ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

(από το κακό στο χειρότερο)

του Θέμη Κοτσιφάκη,

Γενικού Γραμματέα  του ΔΣ της ΟΛΜΕ,

μέλους της Ε.Ε. της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εκπαιδευτικών (E.T.U.C.E. και E.I.E)

Μια ακόμα πράξη στο συνεχιζόμενο έργο της συνεχούς υποβάθμισης της αρχικής εκπαίδευσης και της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών παίχτηκε και αυτό το καλοκαίρι. Η πολιτεία, διά του Υπουργείου Παιδείας, με τον πρόσφατο νόμο (3687/08) που ψηφίστηκε μέσα το καλοκαίρι, απεμπόλησε την υποχρέωσή της να εκπαιδεύει καλύτερους εκπαιδευτικούς. Αντικατέστησε την ετήσια αρχική εκπαίδευση των υποψηφίων εκπαιδευτικών του κλάδου ΤΕ με μια απλή τρίμηνη επιμόρφωση! Τα προηγούμενα χρόνια με μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων  ουσιαστικά είχε ακυρώσει την υποχρεωτική ετήσια εκπαίδευση σε αρκετούς κλάδους εκπαιδευτικών πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην ΑΣΠΑΙΤΕ (πρώην ΣΕΛΕΤΕ), καθιστώντας το παιδαγωγικό πτυχίο προαιρετικό! Είχε προηγηθεί βέβαια και το βάφτισμα διά νόμου δεκάδων πανεπιστημιακών τμημάτων αυθαίρετα σε «καθηγητικές» σχολές. Έτσι ξεμπέρδεψε με το θέμα!!

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Οι αρμόδιοι του Υπουργείου Παιδείας, σήμερα αλλά και παλαιότερα, διακηρύσσουν πως επιδιώκουν την αναβάθμιση της ποιότητας στην εκπαίδευση. Διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα, όταν δεν συνοδεύονται από ανάλογες πολιτικές για την εκπαίδευση. Ποιότητα στην εκπαίδευση σημαίνει βελτίωση των υποδομών και ιδιαίτερη φροντίδα για το ανθρώπινο δυναμικό της. Σημαίνει ουσιαστική βελτίωση τόσο της αρχικής εκπαίδευσης  όσο και της συνεχούς επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Σημαίνει διαρκή στήριξη του εκπαιδευτικού για να επιτελέσει το ιδιαίτερα σημαντικό έργο του, όπως όλοι αναγνωρίζουν. Και αυτό σημαίνει επιστημονική, κοινωνική και οικονομική βελτίωση της θέσης των εκπαιδευτικών.

Πώς όμως πραγματώνονται στην τρέχουσα εκπαιδευτική πολιτική αυτές οι διακηρύξεις;

Είναι διαπιστωμένη ανάγκη, αποτυπωμένη στα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων, αλλά και στις προγραμματικές δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, ότι πρέπει να βελτιωθεί ουσιαστικά τόσο η αρχική εκπαίδευση όσο και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Ιδιαίτερα στη δευτεροβάθμια  εκπαίδευση η παιδαγωγική κατάρτιση των εκπαιδευτικών είναι ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια για τους περισσότερους κλάδους. Και όταν αναφερόμαστε στην παιδαγωγική  κατάρτιση, δεν εννοούμε την παρακολούθηση μόνο κάποιων παιδαγωγικών μαθημάτων, αλλά ένα πλήρες και υψηλού επιπέδου πρόγραμμα των υποψηφίων να εργαστούν στην εκπαίδευση στους τομείς παιδαγωγικής, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, διδακτικής και πρακτικής άσκησης σε σχολεία. Η υλοποίησή του προϋποθέτει έγκαιρο διορισμό, ώστε ο εκπαιδευτικός να θητεύει για ένα διάστημα στο μελλοντικό χώρο εργασίας και παράλληλα να παρακολουθεί ένα επαρκές πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης που σήμερα «κακοποιείται» στις συμπληγάδες των Σαββατοκύριακων και της σχεδιαστικής προχειρότητας.

Και βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση είναι και αυτό που χρόνια απαιτεί το εκπαιδευτικό κίνημα: η πολιτεία πρέπει να στηρίζει τον εκπαιδευτικό με διαρκή επιμόρφωση και  κυρίως με την καθιέρωση της ετήσιας επιμόρφωσης με ταυτόχρονη απαλλαγή από τα διδακτικά του καθήκοντα. Προτάσεις για αυτό έχει εδώ και πολλά χρόνια καταθέσει η ΟΛΜΕ. Οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας δηλώνουν πως συμφωνούν, αλλά τελικά αυτή η συμφωνία τους είναι μόνο στα λόγια.

Ο σημερινός Υπουργός Παιδείας κ. Στυλιανίδης, αντί να δεσμευτεί πως θα προχωρήσει στην υλοποίηση των προτάσεων του κλάδου μας (η ΟΛΜΕ κατέθεσε πρόσφατα ένα πολυσέλιδο κείμενο με πλήθος συλλογικά επεξεργασμένων προτάσεων), προχώρησε σε  μια δήθεν «διαβούλευση» καλώντας τους συλλόγους διδασκόντων να προτείνουν,  χωρίς το ΥΠΕΠΘ να παρουσιάσει ούτε μια γραμμή δικών του προτάσεων! Τις προτάσεις δε των συλλόγων θα επεξεργαστούν οι διορισμένοι προϊστάμενοι και περιφερειάρχες!  Προφανώς κατασκευάζεται με αυτό τον τρόπο η «συμφωνία των εκπαιδευτικών» με αυτά που θα νομοθετήσει το Υπουργείο Παιδείας.

Όμως ποια βελτίωση της κατάστασης μπορεί κανείς να αναμένει από ένα υπουργείο Παιδείας που συνεχώς καταργεί ακόμα όσα είχαν θεσμοθετηθεί πριν από 23 χρόνια (με το ν.1566/85)  στον τομέα της αρχικής εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, χωρίς να προχωρά αντίστοιχα σε καμιά νέα θεσμοθέτηση; Τι να περιμένει κανείς, όταν ξοδεύονται εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τους κοινοτικούς πόρους σε  εφήμερες, ολιγόωρες επιμορφώσεις χωρίς κεντρικό σχεδιασμό (αλήθεια, γιατί δημιουργήθηκε ο Οργανισμός Επιμόρφωσης, ο ΟΕΠΕΚ;) και χάνονται η μια μετά την άλλη οι ευκαιρίες για τη θεσμοθέτηση ουσιαστικής και ετήσιας επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών;

Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν στην Ευρώπη, που τόσο προβάλλει η πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας, οι εκπαιδευτικές οργανώσεις όχι μόνο θεωρούν απαραίτητη την αρχική εκπαίδευση (επιστημονική και παιδαγωγική) σε τριτοβάθμιο επίπεδο, αλλά προωθούν προς την ΕΕ ακόμα και την πρόταση για να ανυψωθεί αυτή σε επίπεδο master.

Αν στα σοβαρά το Υπουργείο Παιδείας επιδιώκει τη βελτίωση της ποιότητας στη δημόσια εκπαίδευση, ας υλοποιήσει τις προτάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος: Παιδαγωγική κατάρτιση όλων των εκπαιδευτικών πανεπιστημιακού επιπέδου, ετήσια επιμόρφωσή τους με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα και, πάνω από όλα, εμπιστοσύνη της πολιτείας στον εκπαιδευτικό. Αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του φιλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος, όπως μας εξήγησαν οι Φιλανδοί συνάδελφοί μας. Ας το πράξουν με έργα και οι πολιτικά υπεύθυνοι για την παιδεία στην χώρα μας, αφού τόσο συχνά προβάλλουν τα εκπαιδευτικά επιτεύγματα της Φιλανδίας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ,

Σάββατο 9/8/2008