Κριτική για «Ἐν ὀδύναις»  Από τον Σωκράτη Βασιλείου, συγγραφέα Βραδιά Πολιτισμού Γοργομύλου Πρεβέζης, 13 Αυγούστου 2014   Αγαπητοί φίλοι, καλησπέρα σας        Οφείλω να εκφράσω την άκρα ευχαρίστησή μας, για την παρουσία σας εδώ απόψε στο Γοργόμυλο και να ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης, που μας έδωσαν αυτήν την ευκαιρία: Τον Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου, τον τοπικό Μορφωτικό Σύλλογο και την Αδελφότητα των απανταχού Γοργομυλιωτών.    Οφείλω να ευχαριστήσω ακόμα και την Παναγιώτα Λάμπρη, που μου εμπιστεύτηκε την παρουσίαση της ποιητικής της Συλλογής.    Η Παναγιώτα Λάμπρη έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη γειτονική Ροδαυγή. Η προσωπικότητά της και ο χαρακτήρας της έχουν επηρεαστεί βαθύτατα από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο τόπος της, το Ξεροβούνι από τα δυτικά και τα Τζουμέρκα από την ανατολή, εκφράζουν το μόνιμο, το σταθερό και το αμετακίνητο στο xρόνο. Αυτά τα δύο φυσικά και οχυρά κάστρα, εμφύσησαν στην ψυχοσύνθεσή της, τις σταθερές και αιώνιες πανανθρώπινες αξίες. Το χωριό της Παναγιώτας, η Ροδαυγή, που πρώτη αντικρύζει τις ανταύγειες της “ροδοδάκτυλης”, κατά την Όμηρο, “Ηούς” και πρώτο απολαμβάνει τις θωπείες των ζωογόνων ηλιακτίδων, εκφράζει το πέρασμα από τη νύχτα στην ημέρα, από το σκοτάδι στο φως, από το χτες στο σήμερα.    Η θεσπέσια θέση της Ροδαυγής, που κι αυτή παρακολουθεί στο διηνεκές την ανατολή, εμφύσησε στο χαρακτήρα της την πίστη στον αγώνα για την ανανέωση, ενέπνευσε την ελπίδα για ένα πλέον ελπιδοφόρο μέλλον, και καθιέρωσε την προσδοκία, πως, με την προσπάθεια, “τα αύριον, έσετ' άμεινον”!    Εκεί ισορρόπησε η Παναγιώτα Λάμπρη. Ανάμεσα στις μόνιμες και σταθερές πανανθρώπινες αξίες και στην αδιάλειπτη προσπάθεια για την αλλαγή και τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής.    Ύστερα, τι πιο φυσικό, από το να επιλέξει η Παναγιώτα να επιλέξει κλασσικές σπουδές και να γίνει φιλόλογος; Σπουδές και μελέτη των σταθερών πανανθρώπινων αξιών, όπως τις καθόρισαν αρχαίοι και νέοι συγγραφείς, ποιητές και φιλόσοφοι και ενεργός συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία, για την εμπέδωση των αξιών αυτών στις νέες γενιές, στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη βελτίωση των όρων και των συνθηκών της ζωής.    Όταν μάλιστα, της προσφέρθηκε η δυνατότητα, να επιλέξει, πού, να προσφέρει τις διδακτικές και παιδαγωγικές της υπηρεσίες, ηΠαναγιώτα προτίμησε να πάει εκεί, που η προσφορά της θα είχε μεγαλύτερη αξία: Στο Εσπερινό Γυμνάσιο. Επέλεξε να εμφυσήσει αγωγή, να μυήσει πίστη σε αξίες και να μεταδώσει γνώσεις σ' εκείνα τα ελληνόπουλα, που είναι υποχρεωμένα να εργάζονται την ημέρα και να σπουδάζουν το εσπέρας.    Όταν, πριν μερικά χρόνια, είχα τη χαρά να γνωρίσω την Παναγιώτα, είπα μέσα μου: “Αυτή η φιλόλογος, είναι Δασκάλα, με το Δ. κεφαλαίο. Κρύβει μέσα της δύναμη. Η ματιά της εκπέμπει φλογίτσες, που εμπεριέχουν ένα παράξενο δαιμόνιο. Κατέληξα, πως η Παναγιώτα Λάμπρη έχει τη Δωρεά του πνεύματος”!    Δεν αρκέστηκε βέβαια η Παναγιώτα Λάμπρη στην εκπαιδευτική διαδικασία και στην προσφορά στη νεολαία. Άρχισε να καταγράφει της ψυχής της τα ερεθίσματα και του στοχασμού της τα συμπεράσματα. Πρώτο της ολοκληρωμένο πνευματικό έργο, η Λαογραφική έρευνα της κοινωνίας Ροδαυγής, η οποία έλαβε μορφή βιβλίου με τίτλο: “Ροδαυγή. Το Ρόδο της Αυγής”. Η ίδια τονίζει στον πρόλογο του βιβλίου, πως είναι ένα έργο αγάπης, για τον τόπο που γεννήθηκε, τη Ροδαυγή Άρτας.    Για το βιβλίο αυτό, γράφει μεταξύ άλλων, ο φιλόλογος και λογοτέχνης, Δημήτρης Βλαχοπάνος: “Η φιλόλογος Παναγιώτα Π. Λάμπρη ανήκει στην κατηγορία αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι αφιερώνουν το πιο πολύτιμο μέρος της ψυχής τους και της ζωής τους μπαίνοντας στον όμορφο εκείνον αγώνα, που ψιθυρίζει βαθιά μέσα τους πως, αν δεν περισώσουμε σήμερα ό,τι ροκανίζει ο χρόνος και καταβροχθίζει η λήθη, αύριο θα ’ναι αργά πια και κάποιοι από εμάς θα κληθούν να δώσουν λόγο στην ιστορία του μέλλοντος...”    Ακολουθεί το δεύτερο βιβλίο της Παναγιώτας, με τίτλο “Το χάσικο ψωμί”. Για το βιβλίο αυτό, γράφει, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Τραχανάς, κριτικός λογοτεχνίας: “Το βιβλίο αυτό είναι ένα ταξίδι μέσα και έξω από το χρόνο. Ένα ταξίδι στις καρδιές των ανθρώπων που αγαπήσαμε. Ταξιδεύοντας στο γενέθλιο τόπο μόνο καταλαβαίνεις. Ο γενέθλιος τόπος, που όπου κι αν πάμε, μας ακολουθεί. ... Γραφή δαντελοπλεγμένη. Διηγήματα-κεντήματα, με σταυροβελονιά το προσωπικό βίωμα και καμβά το ήδη γνωστό, το καθημερινό… Με τον έρωτα να πρωτοστατεί. Με τον χρόνο να κάνει παιχνίδια έξω από το ήδη μετρήσιμο και γνωστό. Με το χώρο να εκτείνεται πέρα από το αναγνωρίσιμο, πεπατημένο και βιωμένο...”    Έρχεται στη συνέχεια το τρίτο βιβλίο της Παναγιώτας, αφιερωμένο στο συγχωριανό της  Κωνσταντίνο Διαμάντη, με τίτλο: “Κωνσταντίνος Διαμάντης, ο Ιστορητής”. Για τη μελέτη αυτή, γράφει μεταξύ άλλων, ο Σταύρος Ιντζεγιάννης, λογοτέχνης, δημοσιογράφος.    “Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο χάρισμα, ένα συγγραφικό τάλαντο, για να προσδώσεις στη βιογραφία μιας προσωπικότητας, που όσο κι αν ήταν σπουδαία, και να την αναδείξεις με ένα αναγνωσματικό ενδιαφέρον. Η μελέτη της Παναγιώτας Λάμπρη, δικαιούται μεγαλύτερη αναγνώριση, αν σκεφτεί κανείς ότι ζούμε σε μια εποχή που πνευματικοί ταγοί, ονόματα βαρύγδουπα, άνθρωποι εγνωσμένου διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, χάνονται σε χρόνο μηδέν...”    Και αφού αξιοποίησε επαρκώς το συγγραφικό της τάλαντο στην πεζογραφία, άφησε το συναισθηματικό της κόσμο να φτερουγίσει ελεύθερα και συνδυάζοντάς το με την ισχυρή της διανόηση, άρχισε να προσεγγίζει θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις, που άγγιξαν την ευαισθησία του χαρακτήρα της και την ευγένεια του ψυχισμού της, και να τα εκφράζει πλέον με μέτρο και στίχους. Προϊόντος του χρόνου, οι στίχοι έγιναν ποιήματα και τα ποιήματα συγκρότησαν τη Συλλογή “Εν Οδύναις”, που έχουμε την τιμή και τη χαρά, να σας παρουσιάσουμε απόψε. “Εν Οδύναις” λοιπόν, και “εν κόποις”, θα πρόσθετα εγώ, γιατί, για την Παναγιώτα Λάμπρη, συνιστούν βαθύ καημό, και της προκαλούν πόνο και οδύνη, όλα εκείνα που βίωσε και βιώνει και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής της. Άλλως τε και τα αγαθά “κόποις κτώνται''.  “Εν Οδύναις” λοιπόν, προέκυψαν οι στίχοι, που πότε με φιλοσοφικό στοχασμό, πότε με θυμοσοφική διάθεση, και ενίοτε και με χιούμορ, αναπλάθουν και αναπαράγουν στιγμές της καθημερινότητας, που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη και ακροατή.    O Σωτήρης Ζυγούρης, ο Ροδαυγίτης ποιητής, που τόσο πρόωρα και αναπάντεχα μας αποχαιρέτησε, το έχει δηλώσει με σαφήνεια: “Η εξάσκηση της λογοτεχνίας στον τομέα της ποίησης είναι δαπανηρή και επώδυνη, Ένας στίχος, για να καταξιωθεί και να δει το φως της δημοσιότητας, χρειάζεται να περάσει “από σαράντα κύματα...”.    Και συνεχίζει ο στοχαστικός ποιητής, ο Σωτήρης Ζυγούρης:    “Ένα ποίημα απαιτεί κόπο και προσπάθεια και μάλιστα, όταν αυτά γίνονται στο περιθώριο του ελεύθερου χρόνου μας. Όσο για την έκδοση βιβλίου απαιτείται να διαθέσουμε τουλάχιστον δύο μηνιάτικα από την αμοιβής μας, άσε, μετά, που δεν γνωρίζεις, ποια θα είναι η τύχη του, γιατί στη χώρα μας λίγοι διαβάζουν βιβλία και αυτοί που τα έχουν, συνήθως, διακοσμούν απλώς τις βιβλιοθήκες τους”.    Εκεί στις ώρες της σχόλης της και των στοχασμών της, στις στιγμές, που το “δαιμόνιο” εμφανίζεται απρόσκλητο, η Παναγιώτα Λάμπρη αδράχνει το στυλό ή το πληκτρολόγιο και αφήνεται στις συγγραφικές και ποιητικές της δημιουργίες.    Πρόσωπα, που τη συγκίνησαν με την παρουσία τους και την προσφορά τους στον τόπο και στην κοινωνία, αγαθά, που υπηρέτησαν και εξυπηρέτησαν τις ανάγκες του ανθρώπου, ιδέες, αρχές και αξίες, που ημερώνουν και εξημερώνουν τον άνθρωπο, αποτελούν τα θέματα, που ευαισθητοποιούν τον ψυχισμό της.    Μετά από τα καλογραμμένα και μεθοδικά πεζογραφικά της πονήματα, στα οποία ήδη αναφερθήκαμε, και την εξαίρετη υποδοχή, που έτυχαν από τον πνευματικό κόσμο, η Παναγιώτα Λάμπρη, σφραγίζει το διαβατήριό της και επιχειρεί την είσοδό της στη χώρα και στον κόσμο του μέτρου, του στίχου και της ποίησης.    Διαποτισμένη, έως μυελού οστέων, από το πνεύμα του δασκάλου και ως ενεργός εκπαιδευτικός, η Παναγιώτα Λάμπρη, προσεγγίζει τα θέματά της, άλλοτε με διάθεση νουθεσίας και πρόθεση συμβουλής, άλλοτε με το κριτικό πνεύμα και το αυστηρό βλέμμα της εγκρατούς φιλολόγου και ευσυνείδητης εκπαιδευτικής λειτουργού και άλλοτε με τους κρουνούς της ψυχής της ανοιχτούς να διοχετεύουν στον κόσμο, της καρδιάς της τους παλμούς και της ψυχής της τα συναισθήματα.    Διδακτική και παιδαγωγική η ποίηση και οι στίχοι της Συλλογής της Παναγιώτας Λάμπρη, απευθύνεται στη νεολαία, στους μαθητές της και εκφράζει δημόσια και “εις επήκοον πάντων”, τις νουθεσίες της.    Και όλα ταύτα, θέτοντας σε κίνηση όλο το είναι της και σε εγρήγορση, όλη την ψυχοσωματική της οντότητα, πράγμα, που άλλως τε φανερώνει και ο τίτλος της Συλλογής ''Εν οδύναις''.    Με ωδίνες, ως η Βιβλική Εύα, η Παναγιώτα Λάμπρη, εξωτερικεύει τον έσω κόσμο της και με οδύνες αποτυπώνει τα ερεθίσματα του ψυχισμού της.    Επισκοπώντας αδρομερώς τα 44 ποιήματα της Συλλογής ''Εν Οδύναις'', θα λέγαμε ότι η ποιήτρια Παναγιώτα Λάμπρη με τους στίχους, απευθυνόμενη στη νεολαία-μαθητές της, διατυπώνει το καίριο, το φλέγον ζήτημα της ελευθερίας, της χρήσης της και της κατάχρησής της, της άκρατης και ανεξέλεγκτης ελευθερίας, που διεκδικούν οι νέοι και στην οποία δεν συμφωνούμε εμείς οι μεγάλοι, με όλες τις εντεύθεν συγκρούσεις. '' Η Ελευθερία, που Ρία να την αποκαλούν επίμονα ζητά, δεν κατανόησε, τι δώρο ακριβό κι επικίνδυνο, είναι στα δεκατέσσερά της η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Τις αμαρτίες του κορμιού πρόωρα γεύτηκε. Τη δροσιά της νιότης της νωρίς χαράμισε στην οδό της απωλείας, χωρίς ενδοιασμούς πορεύτηκε. Τα δώρα της ζωής με λάθος τρόπο εκτίμησε. Τώρα, με βλέμμα θολό, με πρόσωπο ωχρό, με γέλιο πνιχτό, με... πορεύεται σε οδό, με άδηλο τέρμα.        Η ώριμη κοινωνική σκέψη της ποιήτριας, η πολύτιμη αμφίδρομη πείρα της σχολικής έδρας και της σχολικής τάξης και ο καθημερινός συγχρωτισμός της με τη σφριγηλή νεότητα των εφηβικών χρόνων, της θέτουν, ως καθημερινή πράξη και αναγκαιότητα την έκφραση της γνώμης της. Και πάλι ευθαρσώς νουθετεί: ''Όταν αμφισβητείς επαίσχυντες πράξεις σου, που κάποιους βαθιά έχουν πληγώσει, λογάριαζε, πω μεγαλύτερος εχθρός σου, είναι ο εαυτός σου''! Αποδέκτες αυτών των γνωμών και των στοχασμών, που παίρνουν ''σάρκα και πνεύμα'' γνωμικών, είμαστε και όλοι εμείς. Δεν διστάζει να το διατυπώσει: Όταν για ασήμαντη αιτία καλπάζεις, φριμάζοντας με το άτι της Ύβρεως, να φοβάσαι, πως για ασήμαντη αιτία, θα 'ρθει, εν καιρώ, η Νέμεσις και θα αποδώσει Δικαιοσύνη! ή,  ''Τίποτε πιο εξιλεωτικό, απ' το εγκάρδιο αίτημα συγνώμης, που ως αντίδωρο, χάριν λαμβάνει''! ή, '' Την μεταμέλεια, που τα ίδια λάθη επαναλαμβάνει, λογάριαζέ την για πόρνη''!        Ως Φιλόλογος, και μάλιστα με το Φ κεφαλαίο, η Παναγιώτα Λάμπρη έχει εντρυφήσει στο αρχαιοελληνκό πνεύμα και στη μελέτη των κειμένων εκείνων των ημιθέων της λογοτεχνικής, καλλιτεχνικής και πολιτικής σκέψης της κλασσικής αρχαιότητας, Έτσι είναι καλά εξοπλισμένη με την ικανότητα να κρίνει και να διακρίνει το αληθές από το ψευδές, το ηθικό από το νόμιμο, το δίκαιο από το άδικο. Γι' αυτό και με παρρησία παίρνει θέση και διατυπώνει άποψη, και όπου χρειάζεται, ''θέτει τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων''. ''Στην Πολιτεία πέφτει βαριά η σκιά, όλων εκείνων, που στην παρακμή μεθοδικά την οδήγησαν. Αναρριχημένες μετριότητες στις δημόσιες θέσεις, συνεχίζουν απτόητες το γνώριμο έργο τους, επιβραβεύοντας την ασυνέπεια και τον ήσσονα μόχθο...'' ή, ''...Όταν ο κυβερνήτης, το άτι της Ύβρεως καβαλικεύει, φτάνει η ώρα που ο λαός, με τραγικό για 'κείνον τρόπο, βροντοφωνάζει, πως, όποιος ασύστολα μεγαλαυχεί, θέση στην Πολιτεία τους δεν έχει. ή, 'Η γενιά, που με παρρησία -για πολλούς δικαίως- διατείνεται, πως τα όνειρά της κλέψαν, μεσούντος του θέρους, κάνει την επανάστασή της, εποχούμενη στα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, της ένοχης γενιάς των γενητόρων, πίνοντας φραπεδάκι σε πλαστικά ποτήρια και ξαπλωμένη στα “παρά θιν' αλός” κρεβάτια...''        Είναι στιγμές στη ζωή μας, που η έντονη ψυχική φόρτιση, σπάει τα δεσμά των κοινωνικών φραγμών και χείμαρρος αυγκράτητος ορμάει έξω, στον αέρα, στο φως, στον κόσμο. Τότε η δύναμη της ψυχής καθορίζει τη συμπεριφορά μας, η δύναμη των συναισθημάτων καθοδηγεί τη διαγωγή μας, η δύναμη κατευθύνει το λόγο μας, ακόμα και τις σωματικές μας κινήσεις και αντιδράσεις. Kανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε να τιθασεύσει αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων και να τον κλείσει για πάντα σε χαλύβδινο ασκό. Η Παναγιώτα Λάμπρη, δεν προσπαθεί να ορθώσει κάστρα, γύρω από τον ψυχικό και συναισθηματικό της κόσμο. Δεν αγωνίζεται να αποδυθεί την ανθρώπινη υπόστασή της. Επιτρέπει στον ψυχισμό της ελεύθερα να βιώσει την ένταση της στιγμής, αφήνει τα συναισθήματά της να μιλήσουν, μόνον που τα υποχρεώνει να περάσουν πρώτα από το δικό της ''διυλιστήριο''. Στους στίχους, που αφιέρωσε στην ιερή μνήμη της μητέρας της, στοχάζεται συγκινημένη: Δέκα τρία χρόνια! Πότε διαβήκαν; Δέκα τρία χρόνια! Χωρίς το γεμάτο αγάπη βλέμμα σου. Χωρίς το αισιόδοξο χαμόγελό σου. Χωρίς την άκρα μακροθυμία σου. Χωρίς την άκρα μεγαθυμία σου. Χωρίς την αδιάλειπτη έγνοια σου. Χωρίς την άνευ όρων και ορίων δοτικότητά σου. Χωρίς τα θαυμαστά έργα των χεριών σου. Χωρίς… Πολλά αξιολάτρευτα, χωρίς, όλα παρόντα στην απουσία σου.        Στον εξάδελφό της Δημήτρη, που νωρίς αποχώρησε από ''των εγκοσμίων τη ματαιότητα'', ιλαρόν θυμίαμα, στέλνει η Παναγιώτα, τους στίχους, που ακολουθούν: Σαν φώλιασε ο εχθρός μες το κορμί, με επιμονή μηνύματα έστελνε, πως για τόπους άγνωρους κι ανήλιαγους, σε ανέμενε ταξίδι, που μόνος θάκανες, μες στην καλοκαιριάτικη ραστώνη...''        Εκεί πάντως, που η Παναγιώτα, κάνει επίδειξη λυρισμού και αφήνει να ξεχειλίσει από αγαλλίαση η ψυχή της, είναι οι στίχοι, που αφιερώνει στον μικρανεψιό της τον Ευάγγελο. Τον υποδέχεται ''μετά τυμπάνων και χορών'', “μετά βαΐων και κλάδων” και του στρώνει μάλιστα και το ''κόκκινο χαλί της υποδοχής''! Τα δίνει όλα! 'Όταν γεννήθηκες, η γη των γεννητόρων, αγαλλίασε στη χαύνη του καλοκαιριού κι αστράφτοντας σε καλωσόρισαν οι κορφές της Πίνδου και του Ταΰγετου. Όταν γεννήθηκες τα χελιδόνια τραγούδησαν πασίχαρα τον ερχομό σου, τα τριαντάφυλλα, άνοιξαν τα πέταλά τους τ' άλικα, κι ένα νιογέννητο άστρο, κάρφωσε το φως στο μέτωπό σου. Όταν γεννήθηκες, το θαυμαστό χαμόγελο και το καθάριο βλέμμα σου, ελπίδες σκόρπισαν κι όλοι είπαν: Αφού παιδιά γεννιούνται ακόμα, ελπίδα αυτός ο κόσμος έχει'!    Αγαπητοί φίλοι    Κάθε ένα από τα 44 ποιήματα αυτής της Συλλογής της Παναγιώτας Λάμπρη, μπορεί να αποτελέσει τη βάση και το ερέθισμα για μια ολόκληρη πραγματεία. Περιοριστήκαμε σε μια ακροθιγή παρουσίαση της ποιήτριας και των ποιημάτων της. Θα έχετε την ευκαιρία να μελετήσετε τα ποιήματα και τους στίχους της. Έχουμε όλοι να διδαχτούμε από τη σοφία της ολοκληρωμένης δασκάλας και την εμπειρία μιας ευσυνείδητης φιλολόγου και εκπαιδευτικού.    Τέλος θεωρούμε αξιοπαρατήρητη, αξιομνημόνευτη και συμβολική την επιλογή της φιλολόγου και συγγραφέως Παναγιώτας Λάμπρη, να χρησιμοποιήσει στα ποιήματά της το πολυτονικό σύστημα. Οι τόνοι και τα πνεύματα αποτελούν στολίδια του λόγου.    Μήπως, αλήθεια, ήρθε ο καιρός να επαναξιολογηθεί, μετά από την τριανταπεντάχρονη εμπειρία, η βεβιασμένη επιλογή του μονοτονικού; Μήπως πρέπει να μας προβληματίσουν εμμονές σε λανθασμένες υπεραπλουστεύσεις στην Γλώσσα μας την Ελληνική;    Αγαπητή Παναγιώτα Λάμπρη    Στην ώριμη ηλικιακή και εκπαιδευτική περίοδο, που διανύεις, για χρόνια δε μιλάμε, γιατί άλλως τε δεν τα ξέρουμε, έχεις να προσφέρεις πολλά στην κοινωνία, στη νεολαία, στο πνεύμα και στον πολιτισμό. Σου ευχόμαστε να έχεις υγεία, διάθεση και δύναμη, για να συνεχίσεις. Όλοι μας έχουμε ανάγκη τον ήρεμο στοχασμό σου, το μεστό λόγο σου, τη συγκροτημένη παρουσία σου. Και δράττομαι της ευκαιρίας να σε ευχαριστήσω και δημόσια, για την ανταπόκρισή σου στην πρόσκλησή μας να ενταχτείς στην οικογένεια των συνεργατών του περιοδικού “Ήπειρος Άπειρος Χώρα”.    Καλή προσφορά, λοιπόν, στην κοινωνία και μέσα από τις σελίδες της “Απείρου Χώρας”.    Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ, που με ακούσατε.