Στον Πόρο και το ηφαίστειο των Μεθάνων

Στον Πόρο και το ηφαίστειο των Μεθάνων

Δραστηριότητες που μετατρέπονται σε εμπειρίες ζωής, φύση που συναρπάζει, χρώματα που γοητεύουν, μυρωδιές που μεθούν, πάνω από όλα άνθρωποι που σε παίρνουν από το χέρι και σε ταξιδεύουν σε μέρη μαγικά; Κι όλα αυτά τόσο κοντά, στο συναρπαστικότερο Σαββατοκύριακο που θα μπορούσες να έχεις; Ναι, αν μιλάμε για τον Σαρωνικό.!

Φτάνω στον παραθαλάσσιο οικισμό του Γαλατά και συναντώ τον Στέλιο και τον Σπύρο. Δυο αδέρφια, άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους και θέλησαν να αναδείξουν τα κρυμμένα μυστικά του, να γνωρίσουν τις απάτητες γωνιές του σε αυτούς που ψάχνουν για δράση και περιπέτεια. Δημιούργησαν, λοιπόν, την Greece Sports Travel, μια ομάδα με εξασφαλισμένο το οικογενειακό κλίμα, αφού συμμετέχουν και οι γυναίκες τους, η Γιώτα και η Ραμόνα. Μου εξηγούν πως πάντα ήθελαν να συνδυάσουν τη λατρεία τους για τη δράση και τα extreme sports με τον πλούσιο φυσικό θησαυρό της περιοχής που μεγάλωσαν. Και έτσι γεννήθηκε το Greece Sports Travel. Για όσους αγαπούν τις απαράμιλλες ομορφιές της Ελλάδας, τον αθλητισμό και τα ταξίδια.

Καθώς συζητάμε για τις πολλές και διαφορετικές αυθεντικές εμπειρίες που σε βοηθούν να ζήσεις, εγώ έχω ήδη κατασταλάξει. Τους ξεφουρνίζω πως έχω έρθει αποφασισμένος να γνωρίσω ένα από τα πέντε, μόλις, ενεργά ηφαίστεια της χώρας, το ηφαίστειο των Μεθάνων. Τους ρωτώ τι θα χρειαστώ. Η απάντηση είναι ανέλπιστα θετική. Αθλητικά παπούτσια και καλή διάθεση. Για όλα τα υπόλοιπα αφήνομαι στα χέρια τους. Μπαίνουμε στα τζιπ και οδηγούμαστε μέσα από στενούς δαιδαλώδεις δρόμους στη χερσόνησο των Μεθάνων. Εγώ έχω αποπροσανατολιστεί μα ο Στέλιος που οδηγεί ξέρει την περιοχή σαν την παλάμη του χεριού του.

Περνάμε από γραφικά παραθαλάσσια ψαροχώρια όπως το Βαθύ. Η αρμύρα κατατρώει τις άκρες του δρόμου, τις σκουριασμένες βάρκες των ψαράδων και τα ερημωμένα λευκά σπίτια με τα ξύλινα μπλε παραθυρόφυλλα. Τελευταία ένδειξη οργανωμένου οικισμού η Καμένη Χώρα. Μόνο και μόνο από το όνομα στην ταμπέλα, καταλαβαίνω ότι πλησιάζουμε. Πράγματι, στα δεξιά του δρόμου βρίσκονται τα μετρημένα στα δάχτυλα των χεριών σπίτια του οικισμού και στα αριστερά ένας μαύρος όγκος στερεοποιημένης λάβας ορθώνεται μπροστά μας. Το όνομα του χωριού Καμένη Χώρα δεν είναι τυχαίο. Το μέρος καταστράφηκε από την έκρηξη του ηφαιστείου τον 3ο αιώνα π.Χ. , όταν η λάβα που ξεχύθηκε κατέκαψε τα πάντα στο πέρασμά της. Πριν από περίπου 600 χρόνια, Αρβανίτες κατοίκησαν την άγονη αυτή περιοχή χρησιμοποιώντας τις σπηλιές που είχαν δημιουργηθεί λόγω του ηφαιστείου είτε ως φυσικά ψυγεία για τα τρόφιμά τους (το καλοκαίρι είναι πολύ δροσερές) είτε ως στάβλους για τα ζωντανά τους (τον χειμώνα βγαίνει ζεστός αέρας από τα έγκατα της γης). Όπως με πληροφορεί ο Στέλιος, είναι οι ίδιοι που διαμόρφωσαν σχεδόν όλες τις πλαγιές που φτάνει το μάτι μου με ξερολιθιές και αναβαθμίδες ώστε να δημιουργήσουν λίγα μέτρα καλλιεργήσιμου εδάφους.

Τραβάμε χειρόφρενο. Φτάσαμε. Ο Σπύρος μας προμηθεύει με νερό και μπατόν πεζοπορίας και ξεκινάμε. Μας περιβάλλουν αμέτρητα πεύκα που έχουν στρώσει μπροστά μας ένα κόκκινο χαλί από πευκοβελόνες. Κάθε φορά που κάνω και ένα βήμα, ακούω να σπάνε και μερικές δεκάδες από αυτές. Έντονη μυρωδιά της φημισμένης ρίγανης των Μεθάνων γαργαλά τη μύτη μου. Διανύουμε μερικά ανηφορικά μέτρα, πέτρα στη πέτρα, που αναγκάζουν τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα να κυλήσουν στο μέτωπό μου. Φτάνοντας, όμως, στην κορυφή αποζημιώνομαι. Όλος ο Σαρωνικός κόλπος απλώνεται μπροστά στα μάτια μου και νιώθω ότι κοιτάζω έναν τρισδιάστατο χάρτη, ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό. Στα δεξιά μου, μπροστά μπροστά το Αγκίστρι και πίσω του η Αίγινα. Στο βάθος, τα παράλια της Αττικής και το απλωμένο σεντόνι από τσιμεντένια σπίτια μού θυμίζουν πόσο τυχερός είμαι που ξέφυγα, έστω για λίγο. Στα αριστερά μου, η ανατολική Πελοπόννησος, άγρια και βραχώδης. Μια παλέτα χρωμάτων. Το καφέ χρώμα της λάβας με το κόκκινο των ηφαιστειακών βράχων, το πράσινο των διάσπαρτων πεύκων μεγάλης ηλικίας και το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού.

Κατηφορίζουμε για να βγούμε στον αμαξωτό δρόμο περνώντας μέσα από φυσικές στοές σκιάς που προσφέρουν κουμαριές. Οι μυρωδιές εντείνονται. Λόγω του εύφορου ηφαιστειακού εδάφους ευδοκιμούν σχίνα, θυμάρι, φασκόμηλο και άλλα αρωματικά και φαρμακευτικά βότανα. Σπάνια αγριολούλουδα και ορχιδέες προστίθενται στην πλούσια χλωρίδα της περιοχής. Την ώρα που σταματάμε για να ξεκουράσουμε τα γόνατά μας, ο Σπύρος μας εξηγεί πως συνεχώς αυξάνονται οι τουρίστες που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο να περάσουν τις διακοπές τους, παράλληλα με το άραγμα πάνω σε μια ξαπλώστρα, πλάι στην παραλία. Για του λόγου το αληθές, καθώς το τέλος του μονοπατιού φτάνει, συναντάμε στον δρόμο αρκετούς περιπατητές, ανάμεσά τους μια έγκυο και μια οικογένεια· η πεζοπορία δεν έχει όριο ηλικίας και δεν αποκλείει κανέναν.

Στην παρέα μας έχουμε πια και τη Λάκι, τη συμπαθέστατη σκυλίτσα του Σπύρου που μας ακολουθεί στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής. Αντικρίζουμε την πινακίδα που γράφει «Ηφαίστειο – Volcano». Ολόκληρη η χερσόνησος κρύβει 30 κρατήρες κι εμείς θα επισκεφτούμε αυτόν κοντά στη Καμένη Χώρα. Ο Σπύρος μου τονίζει πως το μονοπάτι που βαδίζουμε ανήκει σε ένα δίκτυο ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών που ένωναν τα χωριά του τόπου με σκοπό την εξυπηρέτηση για μετακίνηση και μεταφορά αγαθών από τους κατοίκους. Τώρα πια, τα περισσότερα έχουν κλείσει αλλά με πρωτοβουλία των ντόπιων κάποια παραμένουν ανοιχτά. Η διαδρομή είναι εύκολη και μικρή. Σαν χέλι ξεδιπλώνεται και μας οδηγεί σε κοκκινωπούς εντυπωσιακούς βράχους που φαίνονται έτοιμοι να φύγουν από τη θέση τους. Η πανοραμική θέα σου κόβει την ανάσα. Η τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου έγινε το 1700, υποθαλάσσια. Εμείς τώρα, πατάμε την κορυφή του στα 410 μέτρα υψόμετρο όπου βρίσκουμε μια εντυπωσιακή σπηλιά. Οι ντόπιοι την αναφέρουν ως «κρατήρα» αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι όπως μου υπογραμμίζει ο Στέλιος. Καθώς μπαίνουμε μέσα, εντύπωση μου προκαλούν οι λείοι τοίχοι που σαν κώνος καταλήγουν σε τεράστιους βράχους. Κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας κι ανάμεσά τους ανοίγματα, όπου διακρίνουμε το φως του ουρανού.

Παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού, περνάμε δίπλα από το σπήλαιο Περιστέρι. Το όνομα του οφείλεται στους σταλακτίτες που έμοιαζαν με περιστέρια. Είναι ηλικίας 2,5 εκατ. ετών και έχει μήκος 250m. Ο ήλιος έχει πέσει και δεν προλαβαίνουμε να δούμε τους τρεις θαλάμους, οι δύο καλυμμένοι με νερό, που ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του ‘70. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως θα ξανάρθω. Προς το παρόν, γυρίζω πίσω στον Γαλατά ώστε να ξεκουραστώ. Απέναντι, το αρχοντικό νησί του Πόρου είναι η καλύτερη εικόνα για να ανακτήσω δυνάμεις.

Πραγματικά, την επόμενη μέρα νιώθω αναζωογονημένος. Ξαφνικά, ο ήχος κλήσης του κινητού μου με βγάζει από την νιρβάνα που με περιβάλλει. Είναι ο Στέλιος. Δίνουμε ραντεβού στον Ρώσικο ναύσταθμο, την υπέροχη και ιστορική παραλία του Πόρου. Τα κτίρια που βρίσκονται σήμερα στην παραλία χρησίμευαν ως αποθήκες υλικών και τροφίμων καθώς και μαγειρεία, για τον Ρωσικό Στόλο που βρισκόταν στη Μεσόγειο τον 19ο αιώνα. Βλέπω αυτόν και τον Σπύρο να έρχονται φορτωμένοι με τα διθέσια σκάφη τύπου καγιάκ στον ουρανό των τζιπ του Greece Sports Travel. Ένα συναίσθημα κυριαρχεί: Ανυπομονησία.!

Πηδάω μέσα στο καγιάκ. Ο Στέλιος μου δίνει το διπλό κουπί και ξεκινάμε. Ανοιγόμαστε και ταξιδεύουμε απέναντι από τα παράλια του Πόρου. Περνάμε από τους φάρους που οριοθετούν το νησί. Φτάνουμε μέχρι τον φάρο «Ντάνα» που δεσπόζει στην είσοδο του κόλπου του Πόρου, χτίστηκε το 1870 από την Γαλλική Εταιρεία Οθωμανικών Φάρων και είναι ένας από τους πιο όμορφους πετρόκτιστους τετράγωνους φάρους της χώρας μας. Πλησιάζουμε σε μια ερημική, μη προσβάσιμη από στεριά, παραλία και βουτάμε στα κρύα παρθένα νερά της. Οι πατούσες μου χώνονται στον λασπωμένο βυθό. Σκέφτομαι πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος…

Το καλύτερο, όμως, μου το φυλάνε για το τέλος. Στο γυρισμό αποβιβαζόμαστε στο νησάκι Δασκαλιό (για τους ντόπιους) ή Έρως από το 2002. Η νέα του ονομασία οφείλεται στο σχήμα του. Αν το κοιτάξεις από ψηλά, έχει σχήμα καρδιάς.! Με το που πατήσεις τα χώματά του θα δεις το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου ή αλλιώς Παναγίτσα. Μια εκκλησία που πολλοί επιλέγουν για τον γάμο τους για ευνόητους λόγους. Ο Σπύρος, μάλιστα, μου δείχνει φωτογραφίες από τη βάπτιση του μικρού του γιου που έγινε εδώ. Μπαίνουμε ξανά στα καγιάκ και η ωραιότερη στιγμή έφτασε. Με δυο χεριές αφήνουμε το νησάκι και γυρίζουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Ο γλυκός κόκκινος ήλιος χάνεται πίσω από τους ορεινούς όγκους του Μοριά και η θάλασσα βάφεται με το χρώμα του ρόδου. Επιπλέουμε πάνω της και τα σκάφη έχουν πάρει μια ολόχρυση απόχρωση. Αφού και το τελευταίο εκατοστό του πιο λαμπρού άστρου μας χαθεί, επιστρέφουμε γεμάτοι και ευτυχισμένοι πίσω…

*Τα άρθρα δημοσιεύονται στο ταξιδιωτικό περιοδικό ”Έπαθλο”



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *