Αρκετοί διερωτώνται: «Μα γιατί δεν ανοίγει ο Δήμος ή κάποιος φορέας ένα Αρχοντικό που να λειτουργεί ως Μουσείο για να μπορεί να ξεναγηθεί κάποιος; Ωραίο δε θα ήταν;»
Την ίδια ερώτηση έκανα στον Γιάννη Γιαννέλλη, συγγραφέα και πολιτικό, ιδιοκτήτη του ομώνυμου Πύργου Γιαννέλλη. «Ωραία θα ήταν, αλλά η πολιτεία δυστυχώς δε βοηθά ούτε στη συντήρηση ούτε στην ανάδειξη αυτών των μνημείων ομορφιάς» μου απαντά, καθώς με ξεναγεί στον όμορφο πύργο του στ? Ακλειδιού και καθόμαστε στον ζεστό χώρο με τα βιβλία και τα λευκώματα από τις συλλογές του.
Σε κάθε δωμάτιο και χώρο του σπιτιού, αλλά και δίπλα στη μεγάλη ξύλινη σκάλα, ο Γιάννης Γιαννέλλης έχει διακοσμήσει το σπίτι του με πίνακες και έργα τέχνης, που χρονολογούνται από την περίοδο της μετεπαναστατικής Ελλάδας έως το τέλος του 19ου αιώνα.
Πρόκειται για έργα αλλά και γελοιογραφίες μιας μοναδικής συλλογής, την οποία έχει ξεκινήσει από φοιτητής.
Παρά το ότι το σπίτι της οικογένειας επισκέπτονταν συχνά άνθρωποι του πνεύματος, από τον Στρατή Μυριβήλη έως τον Ηλία Βενέζη και τον Οδυσσέα Ελύτη, όπως θυμάται από την εποχή των γονιών του, και κυρίως την εποχή που ο πατέρας του, Ζαφείρης Γιαννέλλης, ήταν πρόξενος της Ολλανδίας, ο Πύργος άνοιξε επί της ουσίας στον κόσμο με πρωτοβουλία του Γιάννη Γιαννέλλη. «Φιλοξένησα στο σπίτι μου μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής. Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Έβερτ, τον Κεφαλογιάννη, τον Μπακογιάννη».
Επίσης, παρά τον μεγάλο χώρο, τον πύργο όπου μεγάλωσε, ο ίδιος θυμάται ότι ανατράφηκε απλά: «Χωρίς κωδωνοκρουσίες και πολλά πράγματα, μπορεί να ήταν άλλες εποχές και να είχαμε υπηρετικό προσωπικό και κηπουρούς, είχαμε όμως και κότες και κατσίκες. Δεν ένιωθα ποτέ ότι ήμουν κάτι παραπάνω».