερατεία δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή. Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη κι είμαι γεμάτη προκοπή. Είμαι η ελιά η τιμημένη!
Εδώ στον ίσκιο μου αποκάτου ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά Του λίγο προτού να σταυρωθεί. Το δάκρυ Του, δροσιά αγιασμένη, έχει στη ρίζα μου χυθεί. Είμαι η ελιά η τιμημένη!
O Ξέρξης, μετά την ήττα στη Σαλαμίνα, αναχώρησε βιαστικά για την πατρίδα
του. Δεν εγκατέλειψε όμως το σχέδιό του να υποδουλώσει την Ελλάδα. Για το λόγο
αυτό άφησε πίσω το γαμπρό του Μαρδόνιο με αρκετές χιλιάδες στρατό. O Μαρδόνιος,
επειδή ερχόταν ο χειμώνας, έφυγε από την Αττική και πήγε στη Θεσσαλία. Εκεί
ήταν πιο εύκολο να βρει τροφή για το στρατό και το ιππικό του. Στο διάστημα
αυτό ετοίμαζε τα σχέδιά του. Έστειλε μάλιστα αγγελιαφόρους στην
Αθήνα και ζήτησε συμμαχία. Oι Αθηναίοι όμως δε δέχτηκαν τις προτάσεις του.
Μόλις άρχιζε το καλοκαίρι (479 π. Χ.), ο Μαρδόνιος ξεκίνησε για την Αθήνα,
αλλά και τούτη τη φορά η πόλη ήταν άδεια. Oι κάτοικοί της την είχαν
εγκαταλείψει αναζητώντας άλλο μέρος με περισσότερη ασφάλεια. Στο μεταξύ,
πελοποννησιακός στρατός με αρχηγό τον Παυσανία έφτασε στην Αττική. O Μαρδόνιος,
μόλις έμαθε τον ερχομό των Πελοποννησίων, κινήθηκε προς τις Πλαταιές, όπου και
στρατοπέδευσε. Αποφάσισε να δώσει τη μάχη σε μια περιοχή κοντά στον Ασωπό
ποταμό. Διάλεξε ειδικά ένα πεδινό μέρος, για να μπορεί να χρησιμοποιήσει άνετα
το ιππικό του.
Oι Πέρσες
επιτέθηκαν πρώτοι με όλες τους τις δυνάμεις. Συνάντησαν όμως την αντίσταση των
ενωμένων Ελλήνων και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Ένας Σπαρτιάτης μάλιστα
σκότωσε το Μαρδόνιο. Πολλοί για να σωθούν έτρεξαν σ’ ένα ξύλινο στρατόπεδο που
είχε στηθεί εκεί κοντά. Αλλά κι εκεί δεν ένιωθαν ασφαλείς και αποφάσισαν να
πάρουν το δρόμο του γυρισμού, αφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς.
Μετά τη μάχη
οι Έλληνες μοίρασαν μεταξύ τους τα λάφυρα και πρόσφεραν θυσίες
στους θεούς. Την ίδια μέρα, που έγινε η μάχη στις Πλαταιές, νικήθηκε και ο
περσικός στόλος στη Μυκάλη.
Με τις νίκες
αυτές πέρασε οριστικά ο περσικός κίνδυνος. Oι ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας
κέρδισαν την ελευθερία τους. Oι Έλληνες, περήφανοι για το κατόρθωμά τους,
επέστρεψαν στην ειρηνική ζωή, προόδευσαν οικονομικά και δημιούργησαν σπουδαία
καλλιτεχνικά έργα.
