Στο βωμό του πτυχίου πλέον όλα θυσιάζονται.
Έχει γίνει ο απώτερος στόχος όλων, παραβλέποντας στοιχεία που οφείλει η πραγματική παιδεία και εκπαίδευση να παράσχουν. Δυστυχώς, μαθαίνουμε το παιδί να ανταποκρίνεται σε ένα σύστημα εκπαίδευσης που κάθε άλλο παρά αρμόζει σε ένα νοήμον ον, όπως ο άνθρωπος. Η κρίση του υποσκελίζεται, ενώ οι αντιληπτικές του ικανότητες περιορίζονται στο να μπορεί να αποστηθίσει, να «παπαγαλίσει» ημερομηνίες, ονόματα, ολόκληρα «κατεβατά», που τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνεται καν το νόημά τους. Ακόμη και ολόκληρες ασκήσεις μαθηματικών – άκουσον άκουσον – «παπαγαλίζει», προκειμένου να πείσει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του ότι είναι ικανό να υλοποιήσει τα όνειρά του και ότι αξίζει να καταλάβει μία θέση στη σχολή που επιθυμεί.
Η βαθμοθηρία, και η πτυχιομανία λοιπόν, στα καλύτερά τους.
Θυσιάζουμε τα πάντα προκειμένου το παιδί μας να πάρει ένα πτυχίο και σε τελική ανάλυση είναι «απτυχίωτο» και συνάμα αστοιχείωτο. Ευθύνεται όμως το ίδιο το παιδί; Ή μήπως ευθυνόμαστε εμείς ως γονείς, που πολλές φορές θυσιάζουμε και παραμερίζουμε τα πάντα ώστε το παιδί μας να έχει ένα καλύτερο μέλλον; Ποιος τελικά ευθύνεται; Η απάντηση είναι απλή. Η παιδεία πάντα ήταν ένας ασθενής που νοσούσε βαριά και κάποιοι προσπαθούσαν με γιατροσόφια ή άντε το πολύ με μια ασπιρίνη να τη θεραπεύσουν. Κομπογιαννίτες «γιατροί» – πολιτικοί, θέλοντας – και καλά – να αφήσουν το στίγμα τους, πάντα έθεταν ως όνειρο και στόχο να αλλάξουν την κατάσταση. Και πάντα να την αλλάξουν,ένα βήμα πριν ο ασθενής αποβιώσει, όταν πλέον ήταν αργά.
Η θεραπεία όμως απαιτεί πρόληψη.
- Όταν πλέον το μικρόβιο εξαπλωθεί, είναι αργά.
- Η θεραπεία απαιτεί και προσεκτικά βήματα, βούληση και σωστή νοοτροπία.
- Όχι από πάνω προς τα κάτω, αλλά το αντίθετο .
Από κάτω, από τη βάση, που είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, προς τα πάνω που είναι η δευτεροβάθμια και η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πάντα σ’ αυτόν τον τόπο γίνονται τα αντίθετα. Μα είναι ποτέ δυνατόν σε μια αρρωστημένη νοοτροπία, που έχει διαμορφωθεί ήδη από τα πρώτα βήματα του παιδιού στο σχολείο, να σώσεις την κατάσταση; Όταν το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει μια εικόνα και έχουν δρομολογηθεί σε βάρος του άσχημες εξελίξεις για το μέλλον του, πώς θα αλλάξει η κατάσταση αργότερα;
Η ουσία είναι ότι πρέπει κάποτε κάποιος – κάποιοι να χτυπήσουν στη ρίζα του κακού.
- Να γκρεμίσουν το ετοιμόρροπο οικοδόμημα της εκπαίδευσης και να το ξαναχτίσουν από την αρχή.
- Με μερεμέτια δουλειά δεν γίνεται.
- Με οποιοδήποτε κόστος, πολιτικό και μη.
Μόνο τότε θα αφήσουν πραγματικά το στίγμα τους και οι επερχόμενες γενιές θα τους ευγνωμονούν. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η στιγμή κάποτε φα φτάσει…