Ταξιδιωτικό της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Στο δάσος της Βλασίας, (12-11-2014)   Δημοσιεύτηκε: «εν αιθρία», περιοδική έκδοση της ΟΙΚΙΠΑ, τ. 253, Δεκέμβριος 2014, σ. 2 & στην «Άπειρο χώρα», τ. 166, Δεκέμβριος 2014, σ. 57         Με αιθρία κινήσαμε για την εκδρομή, η οποία έγινε στις 9 του Νοέμβρη υπό την αιγίδα της ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ., στο δάσος της Βλασίας. Τρίτος μήνας του φθινοπώρου ο Νοέμβρης, μα ο καιρός, μετά τις πρόσφατες βροχούλες, γλυκός. Αν εξαιρέσεις, την δροσερή αύρα του πρωινού και του βραδιού, ο ήλιος, παντεπόπτης ταξιδευτής, στέλνει τις ράθυμες τούτη την εποχή ακτίνες του αρκούντως ζεστές κι αναζωογονητικές.       Και τα χρώματα; Αχ! Αυτά τα φθινοπωρινά χρώματα, τα οποία, με την ασύδοτη ομορφιά τους, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, μαγεύουν τον νου και την ψυχή και  στέλνουν μηνύματα για τον κύκλο της ζωής και την ανάγκη την ομορφιά του κόσμου τούτου ν’ απολαύσεις. Τι ο βίος βραχύς κι όμοιος με την ζωή των φύλλων, όπως κι ο Όμηρος τον παρομοιάζει: «Καθώς των φύλλων, απαράλλαχτη κι η φύτρα των ανθρώπων:/ άλλα απ’ τα φύλλα ρίχνουν οι άνεμοι στο χώμα κι άλλα πάλε/ το δάσος ξεπετά τ’ ολόχλωρο την άνοιξη· παρόμοια/ και των θνητών η μια ξεπέταξε κι η άλλη γενιά πεθαίνει.» (Ζ 146-149)       Με το λεωφορείο να ’χει πάρει τον ανηφορικό δρόμο, ο οποίος φιδοσέρνεται στις υπώρειες του Ερύμανθου, αντικρίζαμε απολαυστικά το ερατεινό τοπίο, ενώ ο νους πολιορκούνταν από τους αρχαίους μύθους - να ήταν στ’ αλήθεια μύθοι ή μια άλλη αντίληψη και ερμηνεία του κόσμου; - οι οποίοι μοιάζουν να ’ναι παρόντες πάνω σε τούτο το θεσπέσιο βουνό που οι κορφές του λογχίζουν το άπειρο.       Πρώτος μας σταθμός οι κατασκηνώσεις «Ροδέα», όπου ο φιλόξενος ιδιοκτήτης τους μας φίλεψε καφέ, τσάι και γλυκάκια. Ιδρυμένες οι κατασκηνώσεις σε μια απλωσιά, μια ανάσα από το δάσος ελάτης που τις περιβάλλει και με θέα ανοιχτή προς  κάποιες κορυφές του Ερύμανθου, και όχι μόνο, συνιστούν ιδανικό τόπο για διακοπές με χαρακτήρα! Για μας, μετά την σύντομη ανάπαυλα, αποτέλεσαν ιδανική αφετηρία για την πεζοπορία μας στο δάσος, του οποίου επιθυμούσαμε ν’ αναπνεύσουμε τον καθαρό αέρα, να χαρούμε την ομορφιά και ν’ ανακαλύψουμε, αν μπορέσουμε, κάποια από τα μυστικά του! Να εξοικειωθούμε, επίσης, με την χλωρίδα του και κυρίως ν’ αποκτήσουμε εμπειρία σχετική με τα μανιτάρια.       Τούτη η πεζοπορία, διάρκειας τριών ωρών περίπου, δεν ήταν συνηθισμένη. Άλλοι κρατώντας καλαθάκια, άλλοι τσάντες, άλλοι φωτογραφικές μηχανές κι άλλοι τίποτα, βαδίζαμε έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην απόλαυση της φύσης εν γένει και την προσοχή μας στην αναζήτηση βρώσιμων και μη μανιταριών. Όλοι, βέβαια, είχαμε κάποια ιδέα γι’ αυτά, αλλά οι περισσότεροι δεν είχαμε ικανές γνώσεις, ειδικά, για κείνα εξ αυτών που τα τρως μόνο μια φορά, όπως λένε χαριτολογώντας, όσοι ασχολούνται με το βασίλειο αυτών των μυκήτων, που μοιάζουν με αλεξιβρόχια κι η ετυμολογία τους μας οδηγεί στους αμανίτες των προγόνων.       Είχε μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το υπαίθριο μάθημα Φυσικής Ιστορίας, το οποίο είχε παιδαγωγικούς και γνωστικούς στόχους, μια και η ομάδα μας συνοδεύονταν από έμπειρους γνώστες της φύσης των μανιταριών. Παράλληλη, βέβαια, ήταν και η απόλαυση της ομορφιάς τους, η οποία απορρέει από το πλήθος των ειδών και των γενών τους που τους δίνουν ποικιλία μεγεθών, χρωματισμών και ιδιοτήτων. Γνωρίσαμε, επίσης, ως έναν βαθμό, τον ολιγοήμερο κύκλο της ζωής τους, αφού σε φιλόξενες υγρές γωνιές, όπου φύονται κατά συστάδες ή κατά μόνας στην επιφάνεια της γης ή στους κορμούς των ελάτων, υπήρχαν νιογέννητα, ώριμα και νεκρά μανιτάρια. Συλλέξαμε και αρκετά βρώσιμα, τα οποία  θα γευόμασταν, σε άλλο χρόνο, μαγειρεμένα με τρόπους που αναδεικνύουν την γεύση τους!    Στις προαναφερθείσες εμπειρίες θα μπορούσαν να προστεθούν και πολλές άλλες. Όμως, σημασία έχει πως με το πέρας της ιδιότυπης πεζοπορίας μας, βγήκαμε πλουσιότεροι σε γνώσεις, και, φυσικά, σε εμπειρία, η οποία προκύπτει από την ανεπανάληπτη επικοινωνία του ανθρώπου με την φύση, που σύμφωνα με την Ηρακλείτεια διατύπωση «κρύπτεσθαι φιλεῖ», της αρέσει, δηλαδή, να κρύβεται και να μην μας αποκαλύπτει εύκολα τα μυστικά της. Και μια και τέτοια είναι τα συνήθεια της η μάλλον η φύση της, καλό είναι και για τα αγαπημένα μας μανιτάρια να ’χουμε τον νου, διότι, όπως μας συμβουλεύει ανάμεσα σ’ άλλους κι ο Γαληνός (Περί τῶν ἐν τροφαῖς δυνάμεων 6.656.4-6) «Ἀβλαβέστατοι μέν οὖν τῶν ἄλλων μυκήτων εἰσίν οὗτοι (βωλῖται), δεύτεροι δέ μετ’ αὐτούς οἱἀμανῖται· τῶν δ’ ἄλλων ἀσφαλέστερόν ἐστι μηδ’ ὅλως ἅπτεσθαι· πολλοί γάρ ἐξ αὐτῶν ἀπέθανον.», που σημαίνει, γενικώς, να προσέχουμε ποια τρώμε. Ο Γαληνός, μάλιστα, στην συνέχεια αναφέρει εμπειρία του, κατά την οποία και «οἱ ἀβλαβέστατοι βωλῖται» προκάλεσαν προβλήματα σ’ αυτόν που τους γεύτηκε! Προσοχή, λοιπόν!    Κατά τα άλλα, η από πολλές απόψεις ενδιαφέρουσα εκδρομή ολοκληρώθηκε με φαγοπότι και χορό σε ταβερνείο της Βλασίας. Στο λεωφορείο της επιστροφής, διατελούντες σε ευφρόσυνη διάθεση, τραγουδήσαμε μελωδικά και σπουδαία άσματα. Όταν αφιχθήκαμε στην Πάτρα, είχε πέσει η νύχτα.