10/08/2008

Οχι στο «νόμο-πλαίσιο» των ΑμεΑ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ

«Οπισθεν ολοταχώς» σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό μέλλον των παιδιών με αναπηρίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, σηματοδοτεί το νέο σχέδιο νόμου για την ειδική αγωγή-εκπαίδευση, που αναμένεται να φτάσει για ψήφιση στη Βουλή πριν από το τέλος του καλοκαιριού.

Ενώ περίπου το 90% των 200.000 παιδιών σχολικής ηλικίας με αναπηρίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παραμένει εδώ και χρόνια «εξόριστο» από τα βασικά στάδια της εκπαίδευσης, το υπό ψήφισιν νομοσχέδιο συναντά την καθολική αποδοκιμασία των εμπλεκόμενων φορέων. Απαντες -άλλοι σκληρότερα και άλλοι ηπιότερα- εκφράζουν την ανησυχία τους, ότι ο νέος νόμος θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τον αποκλεισμό από την εκπαιδευτική διαδικασία!

Η δημόσια διαβούλευση, που έχει ξεκινήσει από τον Μάιο, κομίζει ένα σαφές μήνυμα, που, έστω την ύστατη ώρα, επιβάλλεται να γίνει κατανοητό από τον αρμόδιο υπουργό, Ευρ. Στυλιανίδη: Ολοι είναι εναντίον! Συγκεκριμένα:

* Οι παρατηρήσεις και προτάσεις της Εθνικής Συνομοσπονδίας ΑμεΑ για προσθήκες ή καταλυτικές αλλαγές σε άρθρα του νέου νόμου, ξεπερνούν τις 50! Παρά το «ήπιο» των διατυπώσεων στις θέσεις της συνομοσπονδίας, πρακτικώς η ΕΣΑμεΑ προτείνει έναν εξ ολοκλήρου διαφορετικό νόμο.

* Σκληρότατος ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Ειδικής Αγωγής, εκτιμά ότι «ο νέος νόμος υπονομεύει την όποια προοπτική σχολικής ένταξης των ατόμων με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. «Πρέπει να αποσυρθεί».

* Και ο Συνήγορος του Πολίτη, παρεμβαίνοντας «προληπτικά» στη δημόσια συζήτηση, επισείει τους κινδύνους που εγκυμονεί το νέο νομοσχέδιο. Επισημαίνει ότι δεν περιλαμβάνονται πλέον κάποιες κατηγορίες μαθητών όπως λ.χ. «όσοι έχουν σύνθετες γνωστικές, συναισθηματικές και κοινωνικές δυσκολίες» σε αυτούς που έχουν δικαίωμα παροχής ειδικών υποστηρικτικών μέτρων, αλλά και ότι περιορίζεται η δυνατότητα φοίτησης σε γενικά σχολεία μη αυτοεξυπηρετούμενων μαθητών με κινητικές αναπηρίες.

Μέσα στα δεκάδες άρθρα του νέου νομοσχεδίου, εμφανίζονται κάμποσες «πατάτες» που αποδεικνύουν είτε αντιδραστικές προθέσεις είτε και την άγνοια των συντακτών. Παραθέτουμε δύο που «βγάζουν μάτια»:

Α Ιδρύονται κέντρα πρώιμης παρέμβασης μέσα στα ειδικά νηπιαγωγεία. «Τέτοια κέντρα δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο» αξιολογεί η πρώην πρόεδρος τμήματος Ειδικής Αγωγής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Βενέτα Λαμπροπούλου, συμπληρώνοντας: «Αν οι συντάκτες του νόμου εννοούν τα Κέντρα Εγκαιρης Παρέμβασης, έπρεπε στοιχειωδώς να γνωρίζουν ότι τα κέντρα αυτά απευθύνονται σε βρέφη μέχρι 4 ετών και όχι σε παιδιά νηπιακής ηλικίας!»

Β Αφαιρείται το δικαίωμα των γονέων να συναποφασίζουν για το μέλλον των παιδιών τους! Συγκεκριμένα, στο άρθρο 5 §3, σαφώς αναφέρεται ότι αναφορικά με τον σχεδιασμό του εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος από το «αρμόδιο» διαγνωστικό κέντρο, η άποψη των γονέων δεν είναι δεσμευτική! Η συγκεκριμένη αναφορά συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία. Μια «ρύθμιση» δηλωτική μιας αντίληψης πατερναλιστικής, που «θέλει» τα παιδιά με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες βορά πάσης φύσεως συμφερόντων. Υπέρ αυτών -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- λειτουργεί το νέο «νομοσχέδιο της ντροπής», που προωθεί αντί να περιορίζει τον εκπαιδευτικό αποκλεισμό. Απροκάλυπτα.